رحمت تو وآن دم گیرای تو ** پر شود این عالم از احیای تو

تو فرشته‌ی رحمتی رحمت نما ** حامل عرشی و قبله‌ی دادها

عرش معدن گاه داد و معدلت ** چار جو در زیر او پر مغفرت

جوی شیر و جوی شهد جاودان ** جوی خمر و دجله‌ی آب روان

پس ز عرش اندر بهشتستان رود ** در جهان هم چیزکی ظاهر شود 1630

گرچه آلوده‌ست اینجا آن چهار ** از چه از زهر فنا و ناگوار

جرعه‌ای بر خاک تیره ریختند ** زان چهار و فتنه‌ای انگیختند

تا بجویند اصل آن را این خسان ** خود برین قانع شدند این ناکسان

شیر داد و پرورش اطفال را ** چشمه کرده سینه‌ی هر زال را

خمر دفع غصه و اندیشه را ** چشمه کرده از عنب در اجترا 1635

انگبین داروی تن رنجور را ** چشمه کرده باطن زنبور را

آب دادی عام اصل و فرع را ** از برای طهر و بهر کرع را

تا ازینها پی بری سوی اصول ** تو برین قانع شدی ای بوالفضول

بشنو اکنون ماجرای خاک را ** که چه می‌گوید فسون محراک را

پیش اسرافیل‌گشته او عبوس ** می‌کند صد گونه شکل و چاپلوس 1640

که بحق ذات پاک ذوالجلال ** که مدار این قهر را بر من حلال

من ازین تقلیب بویی می‌برم ** بدگمانی می‌دود اندر سرم

تو فرشته‌ی رحمتی رحمت نما ** زانک مرغی را نیازارد هما

ای شفا و رحمت اصحاب درد ** تو همان کن کان دو نیکوکار کرد

زود اسرافیل باز آمد به شاه ** گفت عذر و ماجرا نزد اله 1645

کز برون فرمان بدادی که بگیر ** عکس آن الهام دادی در ضمیر

امر کردی در گرفتن سوی گوش ** نهی کردی از قساوت سوی هوش

سبق رحمت گشت غالب بر غضب ** ای بدیع افعال و نیکوکار رب

فرستادن عزرائیل ملک العزم و الحزم را علیه‌السلام ببر گرفتن حفنه‌ای خاک تا شود جسم آدم چالاک عیله‌السلام و الصلوة

گفت یزدان زو عزرائیل را ** که ببین آن خاک پر تخییل را

آن ضعیف زال ظالم را بیاب ** مشت خاکی هین بیاور با شتاب 1650

رفت عزرائیل سرهنگ قضا ** سوی کره‌ی خاک بهر اقتضا

خاک بر قانون نفیر آغاز کرد ** داد سوگندش بسی سوگند خورد

کای غلام خاص و ای حمال عرش ** ای مطاع الامر اندر عرش و فرش

رو به حق رحمت رحمن فرد ** رو به حق آنک با تو لطف کرد

حق شاهی که جز او معبود نیست ** پیش او زاری کس مردود نیست 1655

گفت نتوانم بدین افسون که من ** رو بتابم ز آمر سر و علن

گفت آخر امر فرمود او به حلم ** هر دو امرند آن بگیر از راه علم

گفت آن تاویل باشد یا قیاس ** در صریح امر کم جو التباس

فکر خود را گر کنی تاویل به ** که کنی تاویل این نامشتبه

دل همی‌سوزد مرا بر لابه‌ات ** سینه‌ام پر خون شد از شورابه‌ات 1660

نیستم بی‌رحم بل زان هر سه پاک ** رحم بیشستم ز درد دردناک

گر طبانجه می‌زنم من بر یتیم ** ور دهد حلوا به دستش آن حلیم

این طبانجه خوشتر از حلوای او ** ور شود غره به حلوا وای او

بر نفیر تو جگر می‌سوزدم ** لیک حق لطفی همی‌آموزدم

لطف مخفی در میان قهرها ** در حدث پنهان عقیق بی‌بها 1665

قهر حق بهتر ز صد حلم منست ** منع کردن جان ز حق جان کندنست

بترین قهرش به از حلم دو کون ** نعم رب‌العالمین و نعم عون

لطفهای مضمر اندر قهر او ** جان سپردن جان فزاید بهر او

هین رها کن بدگمانی و ضلال ** سر قدم کن چونک فرمودت تعال

آن تعال او تعالیها دهد ** مستی و جفت و نهالیها دهد 1670

باری آن امر سنی را هیچ هیچ ** من نیارم کرد وهن و پیچ پیچ

این همه بشنید آن خاک نژند ** زان گمان بد بدش در گوش بند

باز از نوعی دگر آن خاک پست ** لابه و سجده همی‌کرد او چو مست

گفت نه برخیز نبود زین زیان ** من سر و جان می‌نهم رهن و ضمان

لابه مندیش و مکن لابه دگر ** جز بدان شاه رحیم دادگر 1675