آن زره وآن خود مر چالیش‌راست ** وین حریر و رود مر تعریش‌راست

این سخن پایان ندارد ای جواد ** ختم کن والله اعلم بالرشاد 3785

اندر احمد آن حسی کو غاربست ** خفته این دم زیر خاک یثربست

وآن عظیم الخلق او کان صفدرست ** بی‌تغیر مقعد صدق اندرست

جای تغییرات اوصاف تنست ** روح باقی آفتابی روشنست

بی ز تغییری که لا شرقیة ** بی ز تبدیلی که لا غربیة

آفتاب از ذره کی مدهوش شد ** شمع از پروانه کی بیهوش شد 3790

جسم احمد را تعلق بد بدآن ** این تغیر آن تن باشد بدان

هم‌چو رنجوری و هم‌چون خواب و درد ** جان ازین اوصاف باشد پاک و فرد

خود نتانم ور بگويم وصف جان ** زلزله افتد در اين كون و مكان

روبهش گر یک دمی آشفته بود ** شیر جان مانا که آن دم خفته بود

خفته بود آن شیر کز خوابست پاک ** اینت شیر نرمسار سهمناک 3795

خفته سازد شیر خود را آنچنان ** که تمامش مرده دانند این سگان

ورنه در عالم کرا زهره بدی ** که ربودی از ضعیفی تربدی

کف احمد زان نظر مخدوش گشت ** بحر او از مهر کف پرجوش گشت

مه همه کفست معطی نورپاش ** ماه را گر کف نباشد گو مباش

احمد ار بگشاید آن پر جلیل ** تا ابد بیهوش ماند جبرئیل 3800

چون گذشت احمد ز سدره و مرصدش ** وز مقام جبرئیل و از حدش

گفت او را هین بپر اندر پیم ** گفت رو رو من حریف تو نیم

باز گفت او را بیا ای پرده‌سوز ** من باوج خود نرفتستم هنوز

گفت بیرون زین حد ای خوش‌فر من ** گر زنم پری بسوزد پر من

حیرت اندر حیرت آمد این قصص ** بیهشی خاصگان اندر اخص 3805

بیهشیها جمله اینجا بازیست ** چند جان داری که جان پردازیست

جبرئیلا گر شریفی و عزیز ** تو نه‌ای پروانه و نه شمع نیز

شمع چون دعوت کند وقت فروز ** جان پروانه نپرهیزد ز سوز

این حدیث منقلب را گور کن ** شیر را برعکس صید گور کن

بند کن مشک سخن‌شاشیت را ** وا مکن انبان قلماشیت را 3810

آنک بر نگذشت اجزاش از زمین ** پیش او معکوس و قلماشیست این

لا تخالفهم حبیبی دارهم ** یا غریبا نازلا فی دارهم

اعط ما شائوا وراموا وارضهم ** یا ظعینا ساکنا فی‌ارضهم

تا رسیدن در شه و در ناز خوش ** رازیا با مرغزی می‌ساز خویش

موسیا در پیش فرعون زمن ** نرم باید گفت قولا لینا 3815

آب اگر در روغن جوشان کنی ** دیگدان و دیگ را ویران کنی

نرم گو لیکن مگو غیر صواب ** وسوسه مفروش در لین الخطاب

وقت عصر آمد سخن کوتاه کن ** ای که عصرت عصر را آگاه کن

گو تو مر گل‌خواره را که قند به ** نرمی فاسد مکن طینش مده

نطق جان را روضه‌ی جانیستی ** گر ز حرف و صوت مستغنیستی 3820

این سر خر در میان قندزار ** ای بسا کس را که بنهادست خار

ظن ببرد از دور کان آنست و بس ** چون قج مغلوب وا می‌رفت پس

صورت حرف آن سر خر دان یقین ** در رز معنی و فردوس برین

ای ضیاء الحق حسام الدین در آر ** این سر خر را در آن بطیخ‌زار

تا سر خر چون بمرد از مسلخه ** نشو دیگر بخشدش آن مطبخه 3825

هین ز ما صورت‌گری و جان ز تو ** نه غلط هم این خود و هم آن ز تو

بر فلک محمودی ای خورشید فاش ** بر زمین هم تا ابد محمود باش

تا زمینی با سمایی بلند ** یک‌دل و یک‌قبله و یک‌خو شوند

تفرقه برخیزد و شرک و دوی ** وحدتست اندر وجود معنوی

چون شناسد جان من جان ترا ** یاد آرند اتحاد ماجری 3830

موسی و هارون شوند اندر زمین ** مختلط خوش هم‌چو شیر و انگبین

چون شناسد اندک و منکر شود ** منکری‌اش پرده‌ی ساتر شود

پس شناسایی بگردانید رو ** خشم کرد آن مه ز ناشکری او