هر دمی شوری نیاوردی به پیش ** بر نیاوردی ز تلوینهاش نیش

شب ندزدیدی چراغ روز را ** دی نبردی باغ عیش آموز را

جام صحت را نبودی سنگ تب ** آمنی با خوف ناوردی کرب

خود چه کم گشتی ز جود و رحمتش ** گر نبودی خرخشه در نعمتش

جواب قاضی سال صوفی را و قصه‌ی ترک و درزی را مثل آوردن

گفت قاضی بس تهی‌رو صوفیی ** خالی از فطنت چو کاف کوفیی 1650

تو بنشنیدی که آن پر قند لب ** غدر خیاطان همی‌گفتی به شب

خلق را در دزدی آن طایفه ** می‌نمود افسانه‌های سالفه

قصه‌ی پاره‌ربایی در برین ** می حکایت کرد او با آن و این

در سمر می‌خواند دزدی‌نامه‌ای ** گرد او جمع آمده هنگامه‌ای

مستمع چون یافت جاذب زان وفود ** جمله اجزااش حکایت گشته بود 1655

قال النبی علیه السلام ان الله تعالی یلقن الحکمة علی لسان الواعظین بقدر همم المستمعین

جذب سمعست ار کسی را خوش لبیست ** گرمی و جد معلم از صبیست

چنگیی را کو نوازد بیست و چار ** چون نیابد گوش گردد چنگ بار

نه حراره یادش آید نه غزل ** نه ده انگشتش بجنبد در عمل

گر نبودی گوشهای غیب‌گیر ** وحی ناوردی ز گردون یک بشیر

ور نبودی دیده‌های صنع‌بین ** نه فلک گشتی نه خندیدی زمین 1660

آن دم لولاک این باشد که کار ** از برای چشم تیزست و نظار

عامه را از عشق هم‌خوابه و طبق ** کی بود پروای عشق صنع حق

آب تتماجی نریزی در تغار ** تا سگی چندی نباشد طعمه‌خوار

رو سگ کهف خداوندیش باش ** تا رهاند زین تغارت اصطفاش

چونک دزدیهای بی‌رحمانه گفت ** کی کنند آن درزیان اندر نهفت 1665

اندر آن هنگامه ترکی از خطا ** سخت طیره شد ز کشف آن غطا

شب چو روز رستخیز آن رازها ** کشف می‌کرد از پی اهل نهی

هر کجا آیی تو در جنگی فراز ** بینی آنجا دو عدو در کشف راز

آن زمان را محشر مذکور دان ** وان گلوی رازگو را صور دان

که خدا اسباب خشمی ساختست ** وآن فضایح را بکوی انداختست 1670

بس که غدر درزیان را ذکر کرد ** حیف آمد ترک را و خشم و درد

گفت ای قصاص در شهر شما ** کیست استاتر درین مکر و دغا

دعوی کردن ترک و گرو بستن او کی درزی از من چیزی نتواند بردن

گفت خیاطیست نامش پور شش ** اندرین چستی و دزدی خلق‌کش

گفت من ضامن که با صد اضطراب ** او نیارد برد پیشم رشته‌تاب

پس بگفتندش که از تو چست‌تر ** مات او گشتند در دعوی مپر 1675

رو به عقل خود چنین غره مباش ** که شوی یاوه تو در تزویرهاش

گرم‌تر شد ترک و بست آنجا گرو ** که نیارد برد نی کهنه نی نو

مطمعانش گرم‌تر کردند زود ** او گرو بست و رهان را بر گشود

که گرو این مرکب تازی من ** بدهم ار دزدد قماشم او به فن

ور نتواند برد اسپی از شما ** وا ستانم بهر رهن مبتدا 1680

ترک را آن شب نبرد از غصه خواب ** با خیال دزد می‌کرد او حراب

بامدادان اطلسی زد در بغل ** شد به بازار و دکان آن دغل

پس سلامش کرد گرم و اوستاد ** جست از جا لب به ترحیبش گشاد

گرم پرسیدش ز حد ترک بیش ** تا فکند اندر دل او مهر خویش

چون بدید از وی نوای بلبلی ** پیشش افکند اطلس استنبلی 1685

که ببر این را قبای روز جنگ ** زیر نافم واسع و بالاش تنگ

تنگ بالا بهر جسم‌آرای را ** زیر واسع تا نگیرد پای را

گفت صد خدمت کنم ای ذو وداد ** در قبولش دست بر دیده نهاد

پس بپیمود و بدید او روی کار ** بعد از آن بگشاد لب را در فشار

از حکایتهای میران دگر ** وز کرمها و عطاء آن نفر 1690

وز بخیلان و ز تحشیراتشان ** از برای خنده هم داد او نشان

هم‌چو آتش کرد مقراضی برون ** می‌برید و لب پر افسانه و فسون

مضاحک گفتن درزی و ترک را از قوت خنده بسته شدن دو چشم تنگ او و فرصت یافتن درزی

ترک خندیدن گرفت از داستان ** چشم تنگش گشت بسته آن زمان

پاره‌ای دزدید و کردش زیر ران ** از جز حق از همه احیا نهان

حق همی‌دید آن ولی ستارخوست ** لیک چون از حد بری غماز اوست 1695