لیک چون تو یاغیی من مستعار ** می‌کنم خدمت ترا روزی سه چار

پس چو عادت سرنگونی‌ها دهم ** ز اسپه تو یاغیانه بر جهم

تا به غیب ایمان تو محکم شود ** آن زمان که ایمانت مایه‌ی غم شود

آن زمان خود جملگان مؤمن شوند ** آن زمان خود سرکشان بر سر دوند

آن زمان زاری کنند و افتقار ** هم‌چو دزد و راه‌زن در زیر دار 4700

لیک گر در غیب گردی مستوی ** مالک دارین و شحنه‌ی خود توی

شحنگی و پادشاهی مقیم ** نه دو روزه و مستعارست و سقیم

رستی از بیگار و کار خود کنی ** هم تو شاه و هم تو طبل خود زنی

چون گلو تنگ آورد بر ما جهان ** خاک خوردی کاشکی حلق و دهان

این دهان خود خاک‌خواری آمدست ** لیک خاکی را که آن رنگین شدست 4705

این کباب و این شراب و این شکر ** خاک رنگینست و نقشین ای پسر

چونک خوردی و شد آن لحم و پوست ** رنگ لحمش داد و این هم خاک کوست

هم ز خاکی بخیه بر گل می‌زند ** جمله را هم باز خاکی می‌کند

هندو و قفچاق و رومی و حبش ** جمله یک رنگ‌اند اندر گور خوش

تا بدانی کان همه رنگ و نگار ** جمله روپوشست و مکر و مستعار 4710

رنگ باقی صبغة الله است و بس ** غیر آن بر بسته دان هم‌چون جرس

رنگ صدق و رنگ تقوی و یقین ** تا ابد باقی بود بر عابدین

رنگ شک و رنگ کفران و نفاق ** تا ابد باقی بود بر جان عاق

چون سیه‌رویی فرعون دغا ** رنگ آن باقی و جسم او فنا

برق و فر روی خوب صادقین ** تن فنا شد وان به جا تو یومن دین 4715

زشت آن زشتست و خوب آن خوب و بس ** دایم آن ضحاک و این اندر عبس

خاک را رنگ و فن و سنگی دهد ** طفل‌خویان را بر آن جنگی دهد

از خمیری اشتر وشیری پزند ** کودکان از حرص آن کف می‌گزند

شیر و اشتر نان شود اندر دهان ** در نگیرد این سخن با کودکان

کودک اندر جهل و پندار و شکیست ** شکر باری قوت او اندکیست 4720

طفل را استیزه و صد آفتست ** شکر این که بی‌فن و بی‌قوتست

وای ازین پیران طفل ناادیب ** گشته از قوت بلای هر رقیب

چون سلاح و جهل جمع آید به هم ** گشت فرعونی جهان‌سوز از ستم

شکر کن ای مرد درویش از قصور ** که ز فرعونی رهیدی وز کفور

شکر که مظلومی و ظالم نه‌ای ** آمن از فرعونی و هر فتنه‌ای 4725

اشکم تی لاف اللهی نزد ** که آتشش را نیست از هیزم مدد

اشکم خالی بود زندان دیو ** کش غم نان مانعست از مکر و ریو

اشکم پر لوت دان بازار دیو ** تاجران دیو را در وی غریو

تاجران ساحر لاشی‌فروش ** عقل‌ها را تیره کرده از خروش

خم روان کرده ز سحری چون فرس ** کرده کرباسی ز مهتاب و غلس 4730

چون بریشم خاک را برمی‌تنند ** خاک در چشم ممیز می‌زنند

چندلی را رنگ عودی می‌دهند ** بر کلوخیمان حسودی می‌دهند

پاک آنک خاک را رنگی دهد ** هم‌چو کودکمان بر آن جنگی دهد

دامنی پر خاک ما چون طفلکان ** در نظرمان خاک هم‌چون زر کان

طفل را با بالغان نبود مجال ** طفل را حق کی نشاند با رجال 4735

میوه گر کهنه شود تا هست خام ** پخته نبود غوره گویندش به نام

گر شود صدساله آن خام ترش ** طفل و غوره‌ست او بر هر تیزهش

گرچه باشد مو و ریش او سپید ** هم در آن طفلی خوفست و امید

که رسم یا نارسیده مانده‌ام ** ای عجب با من کند کرم آن کرم

با چنین ناقابلی و دوریی ** بخشد این غوره‌ی مرا انگوریی 4740

نیستم اومیدوار از هیچ سو ** وان کرم می‌گویدم لا تیاسوا

دایما خاقان ما کردست طو ** گوشمان را می‌کشد لا تقنطوا

گرچه ما زین ناامیدی در گویم ** چون صلا زد دست اندازان رویم

دست اندازیم چون اسپان سیس ** در دویدن سوی مرعای انیس

گام اندازیم و آن‌جا گام نی ** جام پردازیم و آن‌جا جام نی 4745