خواست یاری گفت چون بیرون روی ** پیش شه گردد امورت مستوی

یاد من کن پیش تخت آن عزیز ** تا مرا هم وا خرد زین حبس نیز

کی دهد زندانیی در اقتناص ** مرد زندانی دیگر را خلاص

اهل دنیا جملگان زندانیند ** انتظار مرگ دار فانیند

جز مگر نادر یکی فردانیی ** تن بزندان جان او کیوانیی 3405

پس جزای آنک دید او را معین ** ماند یوسف حبس در بضع سنین

یاد یوسف دیو از عقلش سترد ** وز دلش دیو آن سخن از یاد برد

زین گنه کامد از آن نیکوخصال ** ماند در زندان ز داور چند سال

که چه تقصیر آمد از خورشید داد ** تا تو چون خفاش افتی در سواد

هین چه تقصیر آمد از بحر و سحاب ** تا تو یاری خواهی از ریگ و سراب 3410

عام اگر خفاش طبعند و مجاز ** یوسفا داری تو آخر چشم باز

گر خفاشی رفت در کور و کبود ** باز سلطان دیده را باری چه بود

پس ادب کردش بدین جرم اوستاد ** که مساز از چوب پوسیده عماد

لیک یوسف را به خود مشغول کرد ** تا نیاید در دلش زان حبس درد

آن‌چنانش انس و مستی داد حق ** که نه زندان ماند پیشش نه غسق 3415

نیست زندانی وحش‌تر از رحم ** ناخوش و تاریک و پرخون و وخم

چون گشادت حق دریچه سوی خویش ** در رحم هر دم فزاید تنت بیش

اندر آن زندان ز ذوق بی‌قیاس ** خوش شکفت از غرس جسم تو حواس

زان رحم بیرون شدن بر تو درشت ** می‌گریزی از زهارش سوی پشت

راه لذت از درون دان نه از برون ** ابلهی دان جستن قصر و حصون 3420

آن یکی در کنج مسجد مست و شاد ** وآن دگر در باغ ترش و بی‌مراد

قصر چیزی نیست ویران کن بدن ** گنج در ویرانیست ای میر من

این نمی‌بینی که در بزم شراب ** مست آنگه خوش شود کو شد خراب

گرچه پر نقش است خانه بر کنش ** گنج جو و از گنج آبادان کنش

خانه‌ی پر نقش تصویر و خیال ** وین صور چون پرده بر گنج وصال 3425

پرتو گنجست و تابش‌های زر ** که درین سینه همی‌جوشد صور

هم ز لطف و عکس آب با شرف ** پرده شد بر روی آب اجزای کف

هم ز لطف و جوش جان با ثمن ** پرده‌ای بر روی جان شد شخص تن

پس مثل بشنو که در افواه خاست ** که اینچ بر ماست ای برادر هم ز ماست

زین حجاب این تشنگان کف‌پرست ** ز آب صافی اوفتاده دوردست 3430

آفتابا با چو تو قبله و امام ** شب‌پرستی و خفاشی می‌کنیم

سوی خود کن این خفاشان را مطار ** زین خفاشیشان بخر ای مستجار

این جوان زین جرم ضالست و مغیر ** که بمن آمد ولی او را مگیر

در عماد الملک این اندیشه‌ها ** گشته جوشان چون اسد در بیشه‌ها

ایستاده پیش سلطان ظاهرش ** در ریاض غیب جان طایرش 3435

چون ملایک او به اقلیم الست ** هر دمی می‌شد به شرب تازه مست

اندرون سور و برون چون پر غمی ** در تن هم‌چون لحد خوش عالمی

او درین حیرت بد و در انتظار ** تا چه پیدا آید از غیب و سرار

اسپ را اندر کشیدند آن زمان ** پیش خوارمشاه سرهنگان کشان

الحق اندر زیر این چرخ کبود ** آن‌چنان کره به قد و تگ نبود 3440

می‌ربودی رنگ او هر دیده را ** مرحب آن از برق و مه زاییده را

هم‌چو مه هم‌چون عطارد تیزرو ** گوییی صرصر علف بودش نه جو

ماه عرصه‌ی آسمان را در شبی ** می‌برد اندر مسیر و مذهبی

چون به یک شب مه برید ابراج را ** از چه منکر می‌شوی معراج را

صد چو ماهست آن عجب در یتیم ** که به یک ایماء او شد مه دو نیم 3445

آن عجب کو در شکاف مه نمود ** هم به قدر ضعف حس خلق بود

کار و بار انبیا و مرسلون ** هست از افلاک و اخترها برون

تو برون رو هم ز افلاک و دوار ** وانگهان نظاره کن آن کار و بار

در میان بیضه‌ای چون فرخ‌ها ** نشنوی تسبیح مرغان هوا

معجزات این‌جا نخواهد شرح گشت ** ز اسپ و خوارمشاه گو و سرگذشت 3450