هی می‌آویزید من عیسی نیم ** من امیرم بر جهودان خوش‌پیم

زوترش بردار آویزید کو ** عیسی است از دست ما تخلیط‌جو 4370

چند لشکر می‌رود تا بر خورد ** برگ او فی گردد و بر سر خورد

چند بازرگان رود بر بوی سود ** عید پندارد بسوزد همچو عود

چند در عالم بود برعکس این ** زهر پندارد بود آن انگبین

بس سپه بنهاده دل بر مرگ خویش ** روشنیها و ظفر آید به پیش

ابرهه با پیل بهر ذل بیت ** آمده تا افکند حی را چو میت 4375

تا حریم کعبه را ویران کند ** جمله را زان جای سرگردان کند

تا همه زوار گرد او تنند ** کعبه‌ی او را همه قبله کنند

وز عرب کینه کشد اندر گزند ** که چرا در کعبه‌ام آتش زنند

عین سعیش عزت کعبه شده ** موجب اعزاز آن بیت آمده

مکیان را عز یکی بد صد شده ** تا قیامت عزشان ممتد شده 4380

او و کعبه‌ی او شده مخسوف‌تر ** از چیست این از عنایات قدر

از جهاز ابرهه هم‌چون دده ** آن فقیران عرب توانگر شده

او گمان برده که لشکر می‌کشید ** بهر اهل بیت او زر می‌کشید

اندرین فسخ عزایم وین همم ** در تماشا بود در ره هر قدم

خانه آمد گنج را او باز یافت ** کارش از لطف خدایی ساز یافت 4385

مکرر کردن برادران پند دادن بزرگین را و تاب ناآوردن او آن پند را و در رمیدن او ازیشان شیدا و بی‌خود رفتن و خود را در بارگاه پادشاه انداختن بی‌دستوری خواستن لیک از فرط عشق و محبت نه از گستاخی و لاابالی الی آخره

آن دو گفتندش که اندر جان ما ** هست پاسخ‌ها چو نجم اندر سما

گر نگوییم آن نیاید راست نرد ** ور بگوییم آن دلت آید به درد

هم‌چو چغزیم اندر آب از گفت الم ** وز خموشی اختناقست و سقم

گر نگوییم آتشی را نور نیست ** ور بگوییم آن سخن دستور نیست

در زمان برجست کای خویشان وداع ** انما الدنیا و ما فیها متاع 4390

پس برون جست او چو تیری از کمان ** که مجال گفت کم بود آن زمان

اندر آمد مست پیش شاه چین ** زود مستانه ببوسید او زمین

شاه را مکشوف یک یک حالشان ** اول و آخر غم و زلزالشان

میش مشغولست در مرعای خویش ** لیک چوپان واقفست از حال میش

کلکم راع بداند از رمه ** کی علف‌خوارست و کی در ملحمه 4395

گرچه در صورت از آن صف دور بود ** لیک چون دف در میان سور بود

واقف از سوز و لهیب آن وفود ** مصلحت آن بد که خشک آورده بود

در میان جانشان بود آن سمی ** لک قاصد کرده خود را اعجمی

صورت آتش بود پایان دیگ ** معنی آتش بود در جان دیگ

صورتش بیرون و معنیش اندرون ** معنی معشوق جان در رگ چو خون 4400

شاه‌زاده پیش شه زانو زده ** ده معرف شارح حالش شده

گرچه شه عارف بد از کل پیش پیش ** لیک می‌کردی معرف کار خویش

در درون یک ذره نور عارفی ** به بود از صد معرف ای صفی

گوش را رهن معرف داشتن ** آیت محجوبیست و حزر و ظن

آنک او را چشم دل شد دیدبان ** دید خواهد چشم او عین العیان 4405

با تواتر نیست قانع جان او ** بل ز چشم دل رسد ایقان او

پس معرف پیش شاه منتجب ** در بیان حال او بگشود لب

گفت شاها صید احسان توست ** پادشاهی کن که بی بیرون شوست

دست در فتراک این دولت زدست ** بر سر سرمست او بر مال دست

گفت شه هر منصبی و ملکتی ** که التماسش هست یابد این فتی 4410

بیست چندان ملک کو شد زان بری ** بخشمش اینجا و ما خود بر سری

گفت تا شاهیت در وی عشق کاشت ** جز هوای تو هوایی کی گذاشت

بندگی تش چنان درخورد شد ** که شهی اندر دل او سرد شد

شاهی و شه‌زادگی در باختست ** از پی تو در غریبی ساختست

صوفیست انداخت خرقه وجد در ** کی رود او بر سر خرقه دگر 4415

میل سوی خرقه‌ی داده و ندم ** آنچنان باشد که من مغبون شدم

باز ده آن خرقه این سو ای قرین ** که نمی‌ارزید آن یعنی بدین

دور از عاشق که این فکر آیدش ** ور بیاید خاک بر سر بایدش