فکر زنبورست و آن خواب تو آب ** چون شوی بیدار باز آید ذباب

چند زنبور خیالی در پرد ** می‌کشد این سو و آن سو می‌برد

کمترین آکلانست این خیال ** وآن دگرها را شناسد ذوالجلال

هین گریز از جوق اکال غلیظ ** سوی او که گفت ما ایمت حفیظ

یا به سوی آن که او آن حفظ یافت ** گر نتانی سوی آن حافظ شتافت 735

دست را مسپار جز در دست پیر ** حق شدست آن دست او را دستگیر

پیر عقلت کودکی خو کرده است ** از جوار نفس که اندر پرده است

عقل کامل را قرین کن با خرد ** تا که باز آید خرد زان خوی بد

چونک دست خود به دست او نهی ** پس ز دست آکلان بیرون جهی

دست تو از اهل آن بیعت شود ** که یدالله فوق ایدیهم بود 740

چون بدادی دست خود در دست پیر ** پیر حکمت که علیمست و خطیر

کو نبی وقت خویشست ای مرید ** تا ازو نور نبی آید پدید

در حدیبیه شدی حاضر بدین ** وآن صحابه‌ی بیعتی را هم‌قرین

پس ز ده یار مبشر آمدی ** هم‌چو زر ده‌دهی خالص شدی

تا معیت راست آید زانک مرد ** با کسی جفتست کو را دوست کرد 745

این جهان و آن جهان با او بود ** وین حدیث احمد خوش‌خو بود

گفت المرء مع محبوبه ** لا یفک القلب من مطلوبه

هر کجا دامست و دانه کم نشین ** رو زبون‌گیرا زبون‌گیران ببین

ای زبون‌گیر زبونان این بدان ** دست هم بالای دستست ای جوان

تو زبونی و زبون‌گیر ای عجب ** هم تو صید و صیدگیر اندر طلب 750

بین ایدی خلفهم سدا مباش ** که نبینی خصم را وآن خصم فاش

حرص صیادی ز صیدی مغفلست ** دلبریی می‌کند او بی‌دلست

تو کم از مرغی مباش اندر نشید ** بین ایدی خلف عصفوری بدید

چون به نزد دانه آید پیش و پس ** چند گرداند سر و رو آن نفس

کای عجب پیش و پسم صیاد هست ** تا کشم از بیم او زین لقمه دست 755

تو ببین پس قصه‌ی فجار را ** پیش بنگر مرگ یار و جار را

که هلاکت دادشان بی‌آلتی ** او قرین تست در هر حالتی

حق شکنجه کرد و گرز و دست نیست ** پس بدان بی‌دست حق داورکنیست

آنک می‌گفتی اگر حق هست کو ** در شکنجه او مقر می‌شد که هو

آنک می‌گفت این بعیدست و عجیب ** اشک می‌راند و همی گفت ای قریب 760

چون فرار از دام واجب دیده است ** دام تو خود بر پرت چفسیده است

بر کنم من میخ این منحوس دام ** از پی کامی نباشم طلخ‌کام

درخور عقل تو گفتم این جواب ** فهم کن وز جست و جو رو بر متاب

بسکل این حبلی که حرص است و حسد ** یاد کن فی جیدها حبل مسد

صفت کشتن خلیل علیه‌السلام زاغ را کی آن اشارت به قمع کدام صفت بود از صفات مذمومه‌ی مهلکه در مرید

این سخن را نیست پایان و فراغ ** ای خلیل حق چرا کشتی تو زاغ 765

بهر فرمان حکمت فرمان چه بود ** اندکی ز اسرار آن باید نمود

کاغ کاغ و نعره‌ی زاغ سیاه ** دایما باشد به دنیا عمرخواه

هم‌چو ابلیس از خدای پاک فرد ** تا قیامت عمر تن درخواست کرد

گفت انظرنی الی یوم الجزا ** کاشکی گفتی که تبنا ربنا

عمر بی توبه همه جان کندنست ** مرگ حاضر غایب از حق بودنست 770

عمر و مرگ این هر دو با حق خوش بود ** بی‌خدا آب حیات آتش بود

آن هم از تاثیر لعنت بود کو ** در چنان حضرت همی‌شد عمرجو

از خدا غیر خدا را خواستن ** ظن افزونیست و کلی کاستن

خاصه عمری غرق در بیگانگی ** در حضور شیر روبه‌شانگی

عمر بیشم ده که تا پس‌تر روم ** مهلم افزون کن که تا کمتر شوم 775

تا که لعنت را نشانه او بود ** بد کسی باشد که لعنت‌جو بود

عمر خوش در قرب جان پروردنست ** عمر زاغ از بهر سرگین خوردنست

عمر بیشم ده که تا گه می‌خورم ** دایم اینم ده که بس بدگوهرم

گرنه گه خوارست آن گنده‌دهان ** گویدی کز خوی زاغم وا رهان

مناجات

ای مبدل کرده خاکی را به زر ** خاک دیگر را بکرده بوالبشر 780