غفلت و نسیان بد آموخته ** ز آتش تعظیم گردد سوخته

هیبتش بیداری و فطنت دهد ** سهو نسیان از دلش بیرون جهد

وقت غارت خواب ناید خلق را ** تا بنرباید کسی زو دلق را

خواب چون در می‌رمد از بیم دلق ** خواب نسیان کی بود با بیم حلق 4100

لاتاخذ ان نسینا شد گواه ** که بود نسیان بوجهی هم گناه

زانک استکمال تعظیم او نکرد ** ورنه نسیان در نیاوردی نبرد

گرچه نسیان لابد و ناچار بود ** در سبب ورزیدن او مختار بود

که تهاون کرد در تعظیمها ** تا که نسیان زاد یا سهو و خطا

هم‌چو مستی کو جنایتها کند ** گوید او معذور بودم من ز خود 4105

گویدش لیکن سبب ای زشتکار ** از تو بد در رفتن آن اختیار

بی‌خودی نامد بخود تش خواندی ** اختیارت خود نشد تش راندی

گر رسیدی مستی بی‌جهد تو ** حفظ کردی ساقی جان عهد تو

پشت‌دارت بودی او و عذرخواه ** من غلام زلت مست اله

عفوهای جمله عالم ذره‌ای ** عکس عفوت ای ز تو هر بهره‌ای 4110

عفوها گفته ثنای عفو تو ** نیست کفوش ایها الناس اتقوا

جانشان بخش و ز خودشان هم مران ** کام شیرین تو اند ای کامران

رحم کن بر وی که روی تو بدید ** فرقت تلخ تو چون خواهد کشید

از فراق و هجر می‌گویی سخن ** هر چه خواهی کن ولیکن این مکن

صد هزاران مرگ تلخ شصت تو ** نیست مانند فراق روی تو 4115

تلخی هجر از ذکور و از اناث ** دور دار ای مجرمان را مستغاث

بر امید وصل تو مردن خوشست ** تلخی هجر تو فوق آتشست

گبر می‌گوید میان آن سقر ** چه غمم بودی گرم کردی نظر

کان نظر شیرین کننده‌ی رنجهاست ** ساحران را خونبهای دست و پاست

تفسیر گفتن ساحران فرعون را در وقت سیاست با او کی لا ضیر انا الی ربنا منقلبون

نعره‌ی لا ضیر بشنید آسمان ** چرخ گویی شد پی آن صولجان 4120

ضربت فرعون ما را نیست ضیر ** لطف حق غالب بود بر قهر غیر

گر بدانی سر ما را ای مضل ** می‌رهانیمان ز رنج ای کوردل

هین بیا زین سو ببین کین ارغنون ** می‌زند یا لیت قومی یعلمون

داد ما را داد حق فرعونیی ** نه چو فرعونیت و ملکت فانیی

سر بر آر و ملک بین زنده و جلیل ** ای شده غره به مصر و رود نیل 4125

گر تو ترک این نجس خرقه کنی ** نیل را در نیل جان غرقه کنی

هین بدار از مصر ای فرعون دست ** در میان مصر جان صد مصر هست

تو انا رب همی‌گویی به عام ** غافل از ماهیت این هر دو نام

رب بر مربوب کی لرزان بود ** کی انادان بند جسم و جان بود

نک انا ماییم رسته از انا ** از انای پر بلای پر عنا 4130

آن انایی بر تو ای سگ شوم بود ** در حق ما دولت محتوم بود

گر نبودیت این انایی کینه‌کش ** کی زدی بر ما چنین اقبال خوش

شکر آنک از دار فانی می‌رهیم ** بر سر این دار پندت می‌دهیم

دار قتل ما براق رحلتست ** دار ملک تو غرور و غفلتست

این حیاتی خفیه در نقش ممات ** وان مماتی خفیه در قشر حیات 4135

می‌نماید نور نار و نار نور ** ورنه دنیا کی بدی دارالغرور

هین مکن تعجیل اول نیست شو ** چون غروب آری بر آ از شرق ضو

از انایی ازل دل دنگ شد ** این انایی سرد گشت و ننگ شد

زان انای بی‌انا خوش گشت جان ** شد جهان او از انایی جهان

از انا چون رست اکنون شد انا ** آفرینها بر انای بی عنا 4140

کو گریزان و انایی در پیش ** می‌دود چون دید وی را بی ویش

طالب اویی نگردد طالبت ** چون بمردی طالبت شد مطلبت

زنده‌ای کی مرده‌شو شوید ترا ** طالبی کی مطلبت جوید ترا

اندرین بحث ار خرده ره‌بین بدی ** فخر رازی رازدان دین بدی

لیک چون من لمن یذق لم یدر بود ** عقل و تخییلات او حیرت فزود 4145

کی شود کشف از تفکر این انا ** آن انا مکشوف شد بعد از فنا