ای حطیم امروز آرد در تو رخت ** محتشم شاهی که پیک اوست بخت

ای حطیم امروز بی‌شک از نوی ** منزل جانهای بالایی شوی

جان پاکان طلب طلب و جوق جوق ** آیدت از هر نواحی مست شوق

گشت حیران آن حلیمه زان صدا ** نه کسی در پیش نه سوی قفا

شش جهت خالی ز صورت وین ندا ** شد پیاپی آن ندا را جان فدا 925

مصطفی را بر زمین بنهاد او ** تا کند آن بانگ خوش را جست و جو

چشم می‌انداخت آن دم سو به سو ** که کجا است این شه اسرارگو

کین چنین بانگ بلند از چپ و راست ** می‌رسد یا رب رساننده کجاست

چون ندید او خیره و نومید شد ** جسم لرزان هم‌چو شاخ بید شد

باز آمد سوی آن طفل رشید ** مصطفی را بر مکان خود ندید 930

حیرت اندر حیرت آمد بر دلش ** گشت بس تاریک از غم منزلش

سوی منزلها دوید و بانگ داشت ** که کی بر دردانه‌ام غارت گماشت

مکیان گفتند ما را علم نیست ** ما ندانستیم که آنجا کودکیست

ریخت چندان اشک و کرد او بس فغان ** که ازو گریان شدند آن دیگران

سینه کوبان آن چنان بگریست خوش ** که اختران گریان شدند از گریه‌اش 935

حکایت آن پیر عرب کی دلالت کرد حلیمه را به استعانت به بتان

پیرمردی پیشش آمد با عصا ** کای حلیمه چه فتاد آخر ترا

که چنین آتش ز دل افروختی ** این جگرها را ز ماتم سوختی

گفت احمد را رضیعم معتمد ** پس بیاوردم که بسپارم به جد

چون رسیدم در حطیم آوازها ** می‌رسید و می‌شنیدم از هوا

من چو آن الحان شنیدم از هوا ** طفل را بنهادم آنجا زان صدا 940

تا ببینم این ندا آواز کیست ** که ندایی بس لطیف و بس شهیست

نه از کسی دیدم بگرد خود نشان ** نه ندا می منقطع شد یک زمان

چونک واگشتم ز حیرتهای دل ** طفل را آنجا ندیدم وای دل

گفتش ای فرزند تو انده مدار ** که نمایم مر ترا یک شهریار

که بگوید گر بخواهد حال طفل ** او بداند منزل و ترحال طفل 945

پس حلیمه گفت ای جانم فدا ** مر ترا ای شیخ خوب خوش‌ندا

هین مرا بنمای آن شاه نظر ** کش بود از حال طفل من خبر

برد او را پیش عزی کین صنم ** هست در اخبار غیبی مغتنم

ما هزاران گم شده زو یافتیم ** چون به خدمت سوی او بشتافتیم

پیر کرد او را سجود و گفت زود ** ای خداوند عرب ای بحر جود 950

گفت ای عزی تو بس اکرامها ** کرده‌ای تا رسته‌ایم از دامها

بر عرب حقست از اکرام تو ** فرض گشته تا عرب شد رام تو

این حلیمه‌ی سعدی از اومید تو ** آمد اندر ظل شاخ بید تو

که ازو فرزند طفلی گم شدست ** نام آن کودک محمد آمدست

چون محمد گفت آن جمله بتان ** سرنگون گشت و ساجد آن زمان 955

که برو ای پیر این چه جست و جوست ** آن محمد را که عزل ما ازوست

ما نگون و سنگسار آییم ازو ** ما کساد و بی‌عیار آییم ازو

آن خیالاتی که دیدندی ز ما ** وقت فترت گاه گاه اهل هوا

گم شود چون بارگاه او رسید ** آب آمد مر تیمم را درید

دور شو ای پیر فتنه کم فروز ** هین ز رشک احمدی ما را مسوز 960

دور شو بهر خدا ای پیر تو ** تا نسوزی ز آتش تقدیر تو

این چه دم اژدها افشردنست ** هیچ دانی چه خبر آوردنست

زین خبر جوشد دل دریا و کان ** زین خبر لرزان شود هفت آسمان

چون شنید از سنگها پیر این سخن ** پس عصا انداخت آن پیر کهن

پس ز لرزه و خوف و بیم آن ندا ** پیر دندانها به هم بر می‌زدی 965

آنچنان که اندر زمستان مرد عور ** او همی لرزید و می‌گفت ای ثبور

چون در آن حالت بدید او پیر را ** زان عجب گم کرد زن تدبیر را

گفت پیر اگر چه من در محنتم ** حیرت اندر حیرت اندر حیرتم

ساعتی بادم خطیبی می‌کند ** ساعتی سنگم ادیبی می‌کند

باد با حرفم سخنها می‌دهد ** سنگ و کوهم فهم اشیا می‌دهد 970