اختران چرخ گر دورند هی ** وین حواست کاهل‌اند و سست‌پی

اختران چشم و گوش و هوش ما ** شب کجااند و به بیداری کجا

گاه در سعد و وصال و دلخوشی ** گاه در نحس فراق و بیهشی

ماه گردون چون درین گردیدنست ** گاه تاریک و زمانی روشنست

گه بهار و صیف هم‌چون شهد و شیر ** گه سیاستگاه برف و زمهریر 925

چونک کلیات پیش او چو گوست ** سخره و سجده کن چوگان اوست

تو که یک جزوی دلا زین صدهزار ** چون نباشی پیش حکمش بی‌قرار

چون ستوری باش در حکم امیر ** گه در آخر حبس گاهی در مسیر

چونک بر میخت ببندد بسته باش ** چونک بگشاید برو بر جسته باش

آفتاب اندر فلک کژ می‌جهد ** در سیه‌روزی خسوفش می‌دهد 930

کز ذنب پرهیز کن هین هوش‌دار ** تا نگردی تو سیه‌رو دیگ‌وار

ابر را هم تازیانه‌ی آتشین ** می‌زنندش کانچنان رو نه چنین

بر فلان وادی ببار این سو مبار ** گوشمالش می‌دهد که گوش دار

عقل تو از آفتابی بیش نیست ** اندر آن فکری که نهی آمد مه‌ایست

کژ منه ای عقل تو هم گام خویش ** تا نیاید آن خسوف رو به پیش 935

چون گنه کمتر بود نیم آفتاب ** منکسف بینی و نیمی نورتاب

که به قدر جرم می‌گیرم ترا ** این بود تقریر در داد و جزا

خواه نیک و خواه بد فاش و ستیر ** بر همه اشیا سمیعیم و بصیر

زین گذر کن ای پدر نوروز شد ** خلق از خلاق خوش پدفوز شد

باز آمد آب جان در جوی ما ** باز آمد شاه ما در کوی ما 940

می‌خرامد بخت و دامن می‌کشد ** نوبت توبه شکستن می‌زند

توبه را بار دگر سیلاب برد ** فرصت آمد پاسبان را خواب برد

هر خماری مست گشت و باده خورد ** رخت را امشب گرو خواهیم کرد

زان شراب لعل جان جان‌فزا ** لعل اندر لعل اندر لعل ما

باز خرم گشت مجلس دلفروز ** خیز دفع چشم بد اسپند سوز 945

نعره‌ی مستان خوش می‌آیدم ** تا ابد جانا چنین می‌بایدم

نک هلالی با بلالی یار شد ** زخم خار او را گل و گلزار شد

گر ز زخم خار تن غربال شد ** جان و جسمم گلشن اقبال شد

تن به پیش زخم خار آن جهود ** جان من مست و خراب آن و دود

بوی جانی سوی جانم می‌رسد ** بوی یار مهربانم می‌رسد 950

از سوی معراج آمد مصطفی ** بر بلالش حبذا لی حبذا

چونک صدیق از بلال دم‌درست ** این شنید از توبه‌ی او دست شست

باز گردانیدن صدیق رضی الله عنه واقعه‌ی بلال را رضی الله عنه و ظلم جهودان را بر وی و احد احد گفتن او و افزون شدن کینه‌ی جهودان و قصه کردن آن قضیه پیش مصطفی علیه‌السلام و مشورت در خریدن او

بعد از آن صدیق پیش مصطفی ** گفت حال آن بلال با وفا

کان فلک‌پیمای میمون‌بال چست ** این زمان در عشق و اندر دام تست

باز سلطانست زان جغدان برنج ** در حدث مدفون شدست آن زفت‌گنج 955

جغدها بر باز استم می‌کنند ** پر و بالش بی‌گناهی می‌کنند

جرم او اینست کو بازست و بس ** غیر خوبی جرم یوسف چیست پس

جغد را ویرانه باشد زاد و بود ** هستشان بر باز زان زخم جهود

که چرا می یاد آری زان دیار ** یا ز قصر و ساعد آن شهریار

در ده جغدان فضولی می‌کنی ** فتنه و تشویش در می‌افکنی 960

مسکن ما را که شد رشک اثیر ** تو خرابه خوانی و نام حقیر

شید آوردی که تا جغدان ما ** مر ترا سازند شاه و پیشوا

وهم و سودایی دریشان می‌تنی ** نام این فردوس ویران می‌کنی

بر سرت چندان زنیم ای بد صفات ** که بگویی ترک شید و ترهات

پیش مشرق چارمیخش می‌کنند ** تن برهنه شاخ خارش می‌زنند 965

از تنش صد جای خون بر می‌جهد ** او احد می‌گوید و سر می‌نهد

پندها دادم که پنهان دار دین ** سر بپوشان از جهودان لعین

عاشق است او را قیامت آمدست ** تا در توبه برو بسته شدست

عاشقی و توبه یا امکان صبر ** این محالی باشد ای جان بس سطبر

توبه کردم و عشق هم‌چون اژدها ** توبه وصف خلق و آن وصف خدا 970