گفت خود آن چیست کش حاصل نشد ** یا چه دولت ماند کو واصل نشد

گیرم این وحی نبی گنجور نیست ** هم کم از وحی دل زنبور نیست

چونک او حی الرب الی النحل آمدست ** خانه‌ی وحیش پر از حلوا شدست

او به نور وحی حق عزوجل ** کرد عالم را پر از شمع و عسل 1230

این که کرمناست و بالا می‌رود ** وحیش از زنبور کمتر کی بود

نه تو اعطیناک کوثر خوانده‌ای ** پس چرا خشکی و تشنه مانده‌ای

یا مگر فرعونی و کوثر چو نیل ** بر تو خون گشتست و ناخوش ای علیل

توبه کن بیزار شو از هر عدو ** کو ندارد آب کوثر در کدو

هر کرا دیدی ز کوثر سرخ‌رو ** او محمدخوست با او گیر خو 1235

تا احب لله آیی در حساب ** کز درخت احمدی با اوست سیب

هر کرا دیدی ز کوثر خشک لب ** دشمنش می‌دار هم‌چون مرگ و تب

گر چه بابای توست و مام تو ** کو حقیقت هست خون‌آشام تو

از خلیل حق بیاموز این سیر ** که شد او بیزار اول از پدر

تا که ابغض لله آیی پیش حق ** تا نگیرد بر تو رشک عشق دق 1240

تا نخوانی لا و الا الله را ** در نیابی منهج این راه را

داستان آن عاشق کی با معشوق خود برمی‌شمرد خدمتها و وفاهای خود را و شبهای دراز تتجافی جنوبهم عن المضاجع را و بی‌نوایی و جگر تشنگی روزهای دراز را و می‌گفت کی من جزین خدمت نمی‌دانم اگر خدمت دیگر هست مرا ارشاد کن کی هر چه فرمایی منقادم اگر در آتش رفتن است چون خلیل علیه‌السلام و اگر در دهان نهنگ دریا فتادنست چون یونس علیه‌السلام و اگر هفتاد بار کشته شدن است چون جرجیس علیه‌السلام و اگر از گریه نابینا شدن است چون شعیب علیه‌السلام و وفا و جانبازی انبیا را علیهم‌السلام شمار نیست و جواب گفتن معشوق او را

آن یکی عاشق به پیش یار خود ** می‌شمرد از خدمت و از کار خود

کز برای تو چنین کردم چنان ** تیرها خوردم درین رزم و سنان

مال رفت و زور رفت و نام رفت ** بر من از عشقت بسی ناکام رفت

هیچ صبحم خفته یا خندان نیافت ** هیچ شامم با سر و سامان نیافت 1245

آنچ او نوشیده بود از تلخ و درد ** او به تفصیلش یکایک می‌شمرد

نه از برای منتی بل می‌نمود ** بر درستی محبت صد شهود

عاقلان را یک اشارت بس بود ** عاشقان را تشنگی زان کی رود

می‌کند تکرار گفتن بی‌ملال ** کی ز اشارت بس کند حوت از زلال

صد سخن می‌گفت زان درد کهن ** در شکایت که نگفتم یک سخن 1250

آتشی بودش نمی‌دانست چیست ** لیک چون شمع از تف آن می‌گریست

گفت معشوق این همه کردی ولیک ** گوش بگشا پهن و اندر یاب نیک

کانچ اصل اصل عشقست و ولاست ** آن نکردی اینچ کردی فرعهاست

گفتش آن عاشق بگو که آن اصل چیست ** گفت اصلش مردنست ونیستیست

تو همه کردی نمردی زنده‌ای ** هین بمیر ار یار جان‌بازنده‌ای 1255

هم در آن دم شد دراز و جان بداد ** هم‌چو گل درباخت سر خندان و شاد

ماند آن خنده برو وقف ابد ** هم‌چو جان و عقل عارف بی‌کبد

نور مه‌آلوده کی گردد ابد ** گر زند آن نور بر هر نیک و بد

او ز جمله پاک وا گردد به ماه ** هم‌چو نور عقل و جان سوی اله

وصف پاکی وقف بر نور مه‌است ** تا بشش گر بر نجاسات ره‌است 1260

زان نجاسات ره و آلودگی ** نور را حاصل نگردد بدرگی

ارجعی بشنود نور آفتاب ** سوی اصل خویش باز آمد شتاب

نه ز گلحنها برو ننگی بماند ** نه ز گلشنها برو رنگی بماند

نور دیده و نوردیده بازگشت ** ماند در سودای او صحرا و دشت

یکی پرسید از عالمی عارفی کی اگر در نماز کسی بگرید به آواز و آه کند و نوحه کند نمازش باطل شود جواب گفت کی نام آن آب دیده است تا آن گرینده چه دیده است اگر شوق خدا دیده است و می‌گرید یا پشیمانی گناهی نمازش تباه نشود بلک کمال گیرد کی لا صلوة الا بحضور القلب و اگر او رنجوری تن یا فراق فرزند دیده است نمازش تباه شود کی اصل نماز ترک تن است و ترک فرزند ابراهیم‌وار کی فرزند را قربان می‌کرد از بهر تکمیل نماز و تن را به آتش نمرود می‌سپرد و امر آمد مصطفی را علیه‌السلام بدین خصال کی فاتبع ملة ابراهیم لقد کانت لکم اسوة حسنة فی‌ابراهیم

آن یکی پرسید از مفتی به راز ** گر کسی گرید به نوحه در نماز 1265

آن نماز او عجب باطل شود ** یا نمازش جایز و کامل بود

گفت آب دیده نامش بهر چیست ** بنگری تا که چه دید او و گریست

آب دیده تا چه دید او از نهان ** تا بدان شد او ز چشمه‌ی خود روان

آن جهان گر دیده است آن پر نیاز ** رونقی یابد ز نوحه آن نماز

ور ز رنج تن بد آن گریه و ز سوک ** ریسمان بسکست و هم بشکست دوک 1270

مریدی در آمد به خدمت شیخ و ازین شیخ پیر سن نمی‌خواهم بلک پیرعقل و معرفت و اگر چه عیسیست علیه‌السلام در گهواره و یحیی است علیه‌السلام در مکتب کودکان مریدی شیخ را گریان دید او نیز موافقت کرد و گریست چون فارغ شد و به در آمد مریدی دیگر کی از حال شیخ واقف‌تر بود از سر غیرت در عقب او تیز بیرون آمد گفتش ای برادر من ترا گفته باشم الله الله تا نیندیشی و نگویی کی شیخ می‌گریست و من نیز می‌گریستم کی سی سال ریاضت بی‌ریا باید کرد و از عقبات و دریاهای پر نهنگ و کوههای بلند پر شیر و پلنگ می‌باید گذشت تا بدان گریه‌ی شیخ رسی یا نرسی اگر رسی شکر زویت لی الارض گویی بسیار

یک مریدی اندر آمد پیش پیر ** پیر اندر گریه بود و در نفیر

شیخ را چون دید گریان آن مرید ** گشت گریان آب از چشمش دوید

گوشور یک‌بار خندد کر دو بار ** چونک لاغ املی کند یاری بیار

بار اول از ره تقلید و سوم ** که همی‌بیند که می‌خندند قوم

کر بخندد هم‌چو ایشان آن زمان ** بیخبر از حالت خندندگان 1275

باز وا پرسد که خنده بر چه بود ** پس دوم کرت بخندد چون شنود