دوزخ است این نفس و دوزخ اژدهاست ** کاو به دریاها نگردد کم و کاست‌‌

دوزخ است این نفس و دوزخ اژدهاست ** کاو به دریاها نگردد کم و کاست‌‌ 1375

هفت دریا را در آشامد هنوز ** کم نگردد سوزش آن خلق سوز

سنگها و کافران سنگ دل ** اندر آیند اندر او زار و خجل‌‌

هم نگردد ساکن از چندین غذا ** تا ز حق آید مر او را این ندا

سیر گشتی سیر گوید نی هنوز ** اینت آتش اینت تابش اینت سوز

عالمی را لقمه کرد و در کشید ** معده‌‌اش نعره زنان هل من مزید 1380

حق قدم بر وی نهد از لا مکان ** آن گه او ساکن شود از کن فکان‌‌

چون که جزو دوزخ است این نفس ما ** طبع کل دارد همیشه جزوها

این قدم حق را بود کاو را کشد ** غیر حق خود کی کمان او کشد

در کمان ننهند الا تیر راست ** این کمان را باژگون کژ تیرهاست‌‌

راست شو چون تیر و واره از کمان ** کز کمان هر راست بجهد بی‌‌گمان‌‌ 1385

چون که واگشتم ز پیکار برون ** روی آوردم به پیکار درون‌‌

قد رجعنا من جهاد الاصغریم ** با نبی اندر جهاد اکبریم‌‌

قوت از حق خواهم و توفیق و لاف ** تا به سوزن بر کنم این کوه قاف‌‌

سهل شیری دان که صفها بشکند ** شیر آن است آن که خود را بشکند

آمدن رسول روم تا نزد عمر و دیدن او کرامات عمر را

تا عمر آمد ز قیصر یک رسول ** در مدینه از بیابان نغول‌‌ 1390

گفت کو قصر خلیفه ای حشم ** تا من اسب و رخت را آن جا کشم‌‌

قوم گفتندش که او را قصر نیست ** مر عمر را قصر، جان روشنی است‌‌

گر چه از میری و را آوازه‌‌ای است ** همچو درویشان مر او را کازه‌‌ای است‌‌

ای برادر چون ببینی قصر او ** چون که در چشم دلت رسته ست مو

چشم دل از مو و علت پاک آر ** و آن گهان دیدار قصرش چشم دار 1395

هر که را هست از هوسها جان پاک ** زود بیند حضرت و ایوان پاک‌‌

چون محمد پاک شد زین نار و دود ** هر کجا رو کرد وجه الله بود

چون رفیقی وسوسه‌‌ی بد خواه را ** کی بدانی ثم وجه الله را

هر که را باشد ز سینه فتح باب ** او ز هر شهری ببیند آفتاب‌‌

حق پدید است از میان دیگران ** همچو ماه اندر میان اختران‌‌ 1400

دو سر انگشت بر دو چشم نه ** هیچ بینی از جهان انصاف ده‌‌

گر نبینی این جهان معدوم نیست ** عیب جز ز انگشت نفس شوم نیست‌‌

تو ز چشم انگشت را بردار هین ** و آن گهانی هر چه می‌‌خواهی ببین‌‌

نوح را گفتند امت کو ثواب ** گفت او ز آن سوی و استغشوا ثیاب‌‌

رو و سر در جامه‌‌ها پیچیده‌‌اید ** لا جرم با دیده و نادیده‌‌اید 1405

آدمی دید است و باقی پوست است ** دید آن است آن که دید دوست است‌‌

چون که دید دوست نبود کور به ** دوست کاو باقی نباشد دور به‌‌

چون رسول روم این الفاظ تر ** در سماع آورد شد مشتاق‌‌تر

دیده را بر جستن عمر گماشت ** رخت را و اسب را ضایع گذاشت‌‌

هر طرف اندر پی آن مرد کار ** می‌‌شدی پرسان او دیوانه‌‌وار 1410

کاین چنین مردی بود اندر جهان ** وز جهان مانند جان باشد نهان‌‌

جست او را تاش چون بنده بود ** لا جرم جوینده یابنده بود

دید اعرابی زنی او را دخیل ** گفت عمر نک به زیر آن نخیل‌‌

زیر خرما بن ز خلقان او جدا ** زیر سایه خفته بین سایه‌‌ی خدا

یافتن رسول روم عمر را خفته در زیر درخت‌‌

آمد او آن جا و از دور ایستاد ** مر عمر را دید و در لرز اوفتاد 1415

هیبتی ز آن خفته آمد بر رسول ** حالتی خوش کرد بر جانش نزول‌‌

مهر و هیبت هست ضد همدگر ** این دو ضد را دید جمع اندر جگر

گفت با خود من شهان را دیده‌‌ام ** پیش سلطانان مه و بگزیده‌‌ام‌‌

از شهانم هیبت و ترسی نبود ** هیبت این مرد هوشم را ربود

رفته‌‌ام در بیشه‌‌ی شیر و پلنگ ** روی من ز یشان نگردانید رنگ‌‌ 1420

بس شده‌‌ستم در مصاف و کارزار ** همچو شیر آن دم که باشد کار زار

بس که خوردم بس زدم زخم گران ** دل قوی تر بوده‌‌ام از دیگران‌‌

بی‌‌سلاح این مرد خفته بر زمین ** من به هفت اندام لرزان چیست این‌‌

هیبت حق است این از خلق نیست ** هیبت این مرد صاحب دلق نیست‌‌