چون به خوی خود خوشی و خرمی ** پس چه از درخورد خویت می‌رمی

چون به خوی خود خوشی و خرمی ** پس چه از درخورد خویت می‌رمی 1905

مادگی خوش آمدت چادر بگیر ** رستمی خوش آمدت خنجر بگیر

این سخن پایان ندارد وآن فقیر ** گشته است از زخم درویشی عقیر

قصه‌ی آن گنج‌نامه کی پهلوی قبه‌ای روی به قبله کن و تیر در کمان نه بینداز آنجا کی افتد گنجست

دید در خواب او شبی و خواب کو ** واقعه‌ی بی‌خواب صوفی‌راست خو

هاتفی گفتش کای دیده تعب ** رقعه‌ای در مشق وراقان طلب

خفیه زان وراق کت همسایه است ** سوی کاغذپاره‌هاش آور تو دست 1910

رقعه‌ای شکلش چنین رنگش چنین ** بس بخوان آن را به خلوت ای حزین

چون بدزدی آن ز وراق ای پسر ** پس برون رو ز انبهی و شور و شر

تو بخوان آن را به خود در خلوتی ** هین مجو در خواندن آن شرکتی

ور شود آن فاش هم غمگین مشو ** که نیابد غیر تو زان نیم جو

ور کشد آن دیر هان زنهار تو ** ورد خود کن دم به دم لاتقنطوا 1915

این بگفت و دست خود آن مژده‌ور ** بر دل او زد که رو زحمت ببر

چون به خویش آمد ز غیبت آن جوان ** می‌نگنجید از فرح اندر جهان

زهره‌ی او بر دریدی از قلق ** گر نبودی رفق و حفظ و لطف حق

یک فرح آن کز پس شصد حجاب ** گوش او بشنید از حضرت جواب

از حجب چون حس سمعش در گذشت ** شد سرافراز و ز گردون بر گذشت 1920

که بود کان حس چشمش ز اعتبار ** زان حجاب غیب هم یابد گذار

چون گذاره شد حواسش از حجاب ** پس پیاپی گرددش دید و خطاب

جانب دکان وراق آمد او ** دست می‌برد او به مشقش سو به سو

پیش چشمش آمد آن مکتوب زود ** با علاماتی که هاتف گفته بود

در بغل زد گفت خواجه خیر باد ** این زمان وا می‌رسم ای اوستاد 1925

رفت کنج خلوتی و آن را بخواند ** وز تحیر واله و حیران بماند

که بدین سان گنج‌نامه‌ی بی‌بها ** چون فتاده ماند اندر مشقها

باز اندر خاطرش این فکر جست ** کز پی هر چیز یزدان حافظست

کی گذارد حافظ اندر اکتناف ** که کسی چیزی رباید از گزاف

گر بیابان پر شود زر و نقود ** بی رضای حق جوی نتوان ربود 1930

ور بخوانی صد صحف بی سکته‌ای ** بی قدر یادت نماند نکته‌ای

ور کنی خدمت نخوانی یک کتاب ** علمهای نادره یابی ز جیب

شد ز جیب آن کف موسی ضو فشان ** کان فزون آمد ز ماه آسمان

کانک می‌جستی ز چرخ با نهیب ** سر بر آوردستت ای موسی ز جیب

تا بدانی که آسمانهای سمی ** هست عکس مدرکات آدمی 1935

نی که اول دست برد آن مجید ** از دو عالم پیشتر عقل آفرید

این سخن پیدا و پنهانست بس ** که نباشد محرم عنقا مگس

باز سوی قصه باز آ ای پسر ** قصه‌ی گنج و فقیر آور به سر

تمامی قصه‌ی آن فقیر و نشان جای آن گنج

اندر آن رقعه نبشته بود این ** که برون شهر گنجی دان دفین

آن فلان قبه که در وی مشهدست ** پشت او در شهر و در در فدفدست 1940

پشت با وی کن تو رو در قبله آر ** وانگهان از قوس تیری بر گذار

چون فکندی تیر از قوس ای سعاد ** بر کن آن موضع که تیرت اوفتاد

پس کمان سخت آورد آن فتی ** تیر پرانید در صحن فضا

زو تبر آورد و بیل او شاد شاد ** کند آن موضع که تیرش اوفتاد

کند شد هم او و هم بیل و تبر ** خود ندید از گنج پنهانی اثر 1945

هم‌چنین هر روز تیر انداختی ** لیک جای گنج را نشناختی

چونک این را پیشه کرد او بر دوام ** فجفجی در شهر افتاد و عوام

فاش شدن خبر این گنج و رسیدن به گوش پادشاه

پس خبر کردند سلطان را ازین ** آن گروهی که بدند اندر کمین

عرضه کردند آن سخن را زیردست ** که فلانی گنج‌نامه یافتست

چون شنید این شخص کین با شه رسید ** جز که تسلیم و رضا چاره ندید 1950

پیش از آنک اشکنجه بیند زان قباد ** رقعه را آن شخص پیش او نهاد

گفت تا این رقعه را یابیده‌ام ** گنج نه و رنج بی‌حد دیده‌ام

خود نشد یک حبه از گنج آشکار ** لیک پیچیدم بسی من هم‌چو مار

مدت ماهی چنینم تلخ‌کام ** که زیان و سود این بر من حرام