مطرب ایشان را سوی مستی کشید ** باز مستی از دم مطرب چشید

مطرب ایشان را سوی مستی کشید ** باز مستی از دم مطرب چشید 645

آن شراب حق بدان مطرب برد ** وین شراب تن ازین مطرب چرد

هر دو گر یک نام دارد در سخن ** لیک شتان این حسن تا آن حسن

اشتباهی هست لفظی در بیان ** لیک خود کو آسمان تا ریسمان

اشتراک لفظ دایم ره‌زنست ** اشتراک گبر و مؤمن در تنست

جسمها چون کوزه‌های بسته‌سر ** تا که در هر کوزه چه بود آن نگر 650

کوزه‌ی آن تن پر از آب حیات ** کوزه‌ی این تن پر از زهر ممات

گر به مظروفش نظر داری شهی ** ور به ظرفش بنگری تو گم‌رهی

لفظ را ماننده‌ی این جسم دان ** معنیش را در درون مانند جان

دیده‌ی تن دایما تن‌بین بود ** دیده‌ی جان جان پر فن بین بود

پس ز نقش لفظهای مثنوی ** صورتی ضالست و هادی معنوی 655

در نبی فرمود کین قرآن ز دل ** هادی بعضی و بعضی را مضل

الله الله چونک عارف گفت می ** پیش عارف کی بود معدوم شی

فهم تو چون باده‌ی شیطان بود ** کی ترا وهم می رحمان بود

این دو انبازند مطرب با شراب ** این بدان و آن بدین آرد شتاب

پر خماران از دم مطرب چرند ** مطربانشان سوی میخانه برند 660

آن سر میدان و این پایان اوست ** دل شده چون گوی در چوگان اوست

در سر آنچ هست گوش آنجا رود ** در سر ار صفراست آن سودا شود

بعد از آن این دو به بیهوشی روند ** والد و مولود آن‌جا یک شوند

چونک کردند آشتی شادی و درد ** مطربان را ترک ما بیدار کرد

مطرب آغازید بیتی خوابناک ** که انلنی الکاس یا من لا اراک 665

انت وجهی لا عجب ان لا اراه ** غایة القرب حجاب الاشتباه

انت عقلی لا عجب ان لم ارک ** من وفور الالتباس المشتبک

جت اقرب انت من حبل الورید ** کم اقل یا یا نداء للبعید

بل اغالطهم انادی فی القفار ** کی اکتم من معی مومن اغار

در آمدن ضریر در خانه‌ی مصطفی علیه‌السلام و گریختن عایشه رضی الله عنها از پیش ضریر و گفتن رسول علیه‌السلام کی چه می‌گریزی او ترا نمی‌بیند و جواب دادن عایشه رضی الله عنها رسول را صلی الله علیه و سلم

اندر آمد پیش پیغامبر ضریر ** کای نوابخش تنور هر خمیر 670

ای تو میر آب و من مستسقیم ** مستغاث المستغاث ای ساقیم

چون در آمد آن ضریر از در شتاب ** عایشه بگریخت بهر احتجاب

زانک واقف بود آن خاتون پاک ** از غیوری رسول رشکناک

هر که زیباتر بود رشکش فزون ** زانک رشک از ناز خیزد یا بنون

گنده‌پیران شوی را قما دهند ** چونک از زشتی و پیری آگهند 675

چون جمال احمدی در هر دو کون ** کی بدست ای فر یزدانیش عون

نازهای هر دو کون او را رسد ** غیرت آن خورشید صدتو را رسد

که در افکندم به کیوان گوی را ** در کشید ای اختران هم روی را

در شعاع بی‌نظیرم لا شوید ** ورنه پیش نور نم رسوا شوید

از کرم من هر شبی غایب شوم ** کی روم الا نمایم که روم 680

تا شما بی من شبی خفاش‌وار ** پر زنان پرید گرد این مطار

هم‌چو طاووسان پری عرضه کنید ** باز مست و سرکش و معجب شوید

ننگرید آن پای خود را زشت‌ساز ** هم‌چو چارق کو بود شمع ایاز

رو نمایم صبح بهر گوشمال ** تا نگردید از منی ز اهل شمال

ترک آن کن که درازست آن سخن ** نهی کردست از درازی امر کن 685

امتحان کردن مصطفی علیه‌السلام عایشه را رضی الله عنها کی چه پنهان می‌شوی پنهان مشو که اعمی ترا نمی‌بیند تا پدید آید کی عایشه رضی الله عنها از ضمیر مصطفی علیه السلام واقف هست یا خود مقلد گفت ظاهرست

گفت پیغامبر برای امتحان ** او نمی‌بیند ترا کم شو نهان

کرد اشارت عایشه با دستها ** او نبیند من همی‌بینم ورا

غیرت عقل است بر خوبی روح ** پر ز تشبیهات و تمثیل این نصوح

با چنین پنهانیی کین روح راست ** عقل بر وی این چنین رشکین چراست

از که پنهان می‌کنی ای رشک‌خو ** آنک پوشیدست نورش روی او 690

می‌رود بی‌روی‌پوش این آفتاب ** فرط نور اوست رویش را نقاب

از که پنهان می‌کنی ای رشک‌ور ** که آفتاب از وی نمی‌بیند اثر

رشک از آن افزون‌ترست اندر تنم ** کز خودش خواهم که هم پنهان کنم

ز آتش رشک گران آهنگ من ** با دو چشم و گوش خود در جنگ من