ور بگویی راست آزادت کنم ** حق یزدان نشکنم شادت کنم

هفت مصحف آن زمان برهم نهاد ** خورد سوگند و چنین تقریر داد

فاش کردن آن کنیزک آن راز را با خلیفه از زخم شمشیر و اکراه خلیفه کی راست گو سبب این خنده را و گر نه بکشمت

زن چو عاجز شد بگفت احوال را ** مردی آن رستم صد زال را 3965

شرح آن گردک که اندر راه بود ** یک به یک با آن خلیفه وا نمود

شیر کشتن سوی خیمه آمدن ** وان ذکر قایم چو شاخ کرگدن

باز این سستی این ناموس‌کوش ** کو فرو مرد از یکی خش خشت موش

رازها را می‌کند حق آشکار ** چون بخواهد رست تخم بد مکار

آب و ابر و آتش و این آفتاب ** رازها را می برآرد از تراب 3970

این بهار نو ز بعد برگ‌ریز ** هست برهان وجود رستخیز

در بهار آن سرها پیدا شود ** هر چه خوردست این زمین رسوا شود

بر دمد آن از دهان و از لبش ** تا پدید آید ضمیر و مذهبش

سر بیخ هر درختی و خورش ** جملگی پیدا شود آن بر سرش

هر غمی کز وی تو دل آزرده‌ای ** از خمار می بود کان خورده‌ای 3975

لیک کی دانی که آن رنج خمار ** از کدامین می بر آمد آشکار

این خمار اشکوفه‌ی آن دانه است ** آن شناسد کاگه و فرزانه است

شاخ و اشکوفه نماند دانه را ** نطفه کی ماند تن مردانه را

نیست مانندا هیولا با اثر ** دانه کی ماننده آمد با شجر

نطفه از نانست کی باشد چو نان ** مردم از نطفه‌ست کی باشد چنان 3980

جنی از نارست کی ماند به نار ** از بخارست ابر و نبود چون بخار

از دم جبریل عیسی شد پدید ** کی به صورت هم‌چو او بد یا ندید

آدم از خاکست کی ماند به خاک ** هیچ انگوری نمی‌ماند به تاک

کی بود دزدی به شکل پای‌دار ** کی بود طاعت چو خلد پایدار

هیچ اصلی نیست مانند اثر ** پس ندانی اصل رنج و درد سر 3985

لیک بی‌اصلی نباشدت این جزا ** بی‌گناهی کی برنجاند خدا

آنچ اصلست و کشنده‌ی آن شی است ** گر نمی‌ماند بوی هم از وی است

پس بدان رنجت نتیجه‌ی زلتیست ** آفت این ضربتت از شهوتیست

گر ندانی آن گنه را ز اعتبار ** زود زاری کن طلب کن اغتفار

سجده کن صد بار می‌گوی ای خدا ** نیست این غم غیر درخورد و سزا 3990

ای تو سبحان پاک از ظلم و ستم ** کی دهی بی‌جرم جان را درد و غم

من معین می‌ندانم جرم را ** لیک هم جرمی بباید گرم را

چون بپوشیدی سبب را ز اعتبار ** دایما آن جرم را پوشیده دار

که جزا اظهار جرم من بود ** کز سیاست دزدیم ظاهر شود

عزم کردن شاه چون واقف شد بر آن خیانت کی بپوشاند و عفو کند و او را به او دهد و دانست کی آن فتنه جزای او بود و قصد او بود و ظلم او بر صاحب موصل کی و من اساء فعلیها و ان ربک لبالمرصاد و ترسیدن کی اگر انتقام کشد آن انتقام هم بر سر او آید چنانک این ظلم و طمع بر سرش آمد

شاه با خود آمد استغفار کرد ** یاد جرم و زلت و اصرار کرد 3995

گفت با خود آنچ کردم با کسان ** شد جزای آن به جان من رسان

قصد جفت دیگران کردم ز جاه ** بر من آمد آن و افتادم به چاه

من در خانه‌ی کسی دیگر زدم ** او در خانه‌ی مرا زد لاجرم

هر که با اهل کسان شد فسق‌جو ** اهل خود را دان که قوادست او

زانک مثل آن جزای آن شود ** چون جزای سیه مثلش بود 4000

چون سبب کردی کشیدی سوی خویش ** مثل آن را پس تو دیوثی و بیش

غصب کردم از شه موصل کنیز ** غصب کردند از من او را زود نیز

او کامین من بد و لالای من ** خاینش کرد آن خیانتهای من

نیست وقت کین‌گزاری و انتقام ** من به دست خویش کردم کار خام

گر کشم کینه بر آن میر و حرم ** آن تعدی هم بیاید بر سرم 4005

هم‌چنانک این یک بیامد در جزا ** آزمودم باز نزمایم ورا

درد صاحب موصلم گردن شکست ** من نیارم این دگر را نیز خست

داد حق‌مان از مکافات آگهی ** گفت ان عدتم به عدنا به

چون فزونی کردن اینجا سود نیست ** غیر صبر و مرحمت محمود نیست

ربنا انا ظلمنا سهو رفت ** رحمتی کن ای رحیمیهات رفت 4010

عفو کردم تو هم از من عفو کن ** از گناه نو ز زلات کهن

گفت اکنون ای کنیزک وا مگو ** این سخن را که شنیدم من ز تو