تا مرا بوبکر نام از شهرتان ** هدیه نارید ای رمیده امتان

بدرومتان هم‌چو کشت ای قوم دون ** نه خراج استانم و نه هم فسون

بس جوال زر کشیدندش به راه ** کز چنین شهری ابوبکری مخواه

کی بود بوبکر اندر سبزوار ** یا کلوخ خشک اندر جویبار

رو بتابید از زر و گفت ای مغان ** تا نیاریدم ابوبکر ارمغان 855

هیچ سودی نیست کودک نیستم ** تا به زر و سیم حیران بیستم

تا نیاری سجده نرهی ای زبون ** گر بپیمایی تو مسجد را به کون

منهیان انگیختند از چپ و راست ** که اندرین ویرانه بوبکری کجاست

بعد سه روز و سه شب که اشتافتند ** یک ابوبکری نزاری یافتند

ره گذر بود و بمانده از مرض ** در یکی گوشه‌ی خرابه پر حرض 860

خفته بود او در یکی کنجی خراب ** چون بدیدندش بگفتندش شتاب

خیز که سلطان ترا طالب شدست ** کز تو خواهد شهر ما از قتل رست

گفت اگر پایم بدی یا مقدمی ** خود به راه خود به مقصد رفتمی

اندرین دشمن‌کده کی ماندمی ** سوی شهر دوستان می‌راندمی

تخته‌ی مرده‌کشان بفراشتند ** وان ابوبکر مرا برداشتند 865

سوی خوارمشاه حمالان کشان ** می‌کشیدندش که تا بیند نشان

سبزوارست این جهان و مرد حق ** اندرین جا ضایعست و ممتحق

هست خوارمشاه یزدان جلیل ** دل همی خواهد ازین قوم رذیل

گفت لا ینظر الی تصویرکم ** فابتغوا ذا القلب فی‌تدبیر کم

من ز صاحب‌دل کنم در تو نظر ** نه به نقش سجده و ایثار زر 870

تو دل خود را چو دل پنداشتی ** جست و جوی اهل دل بگذاشتی

دل که گر هفصد چو این هفت آسمان ** اندرو آید شود یاوه و نهان

این چنین دل ریزه‌ها را دل مگو ** سبزوار اندر ابوبکری بجو

صاحب دل آینه‌ی شش‌رو شود ** حق ازو در شش جهت ناظر بود

هر که اندر شش جهت دارد مقر ** نکندش بی‌واسطه‌ی او حق نظر 875

گر کند رد از برای او کند ** ور قبول آرد همو باشد سند

بی‌ازو ندهد کسی را حق نوال ** شمه‌ای گفتم من از صاحب‌وصال

موهبت را بر کف دستش نهد ** وز کفش آن را به مرحومان دهد

با کفش دریای کل را اتصال ** هست بی‌چون و چگونه و بر کمال

اتصالی که نگنجد در کلام ** گفتنش تکلیف باشد والسلام 880

صد جوال زر بیاری ای غنی ** حق بگوید دل بیار ای منحنی

گر ز تو راضیست دل من راضیم ** ور ز تو معرض بود اعراضیم

ننگرم در تو در آن دل بنگرم ** تحفه او را آر ای جان بر درم

با تو او چونست هستم من چنان ** زیر پای مادران باشد جنان

مادر و بابا و اصل خلق اوست ** ای خنک آنکس که داند دل ز پوست 885

تو بگویی نک دل آوردم به تو ** گویدت پرست ازین دلها قتو

آن دلی آور که قطب عالم اوست ** جان جان جان جان آدم اوست

از برای آن دل پر نور و بر ** هست آن سلطان دلها منتظر

تو بگردی روزها در سبزوار ** آنچنان دل را نیابی ز اعتبار

پس دل پژمرده‌ی پوسیده‌جان ** بر سر تخته نهی آن سو کشان 890

که دل آوردم ترا ای شهریار ** به ازین دل نبود اندر سبزوار

گویدت این گورخانه‌ست ای جری ** که دل مرده بدینجا آوری

رو بیاور آن دلی کو شاه‌خوست ** که امان سبزوار کون ازوست

گویی آن دل زین جهان پنهان بود ** زانک ظلمت با ضیا ضدان بود

دشمنی آن دل از روز الست ** سبزوار طبع را میراثی است 895

زانک او بازست و دنیا شهر زاغ ** دیدن ناجنس بر ناجنس داغ

ور کند نرمی نفاقی می‌کند ** ز استمالت ارتفاقی می‌کند

می‌کند آری نه از بهر نیاز ** تا که ناصح کم کند نصح دراز

زانک این زاغ خس مردارجو ** صد هزاران مکر دارد تو به تو

گر پذیرند آن نفاقش را رهید ** شد نفاقش عین صدق مستفید 900