نجهد از تخییلها نی شه شود ** تیر شه بنماید آنگه ره شود 370
He does not recoil from the fancies (which bar the way) nor is he checked: he shows the King's arrow (token); then way is made (for him to enter).
این دل سرگشته را تدبیر بخش ** وین کمانهای دوتو را تیر بخش
(O God), bestow forethought on this bewildered heart, and bestow the arrow (of resolution) on these bows bent double.
جرعه‌ای بر ریختی زان خفیه جام ** بر زمین خاک من کاس الکرام
From that hidden goblet (of Thine) Thou hast poured out of the cup of the noble (prophets and saints) a draught over the dusty earth.
هست بر زلف و رخ از جرعه‌ش نشان ** خاک را شاهان همی‌لیسند از آن
From the draught thereof there is a trace on the locks and cheeks (of the fair): hence kings lick the earth (of which the bodies of the fair are made).
جرعه حسنست اندر خاک گش ** که به صد دل روز و شب می‌بوسیش
’Tis the draught of (Divine) beauty—(mingled) in the lovely earth—that thou art kissing with a hundred hearts day and night.
جرعه خاک آمیز چون مجنون کند ** مر ترا تا صاف او خود چون کند 375
Since the draught, when mingled with dust, makes thee mad, think how its pure essence would affect thee!
هر کسی پیش کلوخی جامه‌چاک ** که آن کلوخ از حسن آمد جرعه‌ناک
Every one is tattered (torn with emotion) in the presence of a clod that has received a draught of Beauty.
جرعه‌ای بر ماه و خورشید و حمل ** جرعه‌ای بر عرش و کرسی و زحل
(There is) a draught (poured) on the moon and the sun and Aries; (there is) a draught (poured) on the Throne and the Footstool and Saturn.
جرعه گوییش ای عجب یا کیمیا ** که ز اسیبش بود چندین بها
Oh, I wonder, wilt thou call it a draught or an elixir, since from contact with it so many splendours arise?
جد طلب آسیب او ای ذوفنون ** لا یمس ذاک الا المطهرون
Earnestly seek contact with it, O accomplished man: none shall touch it except the purified.
جرعه‌ای بر زر و بر لعل و درر ** جرعه‌ای بر خمر و بر نقل و ثمر 380
One draught (is poured) on gold and rubies and pearls; one draught (is poured) on wine and dessert and fruits;
جرعه‌ای بر روی خوبان لطاف ** تا چگونه باشد آن راواق صاف
One draught on the faces of the charming fair: (consider, then,) how (marvellous) must be that pure wine!
چون همی مالی زبان را اندرین ** چون شوی چون بینی آن را بی ز طین
Inasmuch as thou rubbest thy tongue (even) on this (earthly draught), how (enamoured of it) wilt thou be when thou seest (tastest) it without the clay!
چونک وقت مرگ آن جرعه‌ی صفا ** زین کلوخ تن به مردن شد جدا
When at the hour of death that pure draught is separated from the bodily clod by dying,
آنچ می‌ماند کنی دفنش تو زود ** این چنین زشتی بدان چون گشته بود
Thou quickly buriest that which remains, since it had been made such an ugly thing by that (separation).
جان چو بی این جیفه بنماید جمال ** من نتانم گفت لطف آن وصال 385
When the Spirit displays its beauty without this carcase, I cannot express the loveliness of that union.
مه چو بی‌این ابر بنماید ضیا ** شرح نتوان کرد زان کار و کیا
When the Moon displays its radiance without this cloud, ’tis impossible to describe that glory and majesty.
حبذا آن مطبخ پر نوش و قند ** کین سلاطین کاسه‌لیسان ویند
How delightful is that Kitchen full of honey and sugar, of which these (worldly) monarchs are (only) the lick-platters!
حبذا آن خرمن صحرای دین ** که بود هر خرمن آن را دانه‌چین
How delightful is that Stack in the spiritual field, of which every (other) stack is (only) the gleaner!
حبذا دریای عمر بی‌غمی ** که بود زو هفت دریا شب‌نمی
How delightful is the Sea of painless Life, of which the Seven Seas are (only) a dewdrop!
جرعه‌ای چون ریخت ساقی الست ** بر سر این شوره خاک زیردست 390
When the Cup-bearer of Alast poured a draught upon this nitrous abject earth,
جوش کرد آن خاک و ما زان جوششیم ** جرعه‌ی دیگر که بس بی‌کوششیم
The earth seethed, and we are (the result) of that seething. (O God, pour) another draught, for we are very effortless (unaspiring).
گر روا بد ناله کردم از عدم ** ور نبود این گفتنی نک تن زدم
If ’twas permitted, I sang of non-existence; and if ’twas not to be told, lo, I was silent.
این بیان بط حرص منثنیست ** از خلیل آموز که آن بط کشتنیست
This is the account of the bent (grovelling) duck, which is greed: learn of Khalíl (Abraham) that the duck ought to be killed.
هست در بط غیر این بس خیر و شر ** ترسم از فوت سخنهای دگر
In the duck there is much good and evil besides this, (but) I am afraid of missing other (more important) topics of discourse.
صفت طاوس و طبع او و سبب کشتن ابراهیم علیه‌السلام او را
Description of the Peacock and its nature, and the cause of its being killed by Abraham, on whom be peace.
آمدیم اکنون به طاوس دورنگ ** کو کند جلوه برای نام و ننگ 395
Now we come to the two-coloured (double-faced) peacock, who displays himself for the sake of name and fame.
همت او صید خلق از خیر و شر ** وز نتیجه و فایده‌ی آن بی‌خبر
His desire is to catch people: he is ignorant of good and evil and of the result and use of that (catching).
بی‌خبر چون دام می‌گیرد شکار ** دام را چه علم از مقصود کار
He catches his prey ignorantly, like a trap: what knowledge has the trap concerning the purpose of its action?
دام را چه ضر و چه نفع از گرفت ** زین گرفت بیهده‌ش دارم شگفت
What harm (comes) to the trap, or what benefit, from catching (its prey)? I wonder at its idle catching.
ای برادر دوستان افراشتی ** با دو صد دلداری و بگذاشتی
O brother, thou hast uplifted thy friends with two hundred marks of affection, and (then) abandoned (them).
کارت این بودست از وقت ولاد ** صید مردم کردن از دام وداد 400
This has been thy business from the hour of (thy) birth: to catch people with the trap of love.
زان شکار و انبهی و باد و بود ** دست در کن هیچ یابی تار و پود
From that pursuit (of people) and throng (of friends) and vainglory and self existence wilt thou get any warp or woof? Try and see!
بیشتر رفتست و بیگاهست روز ** تو به جد در صید خلقانی هنوز
Most (of thy life) is gone and the day is late; (yet) thou art still busy in pursuit of people.
آن یکی می‌گیر و آن می‌هل ز دام ** وین دگر را صید می‌کن چون لام
Go on catching one and releasing another from the trap and pursuing another, like mean folk;
باز این را می‌هل و می‌جو دگر ** اینت لعب کودکان بی‌خبر
Then again release this one and seek the other! Here's a game of heedless children!
شب شود در دام تو یک صید نی ** دام بر تو جز صداع و قید نی 405
Night comes, and nothing is caught in thy trap: the trap is naught but a headache (affliction) and shackle to thee.
پس تو خود را صید می‌کردی به دام ** که شدی محبوس و محرومی ز کام
Therefore (in reality) thou wert catching thyself with the trap, for thou art imprisoned and disappointed of thy desire.
در زمانه صاحب دامی بود ** هم‌چو ما احمق که صید خود کند
Is any owner of a trap in the world such a dolt that, like us, he tries to catch himself?
چون شکار خوک آمد صید عام ** رنج بی‌حد لقمه خوردن زو حرام
Pursuit of the vulgar is like hunting pig: the fatigue is infinite, and ’tis unlawful to eat a morsel thereof.
آنک ارزد صید را عشقست و بس ** لیک او کی گنجد اندر دام کس
That which is worth pursuing is Love alone; but how should He be contained in any one's trap?
تو مگر آیی و صید او شوی ** دام بگذاری به دام او روی 410
(Yet) perchance thou mayst come and be made His prey, thou mayst discard the trap, and go into His trap.
عشق می‌گوید به گوشم پست پست ** صید بودن خوش‌تر از صیادیست
Love is saying very softly into my ear, “To be a prey is better than to be a hunter.
گول من کن خویش را و غره شو ** آفتابی را رها کن ذره شو
Make thyself My fool and be a dupe: renounce the (high) estate of the sun, become a mote!
بر درم ساکن شو و بی‌خانه باش ** دعوی شمعی مکن پروانه باش
Become a dweller at My door and be homeless: do not pretend to be a candle, be a moth,
تا ببینی چاشنی زندگی ** سلطنت بینی نهان در بندگی
That thou mayst see (taste) the savour of Life and contemplate the sovereignty hidden in servitude.”
نعل بینی بازگونه در جهان ** تخته‌بندان را لقب گشته شهان 415
In this world you see the shoes upside down: the title of “kings” is conferred on (those who are really) bondsmen.
بس طناب اندر گلو و تاج دار ** بر وی انبوهی که اینک تاجدار
Many a one who deserves to mount the scaffold with a halter on his throat—a crowd (gathers) round him, crying, “Behold, an emperor!”
هم‌چو گور کافران بیرون حلل ** اندرون قهر خدا عز و جل
(They are) like the tombs of infidels, outwardly (resembling) the robes ofParadise, (while) within (them) is the wrath of God Almighty and Glorious.
چون قبور آن را مجصص کرده‌اند ** پرده‌ی پندار پیش آورده‌اند
He (the worldling) has been plastered like the tombs: the veil of self-conceit has been brought before him (drawn over him).
طبع مسکینت مجصص از هنر ** هم‌چو نخل موم بی‌برگ و ثمر
Thy miserable nature is plastered with virtues, like a palm-tree of wax without (real) leaves and fruit.
در بیان آنک لطف حق را همه کس داند و قهر حق را همه کس داند و همه از قهر حق گریزانند و به لطف حق در آویزان اما حق تعالی قهرها را در لطف پنهان کرد و لطفها را در قهر پنهان کرد نعل بازگونه و تلبیس و مکرالله بود تا اهل تمیز و ینظر به نور الله از حالی‌بینان و ظاهربینان جدا شوند کی لیبلوکم ایکم احسن عملا
Explaining that every one knows the mercy of God, and every one knows the wrath of God; and all are fleeing from the wrath of God and clinging to the mercy of God; but the Most High God has concealed wraths in mercy and mercies in wrath. This is God's mystification and disguise and contrivance to the end that the discerning who see by the Light of God may be separated from those who see (only) the present and the visible; for (He created death and life) that He might try you, which of you is most righteous in his works.