حق بدید آن جمله را نادیده کرد ** تا نگردم در فضیحت روی‌زرد

باز رحمت پوستین دوزیم کرد ** توبه‌ی شیرین چو جان روزیم کرد

هر چه کردم جمله ناکرده گرفت ** طاعت ناکرده آورده گرفت

هم‌چو سرو و سوسنم آزاد کرد ** هم‌چو بخت و دولتم دلشاد کرد

نام من در نامه‌ی پاکان نوشت ** دوزخی بودم ببخشیدم بهشت 2310

آه کردم چون رسن شد آه من ** گشت آویزان رسن در چاه من

آن رسن بگرفتم و بیرون شدم ** شاد و زفت و فربه و گلگون شدم

در بن چاهی همی‌بودم زبون ** در همه عالم نمی‌گنجم کنون

آفرینها بر تو بادا ای خدا ** ناگهان کردی مرا از غم جدا

گر سر هر موی من یابد زبان ** شکرهای تو نیاید در بیان 2315

می‌زنم نعره درین روضه و عیون ** خلق را یا لیت قومی یعلمون

باز خواندن شه‌زاده نصوح را از بهر دلاکی بعد از استحکام توبه و قبول توبه و بهانه کردن او و دفع گفتن

بعد از آن آمد کسی کز مرحمت ** دختر سلطان ما می‌خواندت

دختر شاهت همی‌خواند بیا ** تا سرش شویی کنون ای پارسا

جز تو دلاکی نمی‌خواهد دلش ** که بمالد یا بشوید با گلش

گفت رو رو دست من بی‌کار شد ** وین نصوح تو کنون بیمار شد 2320

رو کسی دیگر بجو اشتاب و تفت ** که مرا والله دست از کار رفت

با دل خود گفت کز حد رفت جرم ** از دل من کی رود آن ترس و گرم

من بمردم یک ره و باز آمدم ** من چشیدم تلخی مرگ و عدم

توبه‌ای کردم حقیقت با خدا ** نشکنم تا جان شدن از تن جدا

بعد آن محنت کرا بار دگر ** پا رود سوی خطر الا که خر 2325

حکایت در بیان آنک کسی توبه کند و پشیمان شود و باز آن پشیمانیها را فراموش کند و آزموده را باز آزماید در خسارت ابد افتد چون توبه‌ی او را ثباتی و قوتی و حلاوتی و قبولی مدد نرسد چون درخت بی‌بیخ هر روز زردتر و خشک‌تر نعوذ بالله

گازری بود و مر او را یک خری ** پشت ریش اشکم تهی و لاغری

در میان سنگ لاخ بی‌گیاه ** روز تا شب بی‌نوا و بی‌پناه

بهر خوردن جز که آب آنجا نبود ** روز و شب بد خر در آن کور و کبود

آن حوالی نیستان و بیشه بود ** شیر بود آنجا که صیدش پیشه بود

شیر را با پیل نر جنگ اوفتاد ** خسته شد آن شیر و ماند از اصطیاد 2330

مدتی وا ماند زان ضعف از شکار ** بی‌نوا ماندند دد از چاشت‌خوار

زانک باقی‌خوار شیر ایشان بدند ** شیر چون رنجور شد تنگ آمدند

شیر یک روباه را فرمود رو ** مر خری را بهر من صیاد شو

گر خری یابی به گرد مرغزار ** رو فسونش خوان فریبانش بیار

چون بیابم قوتی از گوشت خر ** پس بگیرم بعد از آن صیدی دگر 2335

اندکی من می‌خورم باقی شما ** من سبب باشم شما را در نوا

یا خری یا گاو بهر من بجوی ** زان فسونهایی که می‌دانی بگوی

از فسون و از سخنهای خوشش ** از سرش بیرون کن و اینجا کشش

تشبیه کردن قطب کی عارف واصلست در اجری دادن خلق از قوت مغفرت و رحمت بر مراتبی کی حقش الهام دهد و تمثیل بشیر که دد اجری خوار و باقی خوار ویند بر مراتب قرب ایشان بشیر نه قرب مکانی بلک قرب صفتی و تفاصیل این بسیارست والله الهادی

قطب شیر و صید کردن کار او ** باقیان این خلق باقی‌خوار او

تا توانی در رضای قطب کوش ** تا قوی گردد کند صید وحوش 2340

چو برنجد بی‌نوا مانند خلق ** کز کف عقلست جمله رزق حلق

زانک وجد حلق باقی خورد اوست ** این نگه دار ار دل تو صیدجوست

او چو عقل و خلق چون اعضا و تن ** بسته‌ی عقلست تدبیر بدن

ضعف قطب از تن بود از روح نی ** ضعف در کشتی بود در نوح نی

قطب آن باشد که گرد خود تند ** گردش افلاک گرد او بود 2345

یاریی ده در مرمه‌ی کشتی‌اش ** گر غلام خاص و بنده گشتی‌اش

یاریت در تو فزاید نه اندرو ** گفت حق ان تنصروا الله تنصروا

هم‌چو روبه صید گیر و کن فداش ** تا عوض گیری هزاران صید بیش

روبهانه باشد آن صید مرید ** مرده گیرد صید کفتار مرید

مرده پیش او کشی زنده شود ** چرک در پالیز روینده شود 2350

گفت روبه شیر را خدمت کنم ** حیله‌ها سازم ز عقلش بر کنم

حیله و افسونگری کار منست ** کار من دستان و از ره بردنست

از سر که جانب جو می‌شتافت ** آن خر مسکین لاغر را بیافت

پس سلام گرم کرد و پیش رفت ** پیش آن ساده دل درویش رفت

گفت چونی اندرین صحرای خشک ** در میان سنگ لاخ و جای خشک 2355