یک قدح می نوش کن بر یاد من ** گر همی‌‌خواهی که بدهی داد من‌‌

یا به یاد این فتاده‌‌ی خاک بیز ** چون که خوردی جرعه ای بر خاک ریز

ای عجب آن عهد و آن سوگند کو ** وعده‌‌های آن لب چون قند کو

گر فراق بنده از بد بندهگی است ** چون تو با بدبندگی پس فرق چیس

ای بدی که تو کنی در خشم و جنگ ** با طرب تر از سماع و بانگ چنگ‌‌ 1565

ای جفای تو ز دولت خوبتر ** و انتقام تو ز جان محبوبتر

نار تو این است نورت چون بود ** ماتم این تا خود که سورت چون بود

از حلاوتها که دارد جور تو ** وز لطافت کس نیابد غور تو

نالم و ترسم که او باور کند ** وز کرم آن جور را کمتر کند

عاشقم بر قهر و بر لطفش به جد ** بو العجب من عاشق این هر دو ضد 1570

و الله ار زین خار در بستان شوم ** همچو بلبل زین سبب نالان شوم‌‌

این عجب بلبل که بگشاید دهان ** تا خورد او خار را با گلستان‌‌

این چه بلبل این نهنگ آتشی است ** جمله ناخوشها ز عشق او را خوشی است‌‌

عاشق کل است و خود کل است او ** عاشق خویش است و عشق خویش جو

صفت اجنحه‌‌ی طیور عقول الهی‌‌

قصه‌‌ی طوطی جان زین سان بود ** کو کسی کو محرم مرغان بود 1575

کو یکی مرغی ضعیفی بی‌‌گناه ** و اندرون او سلیمان با سپاه‌‌

چون بنالد زار بی‌‌شکر و گله ** افتد اندر هفت گردون غلغله‌‌

هر دمش صد نامه صد پیک از خدا ** یا ربی زو شصت لبیک از خدا

زلت او به ز طاعت نزد حق ** پیش کفرش جمله ایمانها خلق‌‌

هر دمی او را یکی معراج خاص ** بر سر تاجش نهد صد تاج خاص‌‌ 1580

صورتش بر خاک و جان بر لامکان ** لامکانی فوق وهم سالکان‌‌

لامکانی نه که در فهم آیدت ** هر دمی در وی خیالی زایدت‌‌

بل مکان و لامکان در حکم او ** همچو در حکم بهشتی چارجو

شرح این کوته کن و رخ زین بتاب ** دم مزن و الله اعلم بالصواب‌‌

باز می‌‌گردیم ما ای دوستان ** سوی مرغ و تاجر و هندوستان‌‌ 1585

مرد بازرگان پذیرفت این پیام ** کاو رساند سوی جنس از وی سلام‌‌

دیدن خواجه طوطیان هندوستان را در دشت و پیغام رسانیدن از آن طوطی‌‌

چون که تا اقصای هندوستان رسید ** در بیابان طوطی چندی بدید

مرکب استانید پس آواز داد ** آن سلام و آن امانت باز داد

طوطیی ز آن طوطیان لرزید بس ** اوفتاد و مرد و بگسستش نفس‌‌

شد پشیمان خواجه از گفت خبر ** گفت رفتم در هلاک جانور 1590

این مگر خویش است با آن طوطیک ** این مگر دو جسم بود و روح یک‌‌

این چرا کردم چرا دادم پیام ** سوختم بی‌‌چاره را زین گفت خام‌‌

این زبان چون سنگ و هم آهن‌‌وش است ** و آن چه بجهد از زبان چون آتش است‌‌

سنگ و آهن را مزن بر هم گزاف ** گه ز روی نقل و گاه از روی لاف‌‌

ز آن که تاریک است و هر سو پنبه زار ** در میان پنبه چون باشد شرار 1595

ظالم آن قومی که چشمان دوختند ** ز آن سخنها عالمی را سوختند

عالمی را یک سخن ویران کند ** روبهان مرده را شیران کند

جانها در اصل خود عیسی دمند ** یک زمان زخمند و گاهی مرهمند

گر حجاب از جانها برخاستی ** گفت هر جانی مسیح آساستی‌‌

گر سخن خواهی که گویی چون شکر ** صبر کن از حرص و این حلوا مخور 1600

صبر باشد مشتهای زیرکان ** هست حلوا آرزوی کودکان‌‌

هر که صبر آورد گردون بر رود ** هر که حلوا خورد واپس‌‌تر رود

تفسیر قول فرید الدین عطار قدس الله روحه: تو صاحب نفسی ای غافل میان خاک خون می‌‌خور که صاحب دل اگر زهری خورد آن انگبین باشد

صاحب دل را ندارد آن زیان ** گر خورد او زهر قاتل را عیان‌‌

ز آن که صحت یافت و از پرهیز رست ** طالب مسکین میان تب در است‌‌

گفت پیغمبر که ای مرد جری ** هان مکن با هیچ مطلوبی مری‌‌ 1605

در تو نمرودی است آتش در مرو ** رفت خواهی اول ابراهیم شو

چون نه‌‌ای سباح و نه دریاییی ** در میفکن خویش از خود راییی‌‌

او ز آتش ورد احمر آورد ** از زیانها سود بر سر آورد

کاملی گر خاک گیرد زر شود ** ناقص ار زر برد خاکستر شود

چون قبول حق بود آن مرد راست ** دست او در کارها دست خداست‌‌ 1610