صوفیی را گفت خواجه‌ی سیم‌پاش ** ای قدمهای ترا جانم فراش

یک درم خواهی تو امروز ای شهم ** یا که فردا چاشتگاهی سه درم 2715

گفت دی نیم درم راضی‌ترم ** زانک امروز این و فردا صد درم

سیلی نقد از عطاء نسیه به ** نک قفا پیشت کشیدم نقد ده

خاصه آن سیلی که از دست توست ** که قفا و سیلیش مست توست

هین بیا ای جان جان و صد جهان ** خوش غنیمت دار نقد این زمان

در مدزد آن روی مه از شب روان ** سرمکش زین جوی ای آب روان 2720

تا لب جو خندد از آب معین ** لب لب جو سر برآرد یاسمین

چون ببینی بر لب جو سبزه مست ** پس بدان از دور که آنجا آب هست

گفت سیماهم وجوه کردگار ** که بود غماز باران سبزه‌زار

گر ببارد شب نبیند هیچ کس ** که بود در خواب هر نفس و نفس

تازگی هر گلستان جمیل ** هست بر باران پنهانی دلیل 2725

ای اخی من خاکیم تو آبیی ** لیک شاه رحمت و وهابیی

آن‌چنان کن از عطا و از قسم ** که گه و بی‌گه به خدمت می‌رسم

بر لب جو من به جان می‌خوانمت ** می‌نبینم از اجابت مرحمت

آمدن در آب بر من بسته شد ** زانک ترکیبم ز خاکی رسته شد

یا رسولی یا نشانی کن مدد ** تا ترا از بانگ من آگه کند 2730

بحث کردند اندرین کار آن دو یار ** آخر آن بحث آن آمد قرار

که به دست آرند یک رشته‌ی دراز ** تا ز جذب رشته گردد کشف راز

یک سری بر پای این بنده‌ی دوتو ** بست باید دیگرش بر پای تو

تا به هم آییم زین فن ما دو تن ** اندر آمیزیم چون جان با بدن

هست تن چون ریسمان بر پای جان ** می‌کشاند بر زمینش ز آسمان 2735

چغز جان در آب خواب بیهشی ** رسته از موش تن آید در خوشی

موش تن زان ریسمان بازش کشد ** چند تلخی زین کشش جان می‌چشد

گر نبودی جذب موش گنده‌مغز ** عیش‌ها کردی درون آب چغز

باقیش چون روز برخیزی ز خواب ** بشنوی از نوربخش آفتاب

یک سر رشته گره بر پای من ** زان سر دیگر تو پا بر عقده زن 2740

تا توانم من درین خشکی کشید ** مر ترا نک شد سر رشته پدید

تلخ آمد بر دل چغز این حدیث ** که مرا در عقده آرد این خبیث

هر کراهت در دل مرد بهی ** چون در آید از فنی نبود تهی

وصف حق دان آن فراست را نه وهم ** نور دل از لوح کل کردست فهم

امتناع پیل از سیران ببیت ** با جد آن پیلبان و بانگ هیت 2745

جانب کعبه نرفتی پای پیل ** با همه لت نه کثیر و نه قلیل

گفتیی خود خشک شد پاهای او ** یا بمرد آن جان صول‌افزای او

چونک کردندی سرش سوی یمن ** پیل نر صد اسپه گشتی گام‌زن

حس پیل از زخم غیب آگاه بود ** چون بود حس ولی با ورود

نه که یعقوب نبی آن پاک‌خو ** بهر یوسف با همه اخوان او 2750

از پدر چون خواستندش دادران ** تا برندش سوی صحرا یک زمان

جمله گفتندش میندیش از ضرر ** یک دو روزش مهلتی ده ای پدر

که چرا ما را نمی داری امین ** یوسف خود را به سیران و ظعین

تا به هم در مرجها بازی کنیم ** ما درین دعوت امین و محسنیم

گفت این دانم که نقلش از برم ** می‌فروزد در دلم درد و سقم 2755

این دلم هرگز نمی‌گوید دروغ ** که ز نور عرش دارد دل فروغ

آن دلیل قاطعی بد بر فساد ** وز قضا آن را نکرد او اعتداد

در گذشت از وی نشانی آن‌چنان ** که قضا در فلسفه بود آن زمان

این عجب نبود که کور افتد به چاه ** بوالعجب افتادن بینای راه

این قضا را گونه گون تصریفهاست ** چشم‌بندش یفعل‌الله ما یشاست 2760

هم بداند هم نداند دل فنش ** موم گردد بهر آن مهر آهنش

گوییی دل گویدی که میل او ** چون درین شد هرچه افتد باش گو

خویش را زین هم مغفل می‌کند ** در عقالش جان معقل می‌کند