زین تگ جو ماه گوید من مهم ** من نه عکسم هم‌حدیث و هم‌رهم

اندرین جو آنچ بر بالاست هست ** خواه بالا خواه در وی دار دست 3245

از دگر جوها مگیر این جوی را ** ماه دان این پرتو مه‌روی را

این سخن پایان ندارد آن غریب ** بس گریست از درد خواجه شد کیب

توزیع کردن پای‌مرد در جمله‌ی شهر تبریز و جمع شدن اندک چیز و رفتن آن غریب به تربت محتسب به زیارت و این قصه را بر سر گور او گفتن به طریق نوحه الی آخره

واقعه‌ی آن وام او مشهور شد ** پای مرد از درد او رنجور شد

از پی توزیع گرد شهر گشت ** از طمع می‌گفت هر جا سرگذشت

هیچ ناورد از ره کدیه به دست ** غیر صد دینار آن کدیه‌پرست 3250

پای مرد آمد بدو دستش گرفت ** شد بگور آن کریم بس شگفت

گفت چون توفیق یابد بنده‌ای ** که کند مهمانی فرخنده‌ای

مال خود ایثار راه او کند ** جاه خود ایثار جاه او کند

شکر او شکر خدا باشد یقین ** چون به احسان کرد توفیقش قرین

ترک شکرش ترک شکر حق بود ** حق او لا شک به حق ملحق بود 3255

شکر می‌کن مر خدا را در نعم ** نیز می‌کن شکر و ذکر خواجه هم

رحمت مادر اگر چه از خداست ** خدمت او هم فریضه‌ست و سزاست

زین سبب فرمود حق صلوا علیه ** که محمد بود محتال الیه

در قیامت بنده را گوید خدا ** هین چه کردی آنچ دادم من ترا

گوید ای رب شکر تو کردم به جان ** چون ز تو بود اصل آن روزی و نان 3260

گویدش حق نه نکردی شکر من ** چون نکردی شکر آن اکرام‌فن

بر کریمی کرده‌ای ظلم و ستم ** نه ز دست او رسیدت نعمتم

چون به گور آن ولی‌نعمت رسید ** گشت گریان زار و آمد در نشید

گفت ای پشت و پناه هر نبیل ** مرتجی و غوث ابناء السبیل

ای غم ارزاق ما بر خاطرت ** ای چو رزق عام احسان و برت 3265

ای فقیران را عشیره و والدین ** در خراج و خرج و در ایفاء دین

ای چو بحر از بهر نزدیکان گهر ** داده و تحفه سوی دوران مطر

پشت ما گرم از تو بود ای آفتاب ** رونق هر قصر و گنج هر خراب

ای در ابرویت ندیده کس گره ** ای چو میکائیل راد و رزق‌ده

ای دلت پیوسته با دریای غیب ** ای به قاف مکرمت عنقای غیب 3270

یاد ناورده که از مالم چه رفت ** سقف قصد همتت هرگز نکفت

ای من و صد هم‌چو من در ماه و سال ** مر ترا چون نسل تو گشته عیال

نقد ما و جنس ما و رخت ما ** نام ما و فخر ما و بخت ما

تو نمردی ناز و بخت ما بمرد ** عیش ما و رزق مستوفی بمرد

واحد کالالف در رزم و کرم ** صد چو حاتم گاه ایثار نعم 3275

حاتم ار مرده به مرده می‌دهد ** گردگان‌های شمرده می‌دهد

تو حیاتی می‌دهی در هر نفس ** کز نفیسی می‌نگنجد در نفس

تو حیاتی می‌دهی بس پایدار ** نقد زر بی‌کساد و بی‌شمار

وارثی نا بوده یک خوی ترا ** ای فلک سجده کنان کوی ترا

خلق را از گرگ غم لطفت شبان ** چون کلیم الله شبان مهربان 3280

گوسفندی از کلیم الله گریخت ** پای موسی آبله شد نعل ریخت

در پی او تا به شب در جست و جو ** وان رمه غایب شده از چشم او

گوسفند از ماندگی شد سست و ماند ** پس کلیم الله گرد از وی فشاند

کف همی‌مالید بر پشت و سرش ** می‌نواخت از مهر هم‌چون مادرش

نیم ذره طیرگی و خشم نی ** غیر مهر و رحم و آب چشم نی 3285

گفت گیرم بر منت رحمی نبود ** طبع تو بر خود چرا استم نمود

با ملایک گفت یزدان آن زمان ** که نبوت را نمی‌زیبد فلان

مصطفی فرمود خود که هر نبی ** کرد چوپانیش برنا یا صبی

بی‌شبانی کردن و آن امتحان ** حق ندادش پیشوایی جهان

گفت سایل هم تو نیز ای پهلوان ** گفت من هم بوده‌ام دهری شبان 3290

تا شود پیدا وقار و صبرشان ** کردشان پیش از نبوت حق شبان

هر امیری کو شبانی بشر ** آن‌چنان آرد که باشد متمر

حلم موسی‌وار اندر رعی خود ** او به جا آرد به تدبیر و خرد