که عجایب نقشها آن کلک کرد ** هم‌چو ریحان و چو سوسن‌زار و ورد

گفت آن مور اصبعست آن پیشه‌ور ** وین قلم در فعل فرعست و اثر

گفت آن مور سوم کز بازوست ** که اصبع لاغر ز زورش نقش بست

هم‌چنین می‌رفت بالا تا یکی ** مهتر موران فطن بود اندکی 3725

گفت کز صورت مبینید این هنر ** که به خواب و مرگ گردد بی‌خبر

صورت آمد چون لباس و چون عصا ** جز به عقل و جان نجنبد نقشها

بی‌خبر بود او که آن عقل و فاد ** بی ز تقلیب خدا باشد جماد

یک زمان از وی عنایت بر کند ** عقل زیرک ابلهیها می‌کند

چونش گویا یافت ذوالقرنین گفت ** چونک کوه قاف در نطق سفت 3730

کای سخن‌گوی خبیر رازدان ** از صفات حق بکن با من بیان

گفت رو کان وصف از آن هایل‌ترست ** که بیان بر وی تواند برد دست

یا قلم را زهره باشد که به سر ** بر نویسد بر صحایف زان خبر

گفت کمتر داستانی باز گو ** از عجبهای حق ای حبر نکو

گفت اینک دشت سیصدساله راه ** کوههای برف پر کردست شاه 3735

کوه بر که بی‌شمار و بی‌عدد ** می‌رسد در هر زمان برفش مدد

کوه برفی می‌زند بر دیگری ** می‌رساند برف سردی تا ثری

کوه برفی می‌زند بر کوه برف ** دم به دم ز انبار بی‌حد و شگرف

گر نبودی این چنین وادی شها ** تف دوزخ محو کردی مر مرا

غافلان را کوههای برف دان ** تا نسوزد پرده‌های عاقلان 3740

گر نبودی عکس جهل برف‌باف ** سوختی از نار شوق آن کوه قاف

آتش از قهر خدا خود ذره‌ایست ** بهر تهدید لیمان دره‌ایست

با چنین قهری که زفت و فایق است ** برد لطفش بین که بر وی سابق است

سبق بی‌چون و چگونه‌ی معنوی ** سابق و مسبوق دیدی بی‌دوی

گر ندیدی آن بود از فهم پست ** که عقول خلق زان کان یک جوست 3745

عیب بر خود نه نه بر آیات دین ** کی رسد بر چرخ دین مرغ گلین

مرغ را جولانگه عالی هواست ** زانک نشو او ز شهوت وز هواست

پس تو حیران باش بی‌لا و بلی ** تا ز رحمت پیشت آید محملی

چون ز فهم این عجایب کودنی ** گر بلی گویی تکلف می‌کنی

ور بگویی نی زند نی گردنت ** قهر بر بندد بدان نی روزنت 3750

پس همین حیران و واله باش و بس ** تا درآید نصر حق از پیش و پس

چونک حیران گشتی و گیج و فنا ** با زبان حال گفتی اهدنا

زفت زفتست و چو لرزان می‌شوی ** می‌شود آن زفت نرم و مستوی

زانک شکل زفت بهر منکرست ** چونک عاجز آمدی لطف و برست

نمودن جبرئیل علیه‌السلام خود را به مصطفی صلی‌الله علیه و سلم به صورت خویش و از هفتصد پر او چون یک پر ظاهر شد افق را بگرفت و آفتاب محجوب شد با همه شعاعش

مصطفی می‌گفت پیش جبرئیل ** که چنانک صورت تست ای خلیل 3755

مر مرا بنما تو محسوس آشکار ** تا ببینم مر ترا نظاره‌وار

گفت نتوانی و طاقت نبودت ** حس ضعیفست و تنک سخت آیدت

گفت بنما تا ببیند این جسد ** تا چد حد حس نازکست و بی‌مدد

آدمی را هست حس تن سقیم ** لیک در باطن یکی خلقی عظیم

بر مثال سنگ و آهن این تنه ** لیک هست او در صفت آتش‌زنه 3760

سنگ وآهن مولد ایجاد نار ** زاد آتش بر دو والد قهربار

باز آتش دستکار وصف تن ** هست قاهر بر تن او و شعله‌زن

باز در تن شعله ابراهیم‌وار ** که ازو مقهور گردد برج نار

لاجرم گفت آن رسول ذو فنون ** رمز نحن الاخرون السابقون

ظاهر این دو بسندانی زبون ** در صفت از کان آهنها فزون 3765

پس به صورت آدمی فرع جهان ** وز صفت اصل جهان این را بدان

ظاهرش را پشه‌ای آرد به چرخ ** باطنش باشد محیط هفت چرخ

چونک کرد الحاح بنمود اندکی ** هیبتی که که شود زومند کی

شهپری بگرفته شرق و غرب را ** از مهابت گشت بیهش مصطفی

چون ز بیم و ترس بیهوشش بدید ** جبرئیل آمد در آغوشش کشید 3770

آن مهابت قسمت بیگانگان ** وین تجمش دوستان را رایگان