تن بمردت سوی اسرافیل ران ** دل فسردت رو به خورشید روان

در خیال از بس که گشتی مکتسی ** نک بسوفسطایی بدظن رسی

او خود از لب خرد معزول بود ** شد ز حس محروم و معزول از وجود 2185

هین سخن‌خا نوبت لب‌خایی است ** گر بگویی خلق را رسوایی است

چیست امعان چشمه را کردن روان ** چون ز تن جان رست گویندش روان

آن حکیمی را که جان از بند تن ** باز رست و شد روان اندر چمن

دو لقب را او برین هر دو نهاد ** بهر فرق ای آفرین بر جانش باد

در بیان آنک بر فرمان رود ** گر گلی را خار خواهد آن شود 2190

معجزه‌ی هود علیه‌ السلام در تخلص مومنان امت به وقت نزول باد

مومنان از دست باد ضایره ** جمله بنشستند اندر دایره

یاد طوفان بود و کشتی لطف هو ** بس چنین کشتی و طوفان دارد او

پادشاهی را خدا کشتی کند ** تا به حرص خویش بر صفها زند

قصد شه آن نه که خلق آمن شوند ** قصدش آنک ملک گردد پای‌بند

آن خراسی می‌دود قصدش خلاص ** تا بیابد او ز زخم آن دم مناص 2195

قصد او آن نه که آبی بر کشد ** یاکه کنجد را بدان روغن کند

گاو بشتابد ز بیم زخم سخت ** نه برای بردن گردون و رخت

لیک دادش حق چنین خوف وجع ** تا مصالح حاصل آید در تبع

هم‌چنان هر کاسبی اندر دکان ** بهر خود کوشد نه اصلاح جهان

هر یکی بر درد جوید مرهمی ** در تبع قایم شده زین عالمی 2200

حق ستون این جهان از ترس ساخت ** هر یکی از ترس جان در کار باخت

حمد ایزد را که ترسی را چنین ** کرد او معمار و اصلاح زمین

این همه ترسنده‌اند از نیک و بد ** هیچ ترسنده نترسد خود ز خود

پس حقیقت بر همه حاکم کسیست ** که قریبست او اگر محسوس نیست

هست او محسوس اندر مکمنی ** لیک محسوس حس این خانه نی 2205

آن حسی که حق بر آن حس مظهرست ** نیست حس این جهان آن دیگرست

حس حیوان گر بدیدی آن صور ** بایزید وقت بودی گاو و خر

آنک تن را مظهر هر روح کرد ** وآنک کشتی را براق نوح کرد

گر بخواهد عین کشتی را به خو ** او کند طوفان تو ای نورجو

هر دمت طوفان و کشتی ای مقل ** با غم و شادیت کرد او متصل 2210

گر نبینی کشتی و دریا به پیش ** لرزها بین در همه اجزای خویش

چون نبیند اصل ترسش را عیون ** ترس دارد از خیال گونه‌گون

مشت بر اعمی زند یک جلف مست ** کور پندارد لگدزن اشترست

زانک آن دم بانگ اشتر می‌شنید ** کور را گوشست آیینه نه دید

باز گوید کور نه این سنگ بود ** یا مگر از قبه‌ی پر طنگ بود 2215

این نبود و او نبود و آن نبود ** آنک او ترس آفرید اینها نمود

ترس و لرزه باشد از غیری یقین ** هیچ کس از خود نترسد ای حزین

آن حکیمک وهم خواند ترس را ** فهم کژ کردست او این درس را

هیچ وهمی بی‌حقیقت کی بود ** هیچ قلبی بی‌صحیحی کی رود

کی دروغی قیمت آرد بی ز راست ** در دو عالم هر دروغ از راست خاست 2220

راست را دید او رواجی و فروغ ** بر امید آن روان کرد او دروغ

ای دروغی که ز صدقت این نواست ** شکر نعمت گو مکن انکار راست

از مفلسف گویم و سودای او ** یا ز کشتیها و دریاهای او

بل ز کشتیهاش کان پند دلست ** گویم از کل جزو در کل داخلست

هر ولی را نوح و کشتیبان شناس ** صحبت این خلق را طوفان شناس 2225

کم گریز از شیر و اژدرهای نر ** ز آشنایان و ز خویشان کن حذر

در تلاقی روزگارت می‌برند ** یادهاشان غایبی‌ات می‌چرند

چون خر تشنه خیال هر یکی ** از قف تن فکر را شربت‌مکی

نشف کرد از تو خیال آن وشات ** شبنمی که داری از بحر الحیات

پس نشان نشف آب اندر غصون ** آن بود کان می‌نجنبد در رکون 2230

عضو حر شاخ تر و تازه بود ** می‌کشی هر سو کشیده می‌شود

گر سبد خواهی توانی کردنش ** هم توانی کرد چنبر گردنش