ساربانا بار بگشا ز اشتران ** شهر تبریزست و کوی گلستان

فر فردوسیست این پالیز را ** شعشعه‌ی عرشیست این تبریز را

هر زمانی نور روح‌انگیز جان ** از فراز عرش بر تبریزیان 3115

چون وثاق محتسب جست آن غریب ** خلق گفتندش که بگذشت آن حبیب

او پریر از دار دنیا نقل کرد ** مرد و زن از واقعه‌ی او روی‌زرد

رفت آن طاوس عرشی سوی عرش ** چون رسید از هاتفانش بوی عرش

سایه‌اش گرچه پناه خلق بود ** در نوردید آفتابش زود زود

راند او کشتی ازین ساحل پریر ** گشته بود آن خواجه زین غم‌خانه سیر 3120

نعره‌ای زد مرد و بیهوش اوفتاد ** گوییا او نیز در پی جان بداد

پس گلاب و آب بر رویش زدند ** همرهان بر حالتش گریان شدند

تا به شب بی‌خویش بود و بعد از آن ** نیم مرده بازگشت از غیب جان

باخبر شدن آن غریب از وفات آن محتسب و استغفار او از اعتماد بر مخلوق و تعویل بر عطای مخلوق و یاد نعمتهای حق کردنش و انابت به حق از جرم خود ثم الذین کفروا بربهم یعدلون

چون به هوش آمد بگفت ای کردگار ** مجرمم بودم به خلق اومیدوار

گرچه خواجه بس سخاوت کرده بود ** هیچ آن کفو عطای تو نبود 3125

او کله بخشید و تو سر پر خرد ** او قبا بخشید و تو بالا و قد

او زرم داد و تو دست زرشمار ** او ستورم داد و تو عقل سوار

خواجه شمعم دادو تو چشم قریر ** خواجه نقلم داد و تو طعمه‌پذیر

او وظیفه داد و تو عمر و حیات ** وعده‌اش زر وعده‌ی تو طیبات

او وثاقم داد و تو چرخ و زمین ** در وثاقت او و صد چون او سمین 3130

زر از آن تست زر او نافرید ** نان از آن تست نان از تش رسید

آن سخا و رحم هم تو دادیش ** کز سخاوت می‌فزودی شادیش

من مرورا قبله‌ی خود ساختم ** قبله‌ساز اصل را انداختم

ما کجا بودیم کان دیان دین ** عقل می‌کارید اندر آب و طین

چون همی کرد از عدم گردون پدید ** وین بساط خاک را می‌گسترید 3135

ز اختران می‌ساخت او مصباح‌ها ** وز طبایع قفل با مفتاح‌ها

ای بسا بنیادها پنهان و فاش ** مضمر این سقف کرد و این فراش

آدم اصطرلاب اوصاف علوست ** وصف آدم مظهر آیات اوست

هرچه در وی می‌نماید عکس اوست ** هم‌چو عکس ماه اندر آب جوست

بر صطرلابش نقوش عنکبوت ** بهر اوصاف ازل دارد ثبوت 3140

تا ز چرخ غیب وز خورشید روح ** عنکبوتش درس گوید از شروح

عنکبوت و این صطرلاب رشاد ** بی‌منجم در کف عام اوفتاد

انبیا را داد حق تنجیم این ** غیب را چشمی بباید غیب‌بین

در چه دنیا فتادند این قرون ** عکس خود را دید هر یک چه درون

از برون دان آنچ در چاهت نمود ** ورنه آن شیری که در چه شد فرود 3145

برد خرگوشیش از ره کای فلان ** در تگ چاهست آن شیر ژیان

در رو اندر چاه کین از وی بکش ** چون ازو غالب‌تری سر بر کنش

آن مقلد سخره‌ی خرگوش شد ** از خیال خویشتن پر جوش شد

او نگفت این نقش داد آب نیست ** این به جز تقلیب آن قلاب نیست

تو هم از دشمن چو کینی می‌کشی ** ای زبون شش غلط در هر ششی 3150

آن عداوت اندرو عکس حقست ** کز صفات قهر آنجا مشتقست

وآن گنه در وی ز جنس جرم تست ** باید آن خو را ز طبع خویش شست

خلق زشتت اندرو رویت نمود ** که ترا او صفحه‌ی آیینه بود

چونک قبح خویش دیدی ای حسن ** اندر آیینه بر آیینه مزن

می‌زند بر آب استاره‌ی سنی ** خاک تو بر عکس اختر می‌زنی 3155

کین ستاره‌ی نحس در آب آمدست ** تا کند او سعد ما را زیردست

خاک استیلا بریزی بر سرش ** چونک پنداری ز شبهه اخترش

عکس پنهان گشت و اندر غیب راند ** تو گمان بردی که آن اختر نماند

آن ستاره‌ی نحس هست اندر سما ** هم بدان سو بایدش کردن دوا

بلک باید دل سوی بی‌سوی بست ** نحس این سو عکس نحس بی‌سو است 3160

داد داد حق شناس و بخششش ** عکس آن دادست اندر پنج و شش

گر بود داد خسان افزون ز ریگ ** تو بمیری وآن بماند مردریگ