قوم معکوس‌اند اندر مشتها ** خاک‌خوار و آب را کرده رها

ضد طبع انبیا دارند خلق ** اژدها را متکا دارند خلق

چشم‌بند ختم چون دانسته‌ای ** هیچ دانی از چه دیده بسته‌ای

بر چه بگشادی بدل این دیده‌ها ** یک به یک بس البدل دان آن ترا

لیک خورشید عنایت تافته‌ست ** آیسان را از کرم در یافته‌ست 2280

نرد بس نادر ز رحمت باخته ** عین کفران را انابت ساخته

هم ازین بدبختی خلق آن جواد ** منفجر کرده دو صد چشمه‌ی وداد

غنچه را از خار سرمایه دهد ** مهره را از مار پیرایه دهد

از سواد شب برون آرد نهار ** وز کف معسر برویاند یسار

آرد سازد ریگ را بهر خلیل ** کو با داود گردد هم رسیل 2285

کوه با وحشت در آن ابر ظلم ** بر گشاید بانگ چنگ و زیر و بم

خیز ای داود از خلقان نفیر ** ترک آن کردی عوض از ما بگیر

انابت آن طالب گنج به حق تعالی بعد از طلب بسیار و عجز و اضطرار کی ای ولی الاظهار تو کن این پنهان را آشکار

گفت آن درویش ای دانای راز ** از پی این گنج کردم یاوه‌تاز

دیو حرص و آز و مستعجل تگی ** نی تانی جست و نی آهستگی

من ز دیگی لقمه‌ای نندوختم ** کف سیه کردم دهان را سوختم 2290

خود نگفتم چون درین ناموقنم ** زان گره‌زن این گره را حل کنم

قول حق را هم ز حق تفسیر جو ** هین مگو ژاژ از گمان ای سخت‌رو

آن گره کو زد همو بگشایدش ** مهره کو انداخت او بربایدش

گرچه آسانت نمود آن سان سخن ** کی بود آسان رموز من لدن

گفت یا رب توبه کردم زین شتاب ** چون تو در بستی تو کن هم فتح باب 2295

بر سر خرقه شدن بار دگر ** در دعا کردن بدم هم بی‌هنر

کو هنر کو من کجا دل مستوی ** این همه عکس توست و خود توی

هر شبی تدبیر و فرهنگم به خواب ** هم‌چو کشتی غرقه می‌گردد ز آب

خود نه من می‌مانم و نه آن هنر ** تن چو مرداری فتاده بی‌خبر

تا سحر جمله شب آن شاه علی ** خود همی‌گوید الستی و بلی 2300

کو بلی‌گو جمله را سیلاب برد ** یا نهنگی خورد کل را کرد و مرد

صبح‌دم چون تیغ گوهردار خود ** از نیام ظلمت شب بر کند

آفتاب شرق شب را طی کند ** از نهنگ آن خورده‌ها را قی کند

رسته چون یونس ز معده‌ی آن نهنگ ** منتشر گردیم اندر بو و رنگ

خلق چون یونس مسبح آمدند ** کاندر آن ظلمات پر راحت شدند 2305

هر یکی گوید به هنگام سحر ** چون ز بطن حوت شب آید به در

کای کریمی که در آن لیل وحش ** گنج رحمت بنهی و چندین چشش

چشم تیز و گوش تازه تن سبک ** از شب هم‌چون نهنگ ذوالحبک

از مقامات وحش‌رو زین سپس ** هیچ نگریزیم ما با چون تو کس

موسی آن را نار دید و نور بود ** زنگیی دیدیم شب را حور بود 2310

بعد ازین ما دیده خواهیم از تو بس ** تا نپوشد بحر را خاشاک و خس

ساحران را چشم چون رست از عمی ** کف‌زنان بودند بی‌این دست و پا

چشم‌بند خلق جز اسباب نیست ** هر که لرزد بر سبب ز اصحاب نیست

لیک حق اصحابنا اصحاب را ** در گشاد و برد تا صدر سرا

با کفش نامستحق و مستحق ** معتقان رحمت‌اند از بند رق 2315

در عدم ما مستحقان کی بدیم ** که برین جان و برین دانش زدیم

ای بکرده یار هر اغیار را ** وی بداده خلعت گل خار را

خاک ما را ثانیا پالیز کن ** هیچ نی را بار دیگر چیز کن

این دعا تو امر کردی ز ابتدا ** ورنه خاکی را چه زهره‌ی این بدی

چون دعامان امر کردی ای عجاب ** این دعای خویش را کن مستجاب 2320

شب شکسته کشتی فهم و حواس ** نه امیدی مانده نه خوف و نه یاس

برده در دریای رحمت ایزدم ** تا ز چه فن پر کند بفرستدم

آن یکی را کرده پر نور جلال ** وآن دگر را کرده پر وهم و خیال

گر بخویشم هیچ رای و فن بدی ** رای و تدبیرم به حکم من بدی

شب نرفتی هوش بی‌فرمان من ** زیر دام من بدی مرغان من 2325