غیر چستی و گشی و روحنت ** حق برو افکنده بد نادر صفت

پس تجسس کرد عقل پادشاه ** کین چه باشد که زند بر عقل راه 3350

چشم من پرست و سیرست و غنی ** از دو صد خورشید دارد روشنی

ای رخ شاهان بر من بیذقی ** نیم اسپم در رباید بی حقی

جادوی کردست جادو آفرین ** جذبه باشد آن نه خاصیات این

فاتحه خواند و بسی لا حول کرد ** فاتحه‌ش در سینه می‌افزود درد

زانک او را فاتحه خود می‌کشید ** فاتحه در جر و دفع آمد وحید 3355

گر نماید غیر هم تمویه اوست ** ور رود غیر از نظر تنبیه اوست

پس یقین گشتش که جذبه زان سریست ** کار حق هر لحظه نادر آوریست

اسپ سنگین گاو سنگین ز ابتلا ** می‌شود مسجود از مکر خدا

پیش کافر نیست بت را ثانیی ** نیست بت را فر و نه روحانیی

چست آن جاذب نهان اندر نهان ** در جهان تابیده از دیگر جهان 3360

عقل محجوبست و جان هم زین کمین ** من نمی‌بینم تو می‌توانی ببین

چونک خوارمشه ز سیران باز گشت ** با خواص ملک خود هم‌راز گشت

پس به سرهنگان بفرمود آن زمان ** تا بیارند اسپ را زان خاندان

هم‌چو آتش در رسیدند آن گروه ** هم‌چو پشمی گشت امیر هم‌چو کوه

جانش از درد و غبین تا لب رسید ** جز عمادالملک زنهاری ندید 3365

که عمادالملک بد پای علم ** بهر هر مظلوم و هر مقتول غم

محترم‌تر خود نبد زو سروری ** پیش سلطان بود چون پیغامبری

بی‌طمع بود او اصیل و پارسا ** رایض و شب‌خیز و حاتم در سخا

بس همایون‌رای و با تدبیر و راد ** آزموده رای او در هر مراد

هم به بذل جان سخی و هم به مال ** طالب خورشید غیب او چون هلال 3370

در امیری او غریب و محتبس ** در صفات فقر وخلت ملتبس

بوده هر محتاج را هم‌چون پدر ** پیش سلطان شافع و دفع ضرر

مر بدان را ستر چون حلم خدا ** خلق او بر عکس خلقان و جدا

بارها می‌شد به سوی کوه فرد ** شاه با صد لابه او را دفع کرد

هر دم ار صد جرم را شافع شدی ** چشم سلطان را ازو شرم آمدی 3375

رفت او پیش عماد الملک راد ** سر برهنه کرد و بر خاک اوفتاد

که حرم با هر چه دارم گو بگیر ** تا بگیرد حاصلم را هر مغیر

این یکی اسپست جانم رهن اوست ** گر برد مردم یقین ای خیردوست

گر برد این اسپ را از دست من ** من یقین دانم نخواهم زیستن

چون خدا پیوستگیی داده است ** بر سرم مال ای مسیحا زود دست 3380

از زن و زر و عقارم صبر هست ** این تکلف نیست نی تزویریست

اندرین گر می‌نداری باورم ** امتحان کن امتحان گفت و قدم

آن عمادالملک گریان چشم‌مال ** پیش سلطان در دوید آشفته‌حال

لب ببست و پیش سلطان ایستاد ** راز گویان با خدا رب العباد

ایستاده راز سلطان می‌شنید ** واندرون اندیشه‌اش این می‌تنید 3385

کای خداگر آن جوان کژ رفت راه ** که نشاید ساختن جز تو پناه

تو از آن خود بکن از وی مگیر ** گرچه او خواهد خلاص از هر اسیر

زانک محتاجند این خلقان همه ** از گدایی گیر تا سلطان همه

با حضور آفتاب با کمال ** رهنمایی جستن از شمع و ذبال

با حضور آفتاب خوش‌مساغ ** روشنایی جستن از شمع و چراغ 3390

بی‌گمان ترک ادب باشد ز ما ** کفر نعمت باشد و فعل هوا

لیک اغلب هوش‌ها در افتکار ** هم‌چو خفاشند ظلمت دوستدار

در شب ار خفاش کرمی می‌خورد ** کرم را خورشید جان می‌پرورد

در شب ار خفاش از کرمیست مست ** کرم از خورشید جنبنده شدست

آفتابی که ضیا زو می‌زهد ** دشمن خود را نواله می‌دهد 3395

لیک شهبازی که او خفاش نیست ** چشم بازش راست‌بین و روشنیست

گر به شب جوید چو خفاش او نمو ** در ادب خورشید مالد گوش او

گویدش گیرم که آن خفاش لد ** علتی دارد ترا باری چه شد