نعره‌ای زد سخت اندر حال زن ** گفت واعظ بر دلش زد گفت من

نعره‌ای زد سخت اندر حال زن ** گفت واعظ بر دلش زد گفت من 3335

گفت نه بر دل نزد بر دست زد ** وای اگر بر دل زدی ای پر خرد

بر دل آن ساحران زد اندکی ** شد عصا و دست ایشان را یکی

گر عصا بستانی از پیری شها ** بیش رنجد که آن گروه از دست و پا

نعره‌ی لاضیر بر گردون رسید ** هین ببر که جان ز جان کندن رهید

ما بدانستیم ما این تن نه‌ایم ** از ورای تن به یزدان می‌زییم 3340

ای خنک آن را که ذات خود شناخت ** اندر امن سرمدی قصری بساخت

کودکی گرید پی جوز و مویز ** پیش عاقل باشد آن بس سهل چیز

پیش دل جوز و مویز آمد جسد ** طفل کی در دانش مردان رسد

هر که محجوبست او خود کودکست ** مرد آن باشد که بیرون از شکست

گر بریش و خایه مردستی کسی ** هر بزی را ریش و مو باشد بسی 3345

پیشوای بد بود آن بز شتاب ** می‌برد اصحاب را پیش قصاب

ریش شانه کرده که من سابقم ** سابقی لیکن به سوی مرگ و غم

هین روش بگزین و ترک ریش کن ** ترک این ما و من و تشویش کن

تا شوی چون بوی گل با عاشقان ** پیشوا و رهنمای گلستان

کیست بوی گل دم عقل و خرد ** خوش قلاووز ره ملک ابد 3350

فرمودن شاه به ایاز بار دگر کی شرح چارق و پوستین آشکارا بگو تا خواجه تاشانت از آن اشارت پند گیرد کی الدین النصیحة و موعظه یابند

سر چارق را بیان کن ای ایاز ** پیش چارق چیستت چندین نیاز

تا بنوشد سنقر و بک یا رقت ** سر سر پوستین و چارقت

ای ایاز از تو غلامی نور یافت ** نورت از پستی سوی گردون شتافت

حسرت آزادگان شد بندگی ** بندگی را چون تو دادی زندگی

مؤمن آن باشد که اندر جزر و مد ** کافر از ایمان او حسرت خورد 3355

حکایت کافری کی گفتندش در عهد ابا یزید کی مسلمان شو و جواب گفتن او ایشان را

بود گبری در زمان بایزید ** گفت او را یک مسلمان سعید

که چه باشد گر تو اسلام آوری ** تا بیابی صد نجات و سروری

گفت این ایمان اگر هست ای مرید ** آنک دارد شیخ عالم بایزید

من ندارم طاقت آن تاب آن ** که آن فزون آمد ز کوششهای جان

گرچه در ایمان و دین ناموقنم ** لیک در ایمان او بس مؤمنم 3360

دارم ایمان که آن ز جمله برترست ** بس لطیف و با فروغ و با فرست

مؤمن ایمان اویم در نهان ** گرچه مهرم هست محکم بر دهان

باز ایمان خود گر ایمان شماست ** نه بدان میلستم و نه مشتهاست

آنک صد میلش سوی ایمان بود ** چون شما را دید آن فاتر شود

زانک نامی بیند و معنیش نی ** چون بیابان را مفازه گفتنی 3365

عشق او ز آورد ایمان بفسرد ** چون به ایمان شما او بنگرد

حکایت آن مذن زشت آواز کی در کافرستان بانگ نماز داد و مرد کافری او را هدیه داد

یک مذن داشت بس آواز بد ** در میان کافرستان بانگ زد

چند گفتندش مگو بانگ نماز ** که شود جنگ و عداوتها دراز

او ستیزه کرد و پس بی‌احتراز ** گفت در کافرستان بانگ نماز

خلق خایف شد ز فتنه‌ی عامه‌ای ** خود بیامد کافری با جامه‌ای 3370

شمع و حلوا با چنان جامه‌ی لطیف ** هدیه آورد و بیامد چون الیف

پرس پرسان کین مذن کو کجاست ** که صلا و بانگ او راحت‌فزاست

هین چه راحت بود زان آواز زشت ** گفت که آوازش فتاد اندر کنشت

دختری دارم لطیف و بس سنی ** آرزو می‌بود او را مؤمنی

هیچ این سودا نمی‌رفت از سرش ** پندها می‌داد چندین کافرش 3375

در دل او مهر ایمان رسته بود ** هم‌چو مجمر بود این غم من چو عود

در عذاب و درد و اشکنجه بدم ** که بجنبد سلسله‌ی او دم به دم

هیچ چاره می‌ندانستم در آن ** تا فرو خواند این مذن آن اذان

گفت دختر چیست این مکروه بانگ ** که بگوشم آمد این دو چار دانگ

من همه عمر این چنین آواز زشت ** هیچ نشنیدم درین دیر و کنشت 3380

خوهرش گفتا که این بانگ اذان ** هست اعلام و شعار مومنان

باورش نامد بپرسید از دگر ** آن دگر هم گفت آری ای پدر

چون یقین گشتش رخ او زرد شد ** از مسلمانی دل او سرد شد

باز رستم من ز تشویش و عذاب ** دوش خوش خفتم در آن بی‌خوف خواب