باز گفتی بعد یک دم سوی راست ** میل کن زیرا که خاری پیش پاست

روز گشتی پاش را ما پای‌بوس ** گشته و پایش چو پاهای عروس

نه ز خاک و نه ز گل بر وی اثر ** نه از خراش خار و آسیب حجر 605

مغربی را مشرقی کرده خدای ** کرده مغرب را چو مشرق نورزای

نور این شمس شموسی فارس است ** روز خاص و عام را او حارس است

چون نباشد حارس آن نور مجید ** که هزاران آفتاب آرد پدید

تو به نور او همی رو در امان ** در میان اژدها و کزدمان

پیش پیشت می‌رود آن نور پاک ** می‌کند هر ره‌زنی را چاک‌چاک 610

یوم لا یخزی النبی راست دان ** نور یسعی بین ایدیهم بخوان

گرچه گردد در قیامت آن فزون ** از خدا اینجا بخواهید آزمون

کو ببخشد هم به میغ و هم به ماغ ** نور جان والله اعلم بالبلاغ

بازگردانیدن سلیمان علیه‌السلام رسولان بلقیس را به آن هدیه‌ها کی آورده بودند سوی بلقیس و دعوت کردن بلقیس را به ایمان و ترک آفتاب‌پرستی

باز گردید ای رسولان خجل ** زر شما را دل به من آرید دل

این زر من بر سر آن زر نهید ** کوری تن فرج استر را دهید 615

فرج استر لایق حلقه‌ی زرست ** زر عاشق روی زرد اصفرست

که نظرگاه خداوندست آن ** کز نظرانداز خورشیدست کان

کو نظرگاه شعاع آفتاب ** کو نظرگاه خداوند لباب

از گرفت من ز جان اسپر کنید ** گرچه اکنون هم گرفتار منید

مرغ فتنه دانه بر بامست او ** پر گشاده بسته‌ی دامست او 620

چون به دانه داد او دل را به جان ** ناگرفته مر ورا بگرفته دان

آن نظرها که به دانه می‌کند ** آن گره دان کو به پا برمی‌زند

دانه گوید گر تو می‌دزدی نظر ** من همی دزدم ز تو صبر و مقر

چون کشیدت آن نظر اندر پیم ** پس بدانی کز تو من غافل نیم

قصه‌ی عطاری کی سنگ ترازوی او گل سرشوی بود و دزدیدن مشتری گل خوار از آن گل هنگام سنجیدن شکر دزدیده و پنهان

پیش عطاری یکی گل‌خوار رفت ** تا خرد ابلوج قند خاص زفت 625

پس بر عطار طرار دودل ** موضع سنگ ترازو بود گل

گفت گل سنگ ترازوی منست ** گر ترا میل شکر بخریدنست

گفت هستم در مهمی قندجو ** سنگ میزان هر چه خواهی باش گو

گفت با خود پیش آنک گل‌خورست ** سنگ چه بود گل نکوتر از زرست

هم‌چو آن دلاله که گفت ای پسر ** نو عروسی یافتم بس خوب‌فر 630

سخت زیبا لیک هم یک چیز هست ** که آن ستیره دختر حلواگرست

گفت بهتر این چنین خود گر بود ** دختر او چرب و شیرین‌تر بود

گر نداری سنگ و سنگت از گلست ** این به و به گل مرا میوه‌ی دلست

اندر آن کفه‌ی ترازو ز اعتداد ** او به جای سنگ آن گل را نهاد

پس برای کفه‌ی دیگر به دست ** هم به قدر آن شکر را می‌شکست 635

چون نبودش تیشه‌ای او دیر ماند ** مشتری را منتظر آنجا نشاند

رویش آن سو بود گل‌خور ناشکفت ** گل ازو پوشیده دزدیدن گرفت

ترس ترسان که نباید ناگهان ** چشم او بر من فتد از امتحان

دید عطار آن و خود مشغول کرد ** که فزون‌تر دزد هین ای روی‌زرد

گر بدزدی وز گل من می‌بری ** رو که هم از پهلوی خود می‌خوری 640

تو همی ترسی ز من لیک از خری ** من همی‌ترسم که تو کمتر خوری

گرچه مشغولم چنان احمق نیم ** که شکر افزون کشی تو از نیم

چون ببینی مر شکر را ز آزمود ** پس بدانی احمق و غافل کی بود

مرغ زان دانه نظر خوش می‌کند ** دانه هم از دور راهش می‌زند

کز زنای چشم حظی می‌بری ** نه کباب از پهلوی خود می‌خوری 645

این نظر از دور چون تیرست و سم ** عشقت افزون می‌شود صبر تو کم

مال دنیا دام مرغان ضعیف ** ملک عقبی دام مرغان شریف

تا بدین ملکی که او دامست ژرف ** در شکار آرند مرغان شگرف

من سلیمان می‌نخواهم ملکتان ** بلک من برهانم از هر هلکتان

کین زمان هستید خود مملوک ملک ** مالک ملک آنک بجهید او ز هلک 650

بازگونه ای اسیر این جهان ** نام خود کردی امیر این جهان

ای تو بنده‌ی این جهان محبوس جان ** چند گویی خویش را خواجه‌ی جهان

دلداری کردن و نواختن سلیمان علیه‌السلام مر آن رسولان را و دفع وحشت و آزار از دل ایشان و عذر قبول ناکردن هدیه شرح کردن با ایشان