در چه افتی زین تفرج هم‌چو او ** مر ترا لیک آن عنایت یار کو

گر نبودی آن به دستوری پدر ** برنیاوردی ز چه تا حشر سر

آن پدر بهر دل او اذن داد ** گفت چون اینست میلت خیر باد

هر ضریری کز مسیحی سر کشد ** او جهودانه بماند از رشد 4115

قابل ضو بود اگر چه کور بود ** شد ازین اعراض او کور و کبود

گویدش عیسی بزن در من دو دست ** ای عمی کحل عزیزی با منست

از من ار کوری بیابی روشنی ** بر قمیص یوسف جان بر زنی

کار و باری کت رسد بعد شکست ** اندر آن اقبال و منهاج رهست

کار و باری که ندارد پا و سر ** ترک کن هی پیر خر ای پیر خر 4120

غیر پیر استاد و سرلشکر مباد ** پیر گردون نی ولی پیر رشاد

در زمان چون پیر را شد زیردست ** روشنایی دید آن ظلمت‌پرست

شرط تسلیم است نه کار دراز ** سود نبود در ضلالت ترک‌تاز

من نجویم زین سپس راه اثیر ** پیر جویم پیر جویم پیر پیر

پیر باشد نردبان آسمان ** تیر پران از که گردد از کمان 4125

نه ز ابراهیم نمرود گران ** کرد با کرکس سفر بر آسمان

از هوا شد سوی بالا او بسی ** لیک بر گردون نپرد کرکسی

گفتش ابراهیم ای مرد سفر ** کرکست من باشم اینت خوب‌تر

چون ز من سازی به بالا نردبان ** بی پریدن بر روی بر آسمان

آنچنان که می‌رود تا غرب و شرق ** بی ز زاد و راحله دل هم‌چو برق 4130

آنچنان که می‌رود شب ز اغتراب ** حس مردم شهرها در وقت خواب

آنچنان که عارف از راه نهان ** خوش نشسته می‌رود در صد جهان

گر ندادستش چنین رفتار دست ** این خبرها زان ولایت از کیست

این خبرها وین روایات محق ** صد هزاران پیر بر وی متفق

یک خلافی نی میان این عیون ** آنچنان که هست در علم ظنون 4135

آن تحری آمد اندر لیل تار ** وین حضور کعبه و وسط نهار

خیز ای نمرود پر جوی از کسان ** نردبانی نایدت زین کرکسان

عقل جزوی کرکس آمد ای مقل ** پر او با جیفه‌خواری متصل

عقل ابدالان چو پر جبرئیل ** می‌پرد تا ظل سدره میل میل

باز سلطانم گشم نیکوپیم ** فارغ از مردارم و کرکس نیم 4140

ترک کرکس کن که من باشم کست ** یک پر من بهتر از صد کرکست

چند بر عمیا دوانی اسپ را ** باید استا پیشه را و کسپ را

خویشتن رسوا مکن در شهر چین ** عاقلی جو خویش از وی در مچین

آن چه گوید آن فلاطون زمان ** هین هوا بگار و رو بر وفق آن

جمله می‌گویند اندر چین به جد ** بهر شاه خویشتن که لم یلد 4145

شاه ما خود هیچ فرزندی نزاد ** بلک سوی خویش زن را ره نداد

هر که از شاهان ازین نوعش بگفت ** گردنش با تیغ بران کرد جفت

شاه گوید چونک گفتی این مقال ** یا بکن ثابت که دارم من عیال

مر مرا دختر اگر ثابت کنی ** یافتی از تیغ تیزم آمنی

ورنه بی شک من ببرم حلق تو ** بر کشم از صوفی جان دلق تو 4150

سر نخواهی برد هیچ از تیغ تو ** ای بگفته لاف کذب آمیغ تو

بنگر ای از جهل گفته ناحقی ** پر ز سرهای بریده خندقی

خندقی از قعر خندق تا گلو ** پر ز سرهای بریده زین غلو

جمله اندر کار این دعوی شدند ** گردن خود را بدین دعوی زدند

هان ببین این را به چشم اعتبار ** این چنین دعوی میندیش و میار 4155

تلخ خواهی کرد بر ما عمر ما ** کی برین می‌دارد ای دادر ترا

گر رود صد سال آنک آگاه نیست ** بر عما آن از حساب راه نیست

بی‌سلاحی در مرو در معرکه ** هم‌چو بی‌باکان مرو در تهلکه

این همه گفتند و گفت آن ناصبور ** که مرا زین گفته‌ها آید نفور

سینه پر آتش مرا چون منقل است ** کشت کامل گشت وقت منجل است 4160

صدر را صبری بد اکنون آن نماد ** بر مقام صبر عشق آتش نشاند