بودم اومیدی به محض لطف تو ** از ورای راست باشی یا عتو

بخشش محضی ز لطف بی‌عوض ** بودم اومید ای کریم بی‌عوض 1840

رو سپس کردم بدان محض کرم ** سوی فعل خویشتن می‌ننگرم

سوی آن اومید کردم روی خویش ** که وجودم داده‌ای از پیش بیش

خلعت هستی بدادی رایگان ** من همیشه معتمد بودم بر آن

چون شمارد جرم خود را و خطا ** محض بخشایش در آید در عطا

کای ملایک باز آریدش به ما ** که بدستش چشم دل سوی رجا 1845

لاابالی وار آزادش کنیم ** وآن خطاها را همه خط بر زنیم

لا ابالی مر کسی را شد مباح ** کش زیان نبود ز غدر و از صلاح

آتشی خوش بر فروزیم از کرم ** تا نماند جرم و زلت بیش و کم

آتشی کز شعله‌اش کمتر شرار ** می‌بسوزد جرم و جبر و اختیار

شعله در بنگاه انسانی زنیم ** خار را گلزار روحانی کنیم 1850

ما فرستادیم از چرخ نهم ** کیمیا یصلح لکم اعمالکم

خود چه باشد پیش نور مستقر ** کر و فر اختیار بوالبشر

گوشت‌پاره آلت گویای او ** پیه‌پاره منظر بینای او

مسمع او آن دو پاره استخوان ** مدرکش دو قطره خون یعنی جنان

کرمکی و از قذر آکنده‌ای ** طمطراقی در جهان افکنده‌ای 1855

از منی بودی منی را واگذار ** ای ایاز آن پوستین را یاد دار

قصه‌ی ایاز و حجره داشتن او جهت چارق و پوستین و گمان آمدن خواجه تاشانس را کی او را در آن حجره دفینه است به سبب محکمی در و گرانی قفل

آن ایاز از زیرکی انگیخته ** پوستین و چارقش آویخته

می‌رود هر روز در حجره‌ی خلا ** چارقت اینست منگر درعلا

شاه را گفتند او را حجره‌ایست ** اندر آنجا زر و سیم و خمره‌ایست

راه می‌ندهد کسی را اندرو ** بسته می‌دارد همیشه آن در او 1860

شاه فرمود ای عجب آن بنده را ** چیست خود پنهان و پوشیده ز ما

پس اشارت کرد میری را که رو ** نیم‌شب بگشای و اندر حجره شو

هر چه یابی مر ترا یغماش کن ** سر او را بر ندیمان فاش کن

با چنین اکرام و لطف بی‌عدد ** از لیمی سیم و زر پنهان کند

می‌نماید او وفا و عشق و جوش ** وانگه او گندم‌نمای جوفروش 1865

هر که اندر عشق یابد زندگی ** کفر باشد پیش او جز بندگی

نیم‌شب آن میر با سی معتمد ** در گشاد حجره‌ی او رای زد

مشعله بر کرده چندین پهلوان ** جانب حجره روانه شادمان

که امر سلطانست بر حجره زنیم ** هر یکی همیان زر در کش کنیم

آن یکی می‌گفت هی چه جای زر ** از عقیق و لعل گوی و از گهر 1870

خاص خاص مخزن سلطان ویست ** بلک اکنون شاه را خود جان ویست

چه محل دارد به پیش این عشیق ** لعل و یاقوت و زمرد یا عقیق

شاه را بر وی نبودی بد گمان ** تسخری می‌کرد بهر امتحان

پاک می‌دانستش از هر غش و غل ** باز از وهمش همی‌لرزید دل

که مبادا کین بود خسته شود ** من نخواهم که برو خجلت رود 1875

این نکردست او و گر کرد او رواست ** هر چه خواهد گو بکن محبوب ماست

هر چه محبوبم کند من کرده‌ام ** او منم من او چه گر در پرده‌ام

باز گفتی دور از آن خو و خصال ** این چنین تخلیط ژاژست و خیال

از ایاز این خود محالست و بعید ** کو یکی دریاست قعرش ناپدید

هفت دریا اندرو یک قطره‌ای ** جمله‌ی هستی ز موجش چکره‌ای 1880

جمله پاکیها از آن دریا برند ** قطره‌هااش یک به یک میناگرند

شاه شاهانست و بلک شاه‌ساز ** وز برای چشم بد نامش ایاز

چشمهای نیک هم بر وی به دست ** از ره غیرت که حسنش بی‌حدست

یک دهان خواهم به پهنای فلک ** تا بگویم وصف آن رشک ملک

ور دهان یابم چنین و صد چنین ** تنگ آید در فغان این حنین 1885

این قدر گر هم نگویم ای سند ** شیشه‌ی دل از ضعیفی بشکند

شیشه‌ی دل را چو نازک دیده‌ام ** بهر تسکین بس قبا بدریده‌ام

من سر هر ماه سه روز ای صنم ** بی‌گمان باید که دیوانه شوم