پس بدان رنجت نتیجه‌ی زلتیست ** آفت این ضربتت از شهوتیست

گر ندانی آن گنه را ز اعتبار ** زود زاری کن طلب کن اغتفار

سجده کن صد بار می‌گوی ای خدا ** نیست این غم غیر درخورد و سزا 3990

ای تو سبحان پاک از ظلم و ستم ** کی دهی بی‌جرم جان را درد و غم

من معین می‌ندانم جرم را ** لیک هم جرمی بباید گرم را

چون بپوشیدی سبب را ز اعتبار ** دایما آن جرم را پوشیده دار

که جزا اظهار جرم من بود ** کز سیاست دزدیم ظاهر شود

عزم کردن شاه چون واقف شد بر آن خیانت کی بپوشاند و عفو کند و او را به او دهد و دانست کی آن فتنه جزای او بود و قصد او بود و ظلم او بر صاحب موصل کی و من اساء فعلیها و ان ربک لبالمرصاد و ترسیدن کی اگر انتقام کشد آن انتقام هم بر سر او آید چنانک این ظلم و طمع بر سرش آمد

شاه با خود آمد استغفار کرد ** یاد جرم و زلت و اصرار کرد 3995

گفت با خود آنچ کردم با کسان ** شد جزای آن به جان من رسان

قصد جفت دیگران کردم ز جاه ** بر من آمد آن و افتادم به چاه

من در خانه‌ی کسی دیگر زدم ** او در خانه‌ی مرا زد لاجرم

هر که با اهل کسان شد فسق‌جو ** اهل خود را دان که قوادست او

زانک مثل آن جزای آن شود ** چون جزای سیه مثلش بود 4000

چون سبب کردی کشیدی سوی خویش ** مثل آن را پس تو دیوثی و بیش

غصب کردم از شه موصل کنیز ** غصب کردند از من او را زود نیز

او کامین من بد و لالای من ** خاینش کرد آن خیانتهای من

نیست وقت کین‌گزاری و انتقام ** من به دست خویش کردم کار خام

گر کشم کینه بر آن میر و حرم ** آن تعدی هم بیاید بر سرم 4005

هم‌چنانک این یک بیامد در جزا ** آزمودم باز نزمایم ورا

درد صاحب موصلم گردن شکست ** من نیارم این دگر را نیز خست

داد حق‌مان از مکافات آگهی ** گفت ان عدتم به عدنا به

چون فزونی کردن اینجا سود نیست ** غیر صبر و مرحمت محمود نیست

ربنا انا ظلمنا سهو رفت ** رحمتی کن ای رحیمیهات رفت 4010

عفو کردم تو هم از من عفو کن ** از گناه نو ز زلات کهن

گفت اکنون ای کنیزک وا مگو ** این سخن را که شنیدم من ز تو

با امیرت جفت خواهم کرد من ** الله الله زین حکایت دم مزن

تا نگردد او ز رویم شرمسار ** کو یکی بد کرد و نیکی صد هزار

بارها من امتحانش کرده‌ام ** خوب‌تر از تو بدو بسپرده‌ام 4015

در امانت یافتم او را تمام ** این قضایی بود هم از کرده‌هام

پس به خود خواند آن امیر خویش را ** کشت در خود خشم قهراندیش را

کرد با او یک بهانه‌ی دل‌پذیر ** که شدستم زین کنیزک من نفیر

زان سبب کز غیرت و رشک کنیز ** مادر فرزند دارد صد ازیز

مادر فرزند را بس حقهاست ** او نه درخورد چنین جور و جفاست 4020

رشک و غیرت می‌برد خون می‌خورد ** زین کنیزک سخت تلخی می‌برد

چون کسی را داد خواهم این کنیز ** پس ترا اولیترست این ای عزیز

که تو جانبازی نمودی بهر او ** خوش نباشد دادن آن جز به تو

عقد کردش با امیر او را سپرد ** کرد خشم و حرص را او خرد و مرد

بیان آنک نحن قسمنا کی یکی را شهوت و قوت خران دهد و یکی را کیاست و قوت انبیا و فرشتگان بخشد سر ز هوا تافتن از سروریست ترک هوا قوت پیغامبریست تخمهایی کی شهوتی نبود بر آن جز قیامتی نبود

گر بدش سستی نری خران ** بود او را مردی پیغامبران 4025

ترک خشم و شهوت و حرص‌آوری ** هست مردی و رگ پیغامبری

نری خر گو مباش اندر رگش ** حق همی خواند الغ بگلربگش

مرده‌ای باشم به من حق بنگرد ** به از آن زنده که باشد دور و رد

مغز مردی این شناس و پوست آن ** آن برد دوزخ برد این در جنان

حفت الجنه مکاره را رسید ** حفت النار از هوا آمد پدید 4030

ای ایاز شیر نر دیوکش ** مردی خر کم فزون مردی هش

آنچ چندین صدر ادراکش نکرد ** لعب کودک بود پیشت اینت مرد

ای به دیده لذت امر مرا ** جان سپرده بهر امرم در وفا

داستان ذوق امر و چاشنیش ** بشنو اکنون در بیان معنویش

دادن شاه گوهر را میان دیوان و مجمع به دست وزیر کی این چند ارزد و مبالغه کردن وزیر در قیمت او و فرمودن شاه او را کی اکنون این را بشکن و گفت وزیر کی این را چون بشکنم الی آخر القصه

شاه روزی جانب دیوان شتافت ** جمله ارکان را در آن دیوان بیافت 4035

گوهری بیرون کشید او مستنیر ** پس نهادش زود در کف وزیر

گفت چونست و چه ارزد این گهر ** گفت به ارزد ز صد خروار زر