چونک خاتون در گوش این کلام ** روز دیگر رفت نزدیک غلام

چونک خاتون در گوش این کلام ** روز دیگر رفت نزدیک غلام 275

پس سرش را شانه می‌کرد آن ستی ** با دو صد مهر و دلال و آشتی

آنچنان که مادران مهربان ** نرم کردش تا در آمد در بیان

که مرا اومید از تو این نبود ** که دهی دختر به بیگانه‌ی عنود

خواجه‌زاده‌ی ما و ما خسته‌جگر ** حیف نبود که رود جای دگر

خواست آن خاتون ز خشمی که آمدش ** که زند وز بام زیر اندازدش 280

کو که باشد هندوی مادرغری ** که طمع دارد به خواجه دختری

گفت صبر اولی بود خود را گرفت ** گفت با خواجه که بشنو این شگفت

این چنین گراء کی خاین بود ** ما گمان برده که هست او معتمد

صبر فرمودن خواجه مادر دختر را کی غلام را زجر مکن من او را بی‌زجر ازین طمع باز آرم کی نه سیخ سوزد نه کباب خام ماند

گفت خواجه صبر کن با او بگو ** که ازو ببریم و بدهیمش به تو

تا مگر این از دلش بیرون کنم ** تو تماشا کن که دفعش چون کنم 285

تو دلش خوش کن بگو می‌دان درست ** که حقیقت دختر ما جفت تست

ما ندانستیم ای خوش مشتری ** چونک دانستیم تو اولیتری

آتش ما هم درین کانون ما ** لیلی آن ما و تو مجنون ما

تا خیال و فکر خوش بر وی زند ** فکر شیرین مرد را فربه کند

جانور فربه شود لیک از علف ** آدمی فربه ز عزست و شرف 290

آدمی فربه شود از راه گوش ** جانور فربه شود از حلق و نوش

گفت آن خاتون ازین ننگ مهین ** خود دهانم کی بجنبد اندرین

این چنین ژاژی چه خایم بهر او ** گو بمیر آن خاین ابلیس‌خو

گفت خواجه نی مترس و دم دهش ** تا رود علت ازو زین لطف خوش

دفع او را دلبرا بر من نویس ** هل که صحت یابد آن باریک‌ریس 295

چون بگفت آن خسته را خاتون چنین ** می‌نگنجید از تبختر بر زمین

زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت ** چون گل سرخ هزاران شکر گفت

که گهی می‌گفت ای خاتون من ** که مبادا باشد این دستان و فن

خواجه جمعیت بکرد و دعوتی ** که همی‌سازم فرج را وصلتی

تا جماعت عشوه می‌دادند و گان ** که ای فرج بادت مبارک اتصال 300

تا یقین‌تر شد فرج را آن سخن ** علت از وی رفت کل از بیخ و بن

بعد از آن اندر شب گردک به فن ** امردی را بست حنی هم‌چو زن

پر نگارش کرد ساعد چون عروس ** پس نمودش ماکیان دادش خروس

مقنعه و حله‌ی عروسان نکو ** کنگ امرد را بپوشانید او

شمع را هنگام خلوت زود کشت ** ماند هندو با چنان کنگ درشت 305

هندوک فریاد می‌کرد و فغان ** از برون نشنید کس از دف‌زنان

ضرب دف و کف و نعره‌ی مرد و زن ** کرد پنهان نعره‌ی آن نعره‌زن

تا به روز آن هندوک را می‌فشارد ** چون بود در پیش سگ انبان آرد

زود آوردند طاس و بوغ زفت ** رسم دامادان فرج حمام رفت

رفت در حمام او رنجور جان ** کون دریده هم‌چو دلق تونیان 310

آمد از حمام در گردک فسوس ** پیش او بنشست دختر چون عروس

مادرش آنجا نشسته پاسبان ** که نباید کو کند روز امتحان

ساعتی در وی نظر کرد از عناد ** آنگهان با هر دو دستش ده بداد

گفت کس را خود مبادا اتصال ** با چو تو ناخوش عروس بدفعال

روز رویت روی خاتونان تر ** کیر زشتت شب بتر از کیر خر 315

هم‌چنان جمله نعیم این جهان ** بس خوشست از دور پیش از امتحان

می‌نماید در نظر از دور آب ** چون روی نزدیک باشد آن سراب

گنده پیرست او و از بس چاپلوس ** خویش را جلوه کند چون نو عروس

هین مشو مغرور آن گلگونه‌اش ** نوش نیش‌آلوده‌ی او را مچش

صبر کن کالصبر مفتاح الفرج ** تا نیفتی چون فرج در صد حرج 320

آشکارا دانه پنهان دام او ** خوش نماید ز اولت انعام او

در بیان آنک این غرور تنها آن هندو را نبود بلک هر آدمیی به چنین غرور مبتلاست در هر مرحله‌ای الا من عصم الله

چون بپیوستی بدان ای زینهار ** چند نالی در ندامت زار زار

نام میری و وزیری و شهی ** در نهانش مرگ و درد و جان‌دهی

بنده باش و بر زمین رو چون سمند ** چون جنازه نه که بر گردن برند