گر مرادت را مذاق شکر است ** بی‌‌مرادی نه مراد دل بر است‌‌

هر ستاره‌‌ش خونبهای صد هلال ** خون عالم ریختن او را حلال‌‌

ما بها و خونبها را یافتیم ** جانب جان باختن بشتافتیم‌‌ 1750

ای حیات عاشقان در مردگی ** دل نیابی جز که در دل بردگی‌‌

من دلش جسته به صد ناز و دلال ** او بهانه کرده با من از ملال‌‌

گفتم آخر غرق تست این عقل و جان ** گفت رو رو بر من این افسون مخوان‌‌

من ندانم آن چه اندیشیده‌‌ای ** ای دو دیده دوست را چون دیده‌‌ای‌‌

ای گران جان خوار دیده ستی و را ** ز آن که بس ارزان خریده ستی و را 1755

هر که او ارزان خرد ارزان دهد ** گوهری طفلی به قرصی نان دهد

غرق عشقی‌‌ام که غرق است اندر این ** عشقهای اولین و آخرین‌‌

مجملش گفتم نکردم ز آن بیان ** ور نه هم افهام سوزد هم زبان‌‌

من چو لب گویم لب دریا بود ** من چو لا گویم مراد الا بود

من ز شیرینی نشستم رو ترش ** من ز بسیاری گفتارم خمش‌‌ 1760

تا که شیرینی ما از دو جهان ** در حجاب رو ترش باشد نهان‌‌

تا که در هر گوش ناید این سخن ** یک همی‌‌گویم ز صد سر لدن‌‌

تفسیر قول حکیم: به هرچ از راه وامانی چه کفر آن حرف و چه ایمان به هرچ از دوست دور افتی چه زشت آن نقش و چه زیبا در معنی قوله علیه السلام إن سعدا لغیو ر و أنا أغیر من سعد و الله أغیر منی و من غیرته حرم الفواحش ما ظهر منها و ما بطن

جمله عالم ز آن غیور آمد که حق ** برد در غیرت بر این عالم سبق‌‌

او چو جان است و جهان چون کالبد ** کالبد از جان پذیرد نیک و بد

هر که محراب نمازش گشت عین ** سوی ایمان رفتنش می‌‌دان تو شین‌‌ 1765

هر که شد مر شاه را او جامه‌‌دار ** هست خسران بهر شاهش اتجار

هر که با سلطان شود او همنشین ** بر درش بودن بود حیف و غبین‌‌

دست‌‌بوسش چون رسید از پادشاه ** گر گزیند بوس پا باشد گناه‌‌

گر چه سر بر پا نهادن خدمت است ** پیش آن خدمت خطا و زلت است‌‌

شاه را غیرت بود بر هر که او ** بو گزیند بعد از آن که دید رو 1770

غیرت حق بر مثل گندم بود ** کاه خرمن غیرت مردم بود

اصل غیرتها بدانید از اله ** آن خلقان فرع حق بی‌‌اشتباه‌‌

شرح این بگذارم و گیرم گله ** از جفای آن نگار ده دله‌‌

نالم ایرا ناله‌‌ها خوش آیدش ** از دو عالم ناله و غم بایدش‌‌

چون ننالم تلخ از دستان او ** چون نیم در حلقه‌‌ی مستان او 1775

چون نباشم همچو شب بی‌‌روز او ** بی‌‌وصال روی روز افروز او

ناخوش او خوش بود در جان من ** جان فدای یار دل رنجان من‌‌

عاشقم بر رنج خویش و درد خویش ** بهر خشنودی شاه فرد خویش‌‌

خاک غم را سرمه سازم بهر چشم ** تا ز گوهر پر شود دو بحر چشم‌‌

اشک کان از بهر او بارند خلق ** گوهر است و اشک پندارند خلق‌‌ 1780

من ز جان جان شکایت می‌‌کنم ** من نیم شاکی روایت می‌‌کنم‌‌

دل همی‌‌گوید کز او رنجیده‌‌ام ** وز نفاق سست می‌‌خندیده‌‌ام‌‌

راستی کن ای تو فخر راستان ** ای تو صدر و من درت را آستان‌‌

آستان و صدر در معنی کجاست ** ما و من کو آن طرف کان یار ماست‌‌

ای رهیده جان تو از ما و من ** ای لطیفه‌‌ی روح اندر مرد و زن‌‌ 1785

مرد و زن چون یک شود آن یک تویی ** چون که یک جا محو شد آنک تویی‌‌

این من و ما بهر آن بر ساختی ** تا تو با خود نرد خدمت باختی‌‌

تا من و توها همه یک جان شوند ** عاقبت مستغرق جانان شوند

این همه هست و بیا ای امر کن ** ای منزه از بیان و از سخن‌‌

جسم جسمانه تواند دیدنت ** در خیال آرد غم و خندیدنت‌‌ 1790

دل که او بسته‌‌ی غم و خندیدن است ** تو مگو کاو لایق آن دیدن است‌‌

آن که او بسته‌‌ی غم و خنده بود ** او بدین دو عاریت زنده بود

باغ سبز عشق کاو بی‌‌منتهاست ** جز غم و شادی در او بس میوه‌‌هاست‌‌

عاشقی زین هر دو حالت برتر است ** بی‌‌بهار و بی‌‌خزان سبز و تر است‌‌

ده زکات روی خوب ای خوب رو ** شرح جان شرحه شرحه باز گو 1795

کز کرشم غمزه‌‌ی غمازه‌‌ای ** بر دلم بنهاد داغی تازه‌‌ای‌‌

من حلالش کردم از خونم بریخت ** من همی‌‌گفتم حلال او می‌‌گریخت‌‌