صد هزاران نام خوش را کرد ننگ ** صد هزاران زیرکان را کرد دنگ

صد هزاران نام خوش را کرد ننگ ** صد هزاران زیرکان را کرد دنگ 1370

چون خری را یوسف مصری نمود ** یوسفی را چون نماید آن جهود

بر تو سرگین را فسونش شهد کرد ** شهد را خود چون کند وقت نبرد

شهوت از خوردن بود کم کن ز خور ** یا نکاحی کن گریزان شو ز شر

چون بخوردی می‌کشد سوی حرم ** دخل را خرجی بباید لاجرم

پس نکاح آمد چو لاحول و لا ** تا که دیوت نفکند اندر بلا 1375

چون حریص خوردنی زن خواه زود ** ورنه آمد گربه و دنبه ربود

بار سنگی بر خری که می‌جهد ** زود بر نه پیش از آن کو بر نهد

فعل آتش را نمی‌دانی تو برد ** گرد آتش با چنین دانش مگرد

علم دیگ و آتش ار نبود ترا ** از شرر نه دیگ ماند نه ابا

آب حاضر باید و فرهنگ نیز ** تا پزد آب دیگ سالم در ازیز 1380

چون ندانی دانش آهنگری ** ریش و مو سوزد چو آنجا بگذری

در فرو بست آن زن و خر را کشید ** شادمانه لاجرم کیفر چشید

در میان خانه آوردش کشان ** خفت اندر زیر آن نر خر ستان

هم بر آن کرسی که دید او از کنیز ** تا رسد در کام خود آن قحبه نیز

پا بر آورد و خر اندر ویی سپوخت ** آتشی از کیر خر در وی فروخت 1385

خر مدب گشته در خاتون فشرد ** تا بخایه در زمان خاتون بمرد

بر درید از زخم کیر خر جگر ** روده‌ها بسکسته شد از همدگر

دم نزد در حال آن زن جان بداد ** کرسی از یک‌سو زن از یک‌سو فتاد

صحن خانه پر ز خون شد زن نگون ** مرد او و برد جان ریب المنون

مرگ بد با صد فضیحت ای پدر ** تو شهیدی دیده‌ای از کیر خر 1390

تو عذاب الخزی بشنو از نبی ** در چنین ننگی مکن جان را فدی

دانک این نفس بهیمی نر خرست ** زیر او بودن از آن ننگین‌ترست

در ره نفس ار بمیری در منی ** تو حقیقت دان که مثل آن زنی

نفس ما را صورت خر بدهد او ** زانک صورتها کند بر وفق خو

این بود اظهار سر در رستخیز ** الله الله از تن چون خر گریز 1395

کافران را بیم کرد ایزد ز نار ** کافران گفتند نار اولی ز عار

گفت نی آن نار اصل عارهاست ** هم‌چو این ناری که این زن را بکاست

لقمه اندازه نخورد از حرص خود ** در گلو بگرفت لقمه مرگ بد

لقمه اندازه خور ای مرد حریص ** گرچه باشد لقمه حلوا و خبیص

حق تعالی داد میزان را زبان ** هین ز قرآن سوره‌ی رحمن بخوان 1400

هین ز حرص خویش میزان را مهل ** آز و حرص آمد ترا خصم مضل

حرص جوید کل بر آید او ز کل ** حرص مپرست ای فجل ابن الفجل

آن کنیزک می‌شد و می‌گفت آه ** کردی ای خاتون تو استا را به راه

کار بی‌استاد خواهی ساختن ** جاهلانه جان بخواهی باختن

ای ز من دزدیده علمی ناتمام ** ننگ آمد که بپرسی حال دام 1405

هم بچیدی دانه مرغ از خرمنش ** هم نیفتادی رسن در گردنش

دانه کمتر خور مکن چندین رفو ** چون کلوا خواندی بخوان لا تسرفوا

تا خوری دانه نیفتی تو به دام ** این کند علم و قناعت والسلام

نعمت از دنیا خورد عاقل نه غم ** جاهلان محروم مانده در ندم

چون در افتد در گلوشان حبل دام ** دانه خوردن گشت بر جمله حرام 1410

مرغ اندر دام دانه کی خورد ** دانه چون زهرست در دام ار چرد

مرغ غافل می‌خورد دانه ز دام ** هم‌چو اندر دام دنیا این عوام

باز مرغان خبیر هوشمند ** کرده‌اند از دانه خود را خشک‌بند

که اندرون دام دانه زهرباست ** کور آن مرغی که در فخ دانه خواست

صاحب دام ابلهان را سر برید ** وآن ظریفان را به مجلسها کشید 1415

که از آنها گوشت می‌آید به کار ** وز ظریفان بانگ و ناله‌ی زیر و زار

پس کنیزک آمد از اشکاف در ** دید خاتون را به مرده زیر خر

گفت ای خاتون احمق این چه بود ** گر ترا استاد خود نقشی نمود

ظاهرش دیدی سرش از تو نهان ** اوستا ناگشته بگشادی دکان