کار او دارد که حق را شد مرید ** بهر کار او ز هر کاری برید

دیگران چون کودکان این روز چند ** تا شب ترحال بازی می‌کنند

خوابناکی کو ز یقظت می‌جهد ** دایه‌ی وسواس عشوه‌ش می‌دهد

رو بخسپ ای جان که نگذاریم ما ** که کسی از خواب بجهاند ترا

هم تو خود را بر کنی از بیخ خواب ** هم‌چو تشنه که شنود او بانک آب 590

بانگ آبم من به گوش تشنگان ** هم‌چو باران می‌رسم از آسمان

بر جه ای عاشق برآور اضطراب ** بانگ آب و تشنه و آنگاه خواب

حکایت آن عاشق کی شب بیامد بر امید وعده‌ی معشوق بدان وثاقی کی اشارت کرده بود و بعضی از شب منتظر ماند و خوابش بربود معشوق آمد بهر انجاز وعده او را خفته یافت جیبش پر جوز کرد و او را خفته گذاشت و بازگشت

عاشقی بودست در ایام پیش ** پاسبان عهد اندر عهد خویش

سالها در بند وصل ماه خود ** شاهمات و مات شاهنشاه خود

عاقبت جوینده یابنده بود ** که فرج از صبر زاینده بود 595

گفت روزی یار او که امشب بیا ** که بپختم از پی تو لوبیا

در فلان حجره نشین تا نیم‌شب ** تا بیایم نیم‌شب من بی طلب

مرد قربان کرد و نانها بخش کرد ** چون پدید آمد مهش از زیر گرد

شب در آن حجره نشست آن گرمدار ** بر امید وعده‌ی آن یار غار

بعد نصف اللیل آمد یار او ** صادق الوعدانه آن دلدار او 600

عاشق خود را فتاده خفته دید ** اندکی از آستین او درید

گردگانی چندش اندر جیب کرد ** که تو طفلی گیر این می‌باز نرد

چون سحر از خواب عاشق بر جهید ** آستین و گردگانها را بدید

گفت شاه ما همه صدق و وفاست ** آنچ بر ما می‌رسد آن هم ز ماست

ای دل بی‌خواب ما زین ایمنیم ** چون حرس بر بام چوبک می‌زنیم 605

گردگان ما درین مطحن شکست ** هر چه گوییم از غم خود اندکست

عاذلا چند این صلای ماجرا ** پند کم ده بعد ازین دیوانه را

من نخواهم عشوه‌ی هجران شنود ** آزمودم چند خواهم آزمود

هرچه غیر شورش و دیوانگیست ** اندرین ره دوری و بیگانگیست

هین بنه بر پایم آن زنجیر را ** که دریدم سلسله‌ی تدبیر را 610

غیر آن جعد نگار مقبلم ** گر دو صد زنجیر آری بگسلم

عشق و ناموس ای برادر راست نیست ** بر رد ناموس ای عاشق مه‌ایست

وقت آن آمد که من عریان شوم ** نقش بگذارم سراسر جان شوم

ای عدو شرم و اندیشه بیا ** که دریدم پرده‌ی شرم و حیا

ای ببسته خواب جان از جادوی ** سخت‌دل یارا که در عالم توی 615

هین گلوی صبر گیر و می‌فشار ** تا خنک گردد دل عشق ای سوار

تا نسوزم کی خنگ گردد دلش ** ای دل ما خاندان و منزلش

خانه‌ی خود را همی‌سوزی بسوز ** کیست آن کس کو بگوید لایجوز

خوش بسوز این خانه را ای شر مست ** خانه‌ی عاشق چنین اولیترست

بعد ازین این سوز را قبله کنم ** زانک شمعم من بسوزش روشنم 620

خواب را بگذار امشب ای پدر ** یک شبی بر کوی بی‌خوابان گذر

بنگر اینها را که مجنون گشته‌اند ** هم‌چو پروانه بوصلت کشته‌اند

بنگر این کشتی خلقان غرق عشق ** اژدهایی گشت گویی حلق عشق

اژدهایی ناپدید دلربا ** عقل هم‌چون کوه را او کهربا

عقل هر عطار کاگه شد ازو ** طبله‌ها را ریخت اندر آب جو 625

رو کزین جو برنیایی تا ابد ** لم یکن حقا له کفوا احد

ای مزور چشم بگشای و ببین ** چند گویی می‌ندانم آن و این

از وبای زرق و محرومی بر آ ** در جهان حی و قیومی در آ

تا نمی‌بینم همی‌بینم شود ** وین ندانمهات می‌دانم بود

بگذر از مستی و مستی‌بخش باش ** زین تلون نقل کن در استواش 630

چند نازی تو بدین مستی بس است ** بر سر هر کوی چندان مست هست

گر دو عالم پر شود سرمست یار ** جمله یک باشند و آن یک نیست خوار

این ز بسیاری نیابد خواریی ** خوار کی بود تن‌پرستی ناریی

گر جهان پر شد ز نور آفتاب ** کی بود خوار آن تف خوش‌التهاب

لیک با این جمله بالاتر خرام ** چونک ارض الله واسع بود و رام 635