خفته نه روز اندر آخر محسنی ** هیچ کس از حال او آگاه نی

آنک کس بود و شهنشاه کسان ** عقل صد چون قلزمش هر جا رسان

وحیش آمد رحم حق غم‌خوار شد ** که فلان مشتاق تو بیمار شد

مصطفی بهر هلال با شرف ** رفت از بهر عیادت آن طرف 1155

در پی خورشید وحی آن مه دوان ** وآن صحابه در پیش چون اختران

ماه می‌گوید که اصحابی نجوم ** للسری قدوه و للطاغی رجوم

میر را گفتند که آن سلطان رسید ** او ز شادی بی‌دل و جان برجهید

برگمان آن ز شادی زد دو دست ** کان شهنشه بهر او میر آمدست

چون فرو آمد ز غرفه آن امیر ** جان همی‌افشاند پامزد بشیر 1160

پس زمین‌بوس و سلام آورد او ** کرد رخ را از طرب چون ورد او

گفت بسم‌الله مشرف کن وطن ** تا که فردوسی شود این انجمن

تا فزاید قصر من بر آسمان ** که بدیدم قطب دوران زمان

گفتش از بهر عتاب آن محترم ** من برای دیدن تو نامدم

گفت روحم آن تو خود روح چیست ** هین بفرما کین تجشم بهر کیست 1165

تا شوم من خاک پای آن کسی ** که به باغ لطف تستش مغرسی

پس بگفتش کان هلال عرش کو ** هم‌چو مهتاب از تواضع فرش کو

آن شهی در بندگی پنهان شده ** بهر جاسوسی به دنیا آمده

تو مگو کو بنده و آخرجی ماست ** این بدان که گنج در ویرانه‌هاست

ای عجب چونست از سقم آن هلال ** که هزاران بدر هستش پای‌مال 1170

گفت از رنجش مرا آگاه نیست ** لیک روزی چند بر درگاه نیست

صحبت او با ستور و استرست ** سایس است و منزلش این آخرست

در آمدن مصطفی علیه‌السلام از بهر عیادت هلال در ستورگاه آن امیر و نواختن مصطفی هلال را رضی الله عنه

رفت پیغامبر به رغبت بهر او ** اندر آخر وآمد اندر جست و جو

بود آخر مظلم و زشت و پلید ** وین همه برخاست چون الفت رسید

بوی پیغامبر ببرد آن شیر نر ** هم‌چنانک بوی یوسف را پدر 1175

موجب ایمان نباشد معجزات ** بوی جنسیت کند جذب صفات

معجزات از بهر قهر دشمنست ** بوی جنسیت پی دل بردنست

قهر گردد دشمن اما دوست نی ** دوست کی گردد ببسته گردنی

اندر آمد او ز خواب از بوی او ** گفت سرگین‌دان درون زین گونه بو

از میان پای استوران بدید ** دامن پاک رسول بی‌ندید 1180

پس ز کنج آخر آمد غژغژان ** روی بر پایش نهاد آن پهلوان

پس پیمبر روی بر رویش نهاد ** بر سر و بر چشم و رویش بوسه داد

گفت یا ربا چه پنهان گوهری ** ای غریب عرش چونی خوشتری

گفت چون باشد خود آن شوریده خواب ** که در آید در دهانش آفتاب

چون بود آن تشنه‌ای کو گل چرد ** آب بر سر بنهدش خوش می‌برد 1185

در بیان آنک مصطفی علیه‌السلام شنید کی عیسی علیه‌السلام بر روی آب رفت فرمود لو ازداد یقینه لمشی علی الهواء

هم‌چو عیسی بر سرش گیرد فرات ** که ایمنی از غرقه در آب حیات

گوید احمد گر یقینش افزون بدی ** خود هوایش مرکب و مامون بدی

هم‌چو من که بر هوا راکب شدم ** در شب معراج مستصحب شدم

گفت چون باشد سگی کوری پلید ** جست او از خواب خود را شیر دید

نه چنان شیری که کس تیرش زند ** بل ز بیمش تیغ و پیکان بشکند 1190

کور بر اشکم رونده هم‌چو مار ** چشمها بگشاد در باغ و بهار

چون بود آن چون که از چونی رهید ** در حیاتستان بی‌چونی رسید

گشت چونی‌بخش اندر لامکان ** گرد خوانش جمله چونها چون سگان

او ز بی‌چونی دهدشان استخوان ** در جنابت تن زن این سوره مخوان

تا ز چونی غسل ناری تو تمام ** تو برین مصحف منه کف ای غلام 1195

گر پلیدم ور نظیفم ای شهان ** این نخوانم پس چه خوانم در جهان

تو مرا گویی که از بهر ثواب ** غسل ناکرده مرو در حوض آب

از برون حوض غیر خاک نیست ** هر که او در حوض ناید پاک نیست

گر نباشد آبها را این کرم ** کو پذیرد مر خبث را دم به دم

وای بر مشتاق و بر اومید او ** حسرتا بر حسرت جاوید او 1200

آب دارد صد کرم صد احتشام ** که پلیدان را پذیرد والسلام