English    Türkçe    فارسی   

6
405-454

  • خود بگفتی کین گناه از نفس بود  ** چون قضا این بود حزم ما چه سود  405
  • هم‌چو ابلیسی که گفت اغویتنی  ** تو شکستی جام و ما را می‌زنی 
  • بل قضا حقست و جهد بنده حق  ** هین مباش اعور چو ابلیس خلق 
  • در تردد مانده‌ایم اندر دو کار  ** این تردد کی بود بی‌اختیار 
  • این کنم یا آن کنم او کی گود  ** که دو دست و پای او بسته بود 
  • هیچ باشد این تردد بر سرم  ** که روم در بحر یا بالا پرم  410
  • این تردد هست که موصل روم  ** یا برای سحر تا بابل روم 
  • پس تردد را بباید قدرتی  ** ورنه آن خنده بود بر سبلتی 
  • بر قضا کم نه بهانه ای جوان  ** جرم خود را چون نهی بر دیگران 
  • خون کند زید و قصاص او به عمر  ** می خورد عمرو و بر احمد حد خمر 
  • گرد خود برگرد و جرم خود ببین  ** جنبش از خود بین و از سایه مبین  415
  • که نخواهد شد غلط پاداش میر  ** خصم را می‌داند آن میر بصیر 
  • چون عسل خوردی نیامد تب به غیر  ** مزد روز تو نیامد شب به غیر 
  • در چه کردی جهد کان وا تو نگشت  ** تو چه کاریدی که نامد ریع کشت 
  • فعل تو که زاید از جان و تنت  ** هم‌چو فرزندت بگیرد دامنت 
  • فعل را در غیب صورت می‌کنند  ** فعل دزدی را نه داری می‌زنند  420
  • دار کی ماند به دزدی لیک آن  ** هست تصویر خدای غیب‌دان 
  • در دل شحنه چو حق الهام داد  ** که چنین صورت بساز از بهر داد 
  • تا تو عالم باشی و عادل قضا  ** نامناسب چون دهد داد و سزا 
  • چونک حاکم این کند اندر گزین  ** چون کند حکم احکم این حاکمین 
  • چون بکاری جو نروید غیر جو  ** قرض تو کردی ز که خواهد گرو  425
  • جرم خود را بر کسی دیگر منه  ** هوش و گوش خود بدین پاداش ده 
  • جرم بر خود نه که تو خود کاشتی  ** با جزا و عدل حق کن آشتی 
  • رنج را باشد سبب بد کردنی  ** بد ز فعل خود شناس از بخت نی 
  • آن نظر در بخت چشم احوال کند  ** کلب را کهدانی و کاهل کند 
  • متهم کن نفس خود را ای فتی  ** متهم کم کن جزای عدل را  430
  • توبه کن مردانه سر آور به ره  ** که فمن یعمل بمثقال یره 
  • در فسون نفس کم شو غره‌ای  ** که آفتاب حق نپوشد ذره‌ای 
  • هست این ذرات جسمی ای مفید  ** پیش این خورشید جسمانی پدید 
  • هست ذرات خواطر و افتکار  ** پیش خورشید حقایق آشکار 
  • حکایت آن صیادی کی خویشتن در گیاه پیچیده بود و دسته‌ی گل و لاله را کله‌وار به سر فرو کشیده تا مرغان او را گیاه پندارند و آن مرغ زیرک بوی برد اندکی کی این آدمیست کی برین شکل گیاه ندیدم اما هم تمام بوی نبرد به افسون او مغرور شد زیرا در ادراک اول قاطعی نداشت در ادراک مکر دوم قاطعی داشت و هو الحرص و الطمع لا سیما عند فرط الحاجة و الفقر قال النبی صلی الله علیه و سلم کاد الفقر ان یکون کفرا 
  • رفت مرغی در میان مرغزار  ** بود آنجا دام از بهر شکار  435
  • دانه‌ی چندی نهاده بر زمین  ** وآن صیاد آنجا نشسته در کمین 
  • خویشتن پیچیده در برگ و گیاه  ** تا در افتد صید بیچاره ز راه 
  • مرغک آمد سوی او از ناشناخت  ** پس طوافی کرد و پیش مرد تاخت 
  • گفت او را کیستی تو سبزپوش  ** در بیابان در میان این وحوش 
  • گفت مرد زاهدم من منقطع  ** با گیاهی گشتم اینجا مقتنع  440
  • زهد و تقوی را گزیدم دین و کیش  ** زانک می‌دیدم اجل را پیش خویش 
  • مرگ همسایه مرا واعظ شده  ** کسب و دکان مرا برهم زده 
  • چون به آخر فرد خواهم ماندن  ** خو نباید کرد با هر مرد و زن 
  • رو بخواهم کرد آخر در لحد  ** آن به آید که کنم خو با احد 
  • چو زنخ را بست خواهند ای صنم  ** آن به آید که زنخ کمتر زنم  445
  • ای بزربفت و کمر آموخته  ** آخرستت جامه‌ی نادوخته 
  • رو به خاک آریم کز وی رسته‌ایم  ** دل چرا در بی‌وفایان بسته‌ایم 
  • جد و خویشانمان قدیمی چار طبع  ** ما به خویشی عاریت بستیم طمع 
  • سالها هم‌صحبتی و هم‌دمی  ** با عناصر داشت جسم آدمی 
  • روح او خود از نفوس و از عقول  ** روح اصول خویش را کرده نکول  450
  • از عقول و از نفوس پر صفا  ** نامه می‌آید به جان کای بی‌وفا 
  • یارکان پنج روزه یافتی  ** رو ز یاران کهن بر تافتی 
  • کودکان گرچه که در بازی خوشند  ** شب کشانشان سوی خانه می‌کشند 
  • شد برهنه وقت بازی طفل خرد  ** دزد از ناگه قبا و کفش برد