چون نماز شام آن حلوا رسید ** بود مومن مانده در جوع شدید

آن دو کس گفتند ما از خور پریم ** امشبش بنهیم و فردایش خوریم

صبر گیریم امشب از خور تن زنیم ** بهر فردا لوت را پنهان کنیم 2405

گفت مومن امشب این خورده شود ** صبر را بنهیم تا فردا بود

پس بدو گفتند زین حکمت‌گری ** قصد تو آن است تا تنها خوری

گفت ای یاران نه که ما سه تنیم ** چون خلاف افتاد تا قسمت کنیم

هرکه خواهد قسم خود بر جان زند ** هرکه خواهد قسم خود پنهان کند

آن دو گفتندش ز قسمت در گذر ** گوش کن قسام فی‌النار از خبر 2410

گفت قسام آن بود کو خویش را ** کرد قسمت بر هوا و بر خدا

ملک حق و جمله قسم اوستی ** قسم دیگر را دهی دوگوستی

این اسد غالب شدی هم بر سگان ** گر نبودی نوبت آن بدرگان

قصدشان آن کان مسلمان غم خورد ** شب برو در بی‌نوایی بگذرد

بود مغلوب او به تسلیم و رضا ** گفت سمعا طاعة اصحابنا 2415

پس بخفتند آن شب و برخاستند ** بامدادان خویش را آراستند

روی شستند و دهان و هر یکی ** داشت اندر ورد راه و مسلکی

یک زمانی هر کسی آورد رو ** سوی ورد خویش از حق فضل‌جو

مومن و ترسا جهود و گبر و مغ ** جمله را رو سوی آن سلطان الغ

بلک سنگ و خاک و کوه و آب را ** هست واگشت نهانی با خدا 2420

این سخن پایان ندارد هر سه یار ** رو به هم کردند آن دم یاروار

آن یکی گفتا که هر یک خواب خویش ** آنچ دید او دوش گو آور به پیش

هرکه خوابش بهتر این را او خورد ** قسم هر مفضول را افضل برد

آنک اندر عقل بالاتر رود ** خوردن او خوردن جمله بود

فوق آمد جان پر انوار او ** باقیان را بس بود تیمار او 2425

عاقلان را چون بقا آمد ابد ** پس به معنی این جهان باقی بود

پس جهود آورد آنچ دیده بود ** تا کجا شب روح او گردیده بود

گفت در ره موسی‌ام آمد به پیش ** گربه بیند دنبه اندر خواب خویش

در پی موسی شدم تا کوه طور ** هر سه‌مان گشتیم ناپیدا ز نور

هر سه سایه محو شد زان آفتاب ** بعد از آن زان نور شد یک فتح باب 2430

نور دیگر از دل آن نور رست ** پس ترقی جست آن ثانیش چست

هم من و هم موسی و هم کوه طور ** هر سه گم گشتیم زان اشراق نور

بعد از آن دیدم که که سه شاخ شد ** چونک نور حق درو نفاخ شد

وصف هیبت چون تجلی زد برو ** می‌سکست از هم همی‌شد سو به سو

آن یکی شاخ که آمد سوی یم ** گشت شیرین آب تلخ هم‌چو سم 2435

آن یکی شاخش فرو شد در زمین ** چشمه‌ی دارو برون آمد معین

که شفای جمله رنجوران شد آب ** از همایونی وحی مستطاب

آن یکی شاخ دگر پرید زود ** تا جوار کعبه که عرفات بود

باز از آن صعقه چو با خود آمدم ** طور بر جا بد نه افزون و نه کم

لیک زیر پای موسی هم‌چو یخ ** می‌گدازید او نماندش شاخ و شخ 2440

با زمین هموار شد که از نهیب ** گشت بالایش از آن هیبت نشیب

باز با خود آمدم زان انتشار ** باز دیدم طور و موسی برقرار

وآن بیابان سر به سر در ذیل کوه ** پر خلایق شکل موسی در وجوه

چون عصا و خرقه‌ی او خرقه‌شان ** جمله سوی طور خوش دامن کشان

جمله کفها در دعا افراخته ** نغمه‌ی ارنی به هم در ساخته 2445

باز آن غشیان چو از من رفت زود ** صورت هر یک دگرگونم نمود

انبیا بودند ایشان اهل ود ** اتحاد انبیاام فهم شد

باز املاکی همی دیدم شگرف ** صورت ایشان بد از اجرام برف

حلقه‌ی دیگر ملایک مستعین ** صورت ایشان به جمله آتشین

زین نسق می‌گفت آن شخص جهود ** بس جهودی که آخرش محمود بود 2450

هیچ کافر را به خواری منگرید ** که مسلمان مردنش باشد امید

چه خبر داری ز ختم عمر او ** تا بگردانی ازو یک‌باره رو