گفت چه عذر ای قصور ابلهان ** این زمان آیند در پیش شهان‌‌

مرغ بی‌‌وقتی سرت باید برید ** عذر احمق را نمی شاید شنید

عذر احمق بدتر از جرمش بود ** عذر نادان زهر هر دانش بود 1160

عذرت ای خرگوش از دانش تهی ** من چه خرگوشم که در گوشم نهی‌‌

گفت ای شه ناکسی را کس شمار ** عذر استم دیده‌‌ای را گوش دار

خاص از بهر زکات جاه خود ** گمرهی را تو مران از راه خود

بحر کاو آبی به هر جو می‌‌دهد ** هر خسی را بر سر و رو می‌‌نهد

کم نخواهد گشت دریا زین کرم ** از کرم دریا نگردد بیش و کم‌‌ 1165

گفت دارم من کرم بر جای او ** جامه‌‌ی هر کس برم بالای او

گفت بشنو گر نباشم جای لطف ** سر نهادم پیش اژدرهای عنف‌‌

من به وقت چاشت در راه آمدم ** با رفیق خود سوی شاه آمدم‌‌

با من از بهر تو خرگوشی دگر ** جفت و همره کرده بودند آن نفر

شیری اندر راه قصد بنده کرد ** قصد هر دو همره آینده کرد 1170

گفتمش ما بنده‌‌ی شاهنشه‌‌ایم ** خواجه‌‌تاشان که آن درگه‌‌ایم‌‌

گفت شاهنشه که باشد شرم دار ** پیش من تو یاد هر ناکس میار

هم ترا و هم شهت را بر درم ** گر تو با یارت بگردید از درم‌‌

گفتمش بگذار تا بار دگر ** روی شه بینم برم از تو خبر

گفت همره را گرو نه پیش من ** ور نه قربانی تو اندر کیش من‌‌ 1175

لابه کردیمش بسی سودی نکرد ** یار من بستد مرا بگذاشت فرد

یارم از زفتی دو چندان بد که من ** هم به لطف و هم به خوبی هم به تن‌‌

بعد از این ز آن شیر این ره بسته شد ** رشته‌‌ی ایمان ما بگسسته شد

از وظیفه بعد از این اومید بر ** حق همی‌‌گویم ترا و الحق مر

گر وظیفه بایدت ره پاک کن ** هین بیا و دفع آن بی‌‌باک کن‌‌ 1180

جواب گفتن شیر خرگوش را و روان شدن با او

گفت بسم الله بیا تا او کجاست ** پیش در شو گر همی‌‌گویی تو راست‌‌

تا سزای او و صد چون او دهم ** ور دروغ است این سزای تو دهم‌‌

اندر آمد چون قلاووزی به پیش ** تا برد او را به سوی دام خویش‌‌

سوی چاهی کاو نشانش کرده بود ** چاه مغ را دام جانش کرده بود

می‌‌شدند این هر دو تا نزدیک چاه ** اینت خرگوشی چو آبی زیر کاه‌‌ 1185

آب کاهی را به هامون می‌‌برد ** آب کوهی را عجب چون می‌‌برد

دام مکر او کمند شیر بود ** طرفه خرگوشی که شیری می‌‌ربود

موسیی فرعون را با رود نیل ** می‌‌کشد با لشکر و جمع ثقیل‌‌

پشه‌‌ای نمرود را با نیم پر ** می‌‌شکافد بی‌‌محابا درز سر

حال آن کاو قول دشمن را شنود ** بین جزای آن که شد یار حسود 1190

حال فرعونی که هامان را شنود ** حال نمرودی که شیطان را شنود

دشمن ار چه دوستانه گویدت ** دام دان گر چه ز دانه گویدت‌‌

گر ترا قندی دهد آن زهر دان ** گر به تن لطفی کند آن قهر دان‌‌

چون قضا آید نبینی غیر پوست ** دشمنان را باز نشناسی ز دوست‌‌

چون چنین شد ابتهال آغاز کن ** ناله و تسبیح و روزه ساز کن‌‌ 1195

ناله می‌‌کن کای تو علام الغیوب ** زیر سنگ مکر بد ما را مکوب‌‌

گر سگی کردیم ای شیر آفرین ** شیر را مگمار بر ما زین کمین‌‌

آب خوش را صورت آتش مده ** اندر آتش صورت آبی منه‌‌

از شراب قهر چون مستی دهی ** نیستها را صورت هستی دهی‌‌

چیست مستی بند چشم از دید چشم ** تا نماید سنگ گوهر پشم یشم‌‌ 1200

چیست مستی حسها مبدل شدن ** چوب گز اندر نظر صندل شدن‌‌

قصه‌‌ی هدهد و سلیمان در بیان آن که چون قضا آید چشمهای روشن بسته شود

چون سلیمان را سراپرده زدند ** جمله مرغانش به خدمت آمدند

هم زبان و محرم خود یافتند ** پیش او یک یک به جان بشتافتند

جمله مرغان ترک کرده جیک جیک ** با سلیمان گشته افصح من اخیک‌‌

هم زبانی خویشی و پیوندی است ** مرد با نامحرمان چون بندی است‌‌ 1205

ای بسا هندو و ترک هم زبان ** ای بسا دو ترک چون بیگانگان‌‌

پس زبان محرمی خود دیگر است ** هم دلی از هم زبانی بهتر است‌‌