هر دو عاشق را چنان شهوت ربود ** که احتیاط و یاد در بستن نبود

هر دو با هم در خزیدند از نشاط ** جان به جان پیوست آن دم ز اختلاط 2175

یاد آمد در زمان زن را که من ** چون فرستادم ورا سوی وطن

پنبه در آتش نهادم من به خویش ** اندر افکندم قج نر را به میش

گل فرو شست از سر و بی‌جان دوید ** در پی او رفت و چادر می‌کشید

آن ز عشق جان دوید و این ز بیم ** عشق کو و بیم کو فرقی عظیم

سیر عارف هر دمی تا تخت شاه ** سیر زاهد هر مهی یک روزه راه 2180

گرچه زاهد را بود روزی شگرف ** کی بود یک روز او خمسین الف

قدر هر روزی ز عمر مرد کار ** باشد از سال جهان پنجه هزار

عقلها زین سر بود بیرون در ** زهره‌ی وهم ار بدرد گو بدر

ترس مویی نیست اندر پیش عشق ** جمله قربانند اندر کیش عشق

عشق وصف ایزدست اما که خوف ** وصف بنده‌ی مبتلای فرج و جوف 2185

چون یحبون بخواندی در نبی ** با یحبوهم قرین در مطلبی

پس محبت وصف حق دان عشق نیز ** خوف نبود وصف یزدان ای عزیز

وصف حق کو وصف مشتی خاک کو ** وصف حادث کو وصف پاک کو

شرح عشق ار من بگویم بر دوام ** صد قیامت بگذرد و آن ناتمام

زانک تاریخ قیامت را حدست ** حد کجا آنجا که وصف ایزدست 2190

عشق را پانصد پرست و هر پری ** از فراز عرش تا تحت‌الثری

زاهد با ترس می‌تازد به پا ** عاشقان پران‌تر از برق و هوا

کی رسند این خایفان در گرد عشق ** که آسمان را فرش سازد درد عشق

جز مگر آید عنایتهای ضو ** کز جهان و زین روش آزاد شو

از قش خود وز دش خود باز ره ** که سوی شه یافت آن شهباز ره 2195

این قش و دش هست جبر و اختیار ** از ورای این دو آمد جذب یار

چون رسید آن زن به خانه در گشاد ** بانگ در در گوش ایشان در فتاد

آن کنیزک جست آشفته ز ساز ** مرد بر جست و در آمد در نماز

زن کنیزک را پژولیده بدید ** درهم و آشفته و دنگ و مرید

شوی خود را دید قایم در نماز ** در گمان افتاد زن زان اهتزاز 2200

شوی را برداشت دامن بی‌خطر ** دید آلوده‌ی منی خصیه و ذکر

از ذکر باقی نطفه می‌چکید ** ران و زانو گشت آلوده و پلید

بر سرش زد سیلی و گفت ای مهین ** خصیه‌ی مرد نمازی باشد این

لایق ذکر و نمازست این ذکر ** وین چنین ران و زهار پر قذر

نامه‌ی پر ظلم و فسق و کفر و کین ** لایقست انصاف ده اندر یمین 2205

گر بپرسی گبر را کین آسمان ** آفریده‌ی کیست وین خلق و جهان

گوید او کین آفریده‌ی آن خداست ** که آفرینش بر خدایی‌اش گواست

کفر و فسق و استم بسیار او ** هست لایق با چنین اقرار او

هست لایق با چنین اقرار راست ** آن فضیحتها و آن کردار کاست

فعل او کرده دروغ آن قول را ** تا شد او لایق عذاب هول را 2210

روز محشر هر نهان پیدا شود ** هم ز خود هر مجرمی رسوا شود

دست و پا بدهد گواهی با بیان ** بر فساد او به پیش مستعان

دست گوید من چنین دزدیده‌ام ** لب بگوید من چنین پرسیده‌ام

پای گوید من شدستم تا منی ** فرج گوید من بکردستم زنی

چشم گوید کرده‌ام غمزه‌ی حرام ** گوش گوید چیده‌ام س الکلام 2215

پس دروغ آمد ز سر تا پای خویش ** که دروغش کرد هم اعضای خویش

آنچنان که در نماز با فروغ ** از گواهی خصیه شد زرقش دروغ

پس چنان کن فعل که آن خود بی‌زبان ** باشد اشهد گفتن و عین بیان

تا همه تن عضو عضوت ای پسر ** گفته باشد اشهد اندر نفع و ضر

رفتن بنده پی خواجه گواست ** که منم محکوم و این مولای ماست 2220

گر سیه کردی تو نامه‌ی عمر خویش ** توبه کن زانها که کردستی تو پیش

عمر اگر بگذشت بیخش این دمست ** آب توبه‌ش ده اگر او بی‌نمست

بیخ عمرت را بده آب حیات ** تا درخت عمر گردد با نبات