آب روح شاه اگر شیرین بود ** جمله جوها پر ز آب خوش شود

که رعیت دین شه دارند و بس ** این چنین فرمود سلطان عبس

هر یکی یاری یکی مهمان گزید ** در میان یک زفت بود و بی‌ندید

جشم ضخمی داشت کس او را نبرد ** ماند در مسجد چو اندر جام درد 75

مصطفی بردش چو وا ماند از همه ** هفت بز بد شیرده اندر رمه

که مقیم خانه بودندی بزان ** بهر دوشیدن برای وقت خوان

نان و آش و شیر آن هر هفت بز ** خورد آن بوقحط عوج ابن غز

جمله اهل بیت خشم‌آلو شدند ** که همه در شیر بز طامع بدند

معده طبلی‌خوار هم‌چون طبل کرد ** قسم هژده آدمی تنها بخورد 80

وقت خفتن رفت و در حجره نشست ** پس کنیزک از غضب در را ببست

از برون زنجیر در را در فکند ** که ازو بد خشمگین و دردمند

گبر را در نیم‌شب یا صبحدم ** چون تقاضا آمد و درد شکم

از فراش خویش سوی در شتافت ** دست بر در چون نهاد او بسته یافت

در گشادن حیله کرد آن حیله‌ساز ** نوع نوع و خود نشد آن بند باز 85

شد تقاضا بر تقاضا خانه تنگ ** ماند او حیران و بی‌درمان و دنگ

حیله کرد او و به خواب اندر خزید ** خویشتن در خواب در ویرانه دید

زانک ویرانه بد اندر خاطرش ** شد به خواب اندر همانجا منظرش

خویش در ویرانه‌ی خالی چو دید ** او چنان محتاج اندر دم برید

گشت بیدار و بدید آن جامه خواب ** پر حدث دیوانه شد از اضطراب 90

ز اندرون او برآمد صد خروش ** زین چنین رسواییی بی خاک‌پوش

گفت خوابم بتر از بیداریم ** گه خورم این سو و آن سو می‌ریم

بانگ می‌زد وا ثبورا وا ثبور ** هم‌چنانک کافر اندر قعر گور

منتظر که کی شود این شب به سر ** یا برآید در گشادن بانگ در

تا گریزد او چو تیری از کمان ** تا نبیند هیچ کس او را چنان 95

قصه بسیارست کوته می‌کنم ** باز شد آن در رهید از درد و غم

در حجره گشادن مصطفی علیه‌السلام بر مهمان و خود را پنهان کردن تا او خیال گشاینده را نبیند و خجل شود و گستاخ بیرون رود

مصطفی صبح آمد و در را گشاد ** صبح آن گمراه را او راه داد

در گشاد و گشت پنهان مصطفی ** تا نگردد شرمسار آن مبتلا

تا برون آید رود گستاخ او ** تا نبیند درگشا را پشت و رو

یا نهان شد در پس چیزی و یا ** از ویش پوشید دامان خدا 100

صبغة الله گاه پوشیده کند ** پرده‌ی بی‌چون بر آن ناظر تند

تا نبیند خصم را پهلوی خویش ** قدرت یزدان از آن بیشست بیش

مصطفی می‌دید احوال شبش ** لیک مانع بود فرمان ربش

تا که پیش از خبط بگشاید رهی ** تا نیفتد زان فضیحت در چهی

لیک حکمت بود و امر آسمان ** تا ببیند خویشتن را او چنان 105

بس عداوتها که آن یاری بود ** بس خرابیها که معماری بود

جامه خواب پر حدث را یک فضول ** قاصدا آورد در پیش رسول

که چنین کردست مهمانت ببین ** خنده‌ای زد رحمةللعالمین

که بیار آن مطهره اینجا به پیش ** تا بشویم جمله را با دست خویش

هر کسی می‌جست کز بهر خدا ** جان ما و جسم ما قربان ترا 110

ما بشوییم این حدث را تو بهل ** کار دستست این نمط نه کار دل

ای لعمرک مر ترا حق عمر خواند ** پس خلیفه کرد و بر کرسی نشاند

ما برای خدمت تو می‌زییم ** چون تو خدمت می‌کنی پس ما چه‌ایم

گفت آن دانم و لیک این ساعتیست ** که درین شستن بخویشم حکمتیست

منتظر بودند کین قول نبیست ** تا پدید آید که این اسرار چیست 115

او به جد می‌شست آن احداث را ** خاص ز امر حق نه تقلید و ریا

که دلش می‌گفت کین را تو بشو ** که درین جا هست حکمت تو بتو

سبب رجوع کردن آن مهمان به خانه‌ی مصطفی علیه‌السلام در آن ساعت که مصطفی نهالین ملوث او را به دست خود می‌شست و خجل شدن او و جامه چاک کردن و نوحه‌ی او بر خود و بر سعادت خود

کافرک را هیکلی بد یادگار ** یاوه دید آن را و گشت او بی‌قرار

گفت آن حجره که شب جا داشتم ** هیکل آنجا بی‌خبر بگذاشتم

گر چه شرمین بود شرمش حرص برد ** حرص اژدرهاست نه چیزیست خرد 120

از پی هیکل شتاب اندر دوید ** در وثاق مصطفی و آن را بدید