شوی خود را دید قایم در نماز ** در گمان افتاد زن زان اهتزاز

شوی خود را دید قایم در نماز ** در گمان افتاد زن زان اهتزاز 2200

شوی را برداشت دامن بی‌خطر ** دید آلوده‌ی منی خصیه و ذکر

از ذکر باقی نطفه می‌چکید ** ران و زانو گشت آلوده و پلید

بر سرش زد سیلی و گفت ای مهین ** خصیه‌ی مرد نمازی باشد این

لایق ذکر و نمازست این ذکر ** وین چنین ران و زهار پر قذر

نامه‌ی پر ظلم و فسق و کفر و کین ** لایقست انصاف ده اندر یمین 2205

گر بپرسی گبر را کین آسمان ** آفریده‌ی کیست وین خلق و جهان

گوید او کین آفریده‌ی آن خداست ** که آفرینش بر خدایی‌اش گواست

کفر و فسق و استم بسیار او ** هست لایق با چنین اقرار او

هست لایق با چنین اقرار راست ** آن فضیحتها و آن کردار کاست

فعل او کرده دروغ آن قول را ** تا شد او لایق عذاب هول را 2210

روز محشر هر نهان پیدا شود ** هم ز خود هر مجرمی رسوا شود

دست و پا بدهد گواهی با بیان ** بر فساد او به پیش مستعان

دست گوید من چنین دزدیده‌ام ** لب بگوید من چنین پرسیده‌ام

پای گوید من شدستم تا منی ** فرج گوید من بکردستم زنی

چشم گوید کرده‌ام غمزه‌ی حرام ** گوش گوید چیده‌ام س الکلام 2215

پس دروغ آمد ز سر تا پای خویش ** که دروغش کرد هم اعضای خویش

آنچنان که در نماز با فروغ ** از گواهی خصیه شد زرقش دروغ

پس چنان کن فعل که آن خود بی‌زبان ** باشد اشهد گفتن و عین بیان

تا همه تن عضو عضوت ای پسر ** گفته باشد اشهد اندر نفع و ضر

رفتن بنده پی خواجه گواست ** که منم محکوم و این مولای ماست 2220

گر سیه کردی تو نامه‌ی عمر خویش ** توبه کن زانها که کردستی تو پیش

عمر اگر بگذشت بیخش این دمست ** آب توبه‌ش ده اگر او بی‌نمست

بیخ عمرت را بده آب حیات ** تا درخت عمر گردد با نبات

جمله ماضیها ازین نیکو شوند ** زهر پارینه ازین گردد چو قند

سیاتت را مبدل کرد حق ** تا همه طاعت شود آن ما سبق 2225

خواجه بر توبه‌ی نصوحی خوش به تن ** کوششی کن هم به جان و هم به تن

شرح این توبه‌ی نصوح از من شنو ** بگرویدستی و لیک از نو گرو

حکایت در بیان توبه‌ی نصوح کی چنانک شیر از پستان بیرون آید باز در پستان نرود آنک توبه نصوحی کرد هرگز از آن گناه یاد نکند به طریق رغبت بلک هر دم نفرتش افزون باشد و آن نفرت دلیل آن بود کی لذت قبول یافت آن شهوت اول بی‌لذت شد این به جای آن نشست نبرد عشق را جز عشق دیگر چرا یاری نجویی زو نکوتر وانک دلش باز بدان گناه رغبت می‌کند علامت آنست کی لذت قبول نیافته است و لذت قبول به جای آن لذت گناه ننشسته است سنیسره للیسری نشده است لذت و نیسره للعسری باقیست بر وی

بود مردی پیش ازین نامش نصوح ** بد ز دلاکی زن او را فتوح

بود روی او چو رخسار زنان ** مردی خود را همی‌کرد او نهان

او به حمام زنان دلاک بود ** در دغا و حیله بس چالاک بود 2230

سالها می‌کرد دلاکی و کس ** بو نبرد از حال و سر آن هوس

زانک آواز و رخش زن‌وار بود ** لیک شهوت کامل و بیدار بود

چادر و سربند پوشیده و نقاب ** مرد شهوانی و در غره‌ی شباب

دختران خسروان را زین طریق ** خوش همی‌مالید و می‌شست آن عشیق

توبه‌ها می‌کرد و پا در می‌کشید ** نفس کافر توبه‌اش را می‌درید 2235

رفت پیش عارفی آن زشت‌کار ** گفت ما را در دعایی یاد دار

سر او دانست آن آزادمرد ** لیک چون حلم خدا پیدا نکرد

بر لبش قفلست و در دل رازها ** لب خموش و دل پر از آوازها

عارفان که جام حق نوشیده‌اند ** رازها دانسته و پوشیده‌اند

هر کرا اسرار کار آموختند ** مهر کردند و دهانش دوختند 2240

سست خندید و بگفت ای بدنهاد ** زانک دانی ایزدت توبه دهاد

در بیان آنک دعای عارف واصل و درخواست او از حق هم‌چو درخواست حقست از خویشتن کی کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا و قوله و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی و آیات و اخبار و آثار درین بسیارست و شرح سبب ساختن حق تا مجرم را گوش گرفته بتوبه‌ی نصوح آورد

آن دعا از هفت گردون در گذشت ** کار آن مسکین به آخر خوب گشت

که آن دعای شیخ نه چون هر دعاست ** فانی است و گفت او گفت خداست

چون خدا از خود سال و کد کند ** پس دعای خویش را چون رد کند

یک سبب انگیخت صنع ذوالجلال ** که رهانیدش ز نفرین و وبال 2245

اندر آن حمام پر می‌کرد طشت ** گوهری از دختر شه یاوه گشت

گوهری از حلقه‌های گوش او ** یاوه گشت و هر زنی در جست و جو

پس در حمام را بستند سخت ** تا بجویند اولش در پیچ رخت

رختها جستند و آن پیدا نشد ** دزد گوهر نیز هم رسوا نشد