سوی منزلها دوید و بانگ داشت ** که کی بر دردانه‌ام غارت گماشت

مکیان گفتند ما را علم نیست ** ما ندانستیم که آنجا کودکیست

ریخت چندان اشک و کرد او بس فغان ** که ازو گریان شدند آن دیگران

سینه کوبان آن چنان بگریست خوش ** که اختران گریان شدند از گریه‌اش 935

حکایت آن پیر عرب کی دلالت کرد حلیمه را به استعانت به بتان

پیرمردی پیشش آمد با عصا ** کای حلیمه چه فتاد آخر ترا

که چنین آتش ز دل افروختی ** این جگرها را ز ماتم سوختی

گفت احمد را رضیعم معتمد ** پس بیاوردم که بسپارم به جد

چون رسیدم در حطیم آوازها ** می‌رسید و می‌شنیدم از هوا

من چو آن الحان شنیدم از هوا ** طفل را بنهادم آنجا زان صدا 940

تا ببینم این ندا آواز کیست ** که ندایی بس لطیف و بس شهیست

نه از کسی دیدم بگرد خود نشان ** نه ندا می منقطع شد یک زمان

چونک واگشتم ز حیرتهای دل ** طفل را آنجا ندیدم وای دل

گفتش ای فرزند تو انده مدار ** که نمایم مر ترا یک شهریار

که بگوید گر بخواهد حال طفل ** او بداند منزل و ترحال طفل 945

پس حلیمه گفت ای جانم فدا ** مر ترا ای شیخ خوب خوش‌ندا

هین مرا بنمای آن شاه نظر ** کش بود از حال طفل من خبر

برد او را پیش عزی کین صنم ** هست در اخبار غیبی مغتنم

ما هزاران گم شده زو یافتیم ** چون به خدمت سوی او بشتافتیم

پیر کرد او را سجود و گفت زود ** ای خداوند عرب ای بحر جود 950

گفت ای عزی تو بس اکرامها ** کرده‌ای تا رسته‌ایم از دامها

بر عرب حقست از اکرام تو ** فرض گشته تا عرب شد رام تو

این حلیمه‌ی سعدی از اومید تو ** آمد اندر ظل شاخ بید تو

که ازو فرزند طفلی گم شدست ** نام آن کودک محمد آمدست

چون محمد گفت آن جمله بتان ** سرنگون گشت و ساجد آن زمان 955

که برو ای پیر این چه جست و جوست ** آن محمد را که عزل ما ازوست

ما نگون و سنگسار آییم ازو ** ما کساد و بی‌عیار آییم ازو

آن خیالاتی که دیدندی ز ما ** وقت فترت گاه گاه اهل هوا

گم شود چون بارگاه او رسید ** آب آمد مر تیمم را درید

دور شو ای پیر فتنه کم فروز ** هین ز رشک احمدی ما را مسوز 960

دور شو بهر خدا ای پیر تو ** تا نسوزی ز آتش تقدیر تو

این چه دم اژدها افشردنست ** هیچ دانی چه خبر آوردنست

زین خبر جوشد دل دریا و کان ** زین خبر لرزان شود هفت آسمان

چون شنید از سنگها پیر این سخن ** پس عصا انداخت آن پیر کهن

پس ز لرزه و خوف و بیم آن ندا ** پیر دندانها به هم بر می‌زدی 965

آنچنان که اندر زمستان مرد عور ** او همی لرزید و می‌گفت ای ثبور

چون در آن حالت بدید او پیر را ** زان عجب گم کرد زن تدبیر را

گفت پیر اگر چه من در محنتم ** حیرت اندر حیرت اندر حیرتم

ساعتی بادم خطیبی می‌کند ** ساعتی سنگم ادیبی می‌کند

باد با حرفم سخنها می‌دهد ** سنگ و کوهم فهم اشیا می‌دهد 970

گاه طفلم را ربوده غیبیان ** غیبیان سبز پر آسمان

از کی نالم با کی گویم این گله ** من شدم سودایی اکنون صد دله

غیرتش از شرح غیبم لب ببست ** این قدر گویم که طفلم گم شدست

گر بگویم چیز دیگر من کنون ** خلق بندندم به زنجیر جنون

گفت پیرش کای حلیمه شاد باش ** سجده‌ی شکر آر و رو را کم خراش 975

غم مخور یاوه نگردد او ز تو ** بلک عالم یاوه گردد اندرو

هر زمان از رشک غیرت پیش و پس ** صد هزاران پاسبانست و حرس

آن ندیدی کان بتان ذو فنون ** چون شدند از نام طفلت سرنگون

این عجب قرنیست بر روی زمین ** پیر گشتم من ندیدم جنس این

زین رسالت سنگها چون ناله داشت ** تا چه خواهد بر گنه کاران گماشت 980

سنگ بی‌جرمست در معبودیش ** تو نه‌ای مضطر که بنده بودیش