زان رهش دورست تا دیدار دوست ** کو نجوید سر رئیسیش آرزوست

ساعتی او با خدا اندر عتاب ** که نصیبم رنج آمد زین حساب

ساعتی با بخت خود اندر جدال ** که همه پران و ما ببریده بال 3530

هر که محبوس است اندر بو و رنگ ** گرچه در زهدست باشد خوش تنگ

تا برون ناید ازین ننگین مناخ ** کی شود خویش خوش و صدرش فراخ

زاهدان را در خلا پیش از گشاد ** کارد و استره نشاید هیچ داد

کز ضجر خود را بدراند شکم ** غصه‌ی آن بی‌مرادیها و غم

قصد انداختن مصطفی علیه‌السلام خود را از کوه حری از وحشت دیر نمودن جبرئیل علیه‌السلام خود را به وی و پیدا شدن جبرئیل به وی کی مینداز کی ترا دولتها در پیش است

مصطفی را هجر چون بفراختی ** خویش را از کوه می‌انداختی 3535

تا بگفتی جبرئیلش هین مکن ** که ترا بس دولتست از امر کن

مصطفی ساکن شدی ز انداختن ** باز هجران آوریدی تاختن

باز خود را سرنگون از کوه او ** می‌فکندی از غم و اندوه او

باز خود پیدا شدی آن جبرئیل ** که مکن این ای تو شاه بی‌بدیل

هم‌چنین می‌بود تا کشف حجاب ** تا بیابید آن گهر را او ز جیب 3540

بهر هر محنت چو خود را می‌کشند ** اصل محنتهاست این چونش کشند

از فدایی مردمان را حیرتیست ** هر یکی از ما فدای سیرتیست

ای خنک آنک فدا کردست تن ** بهر آن کارزد فدای آن شدن

هر یکی چونک فدایی فنیست ** کاندر آن ره صرف عمر و کشتنیست

کشتنی اندر غروبی یا شروق ** که نه شایق ماند آنگه نه مشوق 3545

باری این مقبل فدای این فنست ** کاندرو صد زندگی در کشتنست

عاشق و معشوق و عشقش بر دوام ** در دو عالم بهرمند و نیک‌نام

یا کرامی ارحموا اهل الهوی ** شانهم ورد التوی بعد التوی

عفو کن ای میر بر سختی او ** در نگر در درد و بدبختی او

تا ز جرمت هم خدا عفوی کند ** زلتت را مغفرت در آکند 3550

تو ز غفلت بس سبو بشکسته‌ای ** در امید عفو دل در بسته‌ای

عفو کن تا عفو یابی در جزا ** می‌شکافد مو قدر اندر سزا

جواب گفتن امیر مر آن شفیعان را و همسایگان زاهد را کی گستاخی چرا کرد و سبوی ما را چرا شکست من درین باب شفاعت قبول نخواهم کرد کی سوگند خورده‌ام کی سزای او را بدهم

میر گفت او کیست کو سنگی زند ** بر سبوی ما سبو را بشکند

چون گذر سازد ز کویم شیر نر ** ترس ترسان بگذرد با صد حذر

بنده‌ی ما را چرا آزرد دل ** کرد ما را پیش مهمانان خجل 3555

شربتی که به ز خون اوست ریخت ** این زمان هم‌چون زنان از ما گریخت

لیک جان از دست من او کی برد ** گیر هم‌چون مرغ بالا بر پرد

تیر قهر خویش بر پرش زنم ** پر و بال مردریگش بر کنم

گر رود در سنگ سخت از کوششم ** از دل سنگش کنون بیرون کشم

من برانم بر تن او ضربتی ** که بود قوادکان را عبرتی 3560

با همه سالوس با ما نیز هم ** داد او و صد چو او این دم دهم

خشم خون‌خوارش شده بد سرکشی ** از دهانش می بر آمد آتشی

دو بار دست و پای امیر را بوسیدن و لابه کردن شفیعان و همسایگان زاهد

آن شفیعان از دم هیهای او ** چند بوسیدند دست و پای او

کای امیر از تو نشاید کین کشی ** گر بشد باده تو بی‌باده خوشی

باده سرمایه ز لطف تو برد ** لطف آب از لطف تو حسرت خورد 3565

پادشاهی کن ببخشش ای رحیم ** ای کریم ابن الکریم ابن الکریم

هر شرابی بنده‌ی این قد و خد ** جمله مستان را بود بر تو حسد

هیچ محتاج می گلگون نه‌ای ** ترک کن گلگونه تو گلگونه‌ای

ای رخ چون زهره‌ات شمس الضحی ** ای گدای رنگ تو گلگونه‌ها

باده کاندر خنب می‌جوشد نهان ** ز اشتیاق روی تو جوشد چنان 3570

ای همه دریا چه خواهی کرد نم ** وی همه هستی چه می‌جویی عدم

ای مه تابان چه خواهی کرد گرد ** ای که مه در پیش رویت روی‌زرد

تاج کرمناست بر فرق سرت ** طوق اعطیناک آویز برت

تو خوش و خوبی و کان هر خوشی ** تو چرا خود منت باده کشی

جوهرست انسان و چرخ او را عرض ** جمله فرع و پایه‌اند و او غرض 3575

ای غلامت عقل و تدبیرات و هوش ** چون چنینی خویش را ارزان فروش

خدمتت بر جمله هستی مفترض ** جوهری چون نجده خواهد از عرض