هین ز لای نفی سرها بر زنید ** این خیال و وهم یک سو افکنید

Kendinize gelin; nefis yokluğundan baş çıkaran; bu hayali, bu vehmi bir tarafa atın!

ای همه پوسیده در کون و فساد ** جان باقیتان نرویید و نزاد

Ey Kevn ü fesat âleminde tamamıyla çürümüş canlar! Ebedî canlarınız ne vücuda geldi, ne doğdu!”

گر بگویم شمه‌‌ای ز آن نغمه‌‌ها ** جانها سر بر زنند از دخمه‌‌ها

O nağmelerden pek az, pek cüzi bir miktarını söylesem canlar, mezar ve merkatlerinden başkaldırırlar.

گوش را نزدیک کن کان دور نیست ** لیک نقل آن به تو دستور نیست‌‌

Kulak ver! O nağmeler uzakta değil; fakat sana söylemeğe izin yok.

هین که اسرافیل وقت‌‌اند اولیا ** مرده را ز یشان حیات است و حیا 1930

Agâh ol ki veliler, zamanın İsrafil’idirler. Ölüler, onlardan can bulur, gelişirler.

جان هر یک مرده‌‌ای از گور تن ** بر جهد ز آوازشان اندر کفن‌‌

Ölü canlar, ten mezarında kefenlerine bürünmüş yatarlarken onların sesinden sıçrayıp kalkarlar

گوید این آواز ز آوازها جداست ** زنده کردن کار آواز خداست‌‌

Derler ki: Bu ses, öbür seslerden bambaşka; çünkü diriltmek Tanrı sesinin işidir.

ما بمردیم و بکلی کاستیم ** بانگ حق آمد همه برخاستیم‌‌

Biz öldük, tamamıyla çürüdük, mahvolduk. Fakat Tanrı sesi gelince hepimiz dirildik, kalktık.

بانگ حق اندر حجاب و بی‌‌حجاب ** آن دهد کو داد مریم را ز جیب‌‌

Tanrı sesi ister hicap ardından, ister hicapsız gelsin... Cebrail, Meryem’e, yakasından üfleyerek ne verdiyse Tanrı sesi de insana onu verir.

ای فناتان نیست کرده زیر پوست ** باز گردید از عدم ز آواز دوست‌‌ 1935

Ey derileri altında yokluğun çürütüp mahvettiği kimseler! Sevgilinin sesiyle yokluktan dönün, tekrar var olun!

مطلق آن آواز خود از شه بود ** گر چه از حلقوم عبد الله بود

O ses, Tanrı kulunun boğazından çıksa da esasen ve mutlaka Padişahtan gelmektedir.

گفته او را من زبان و چشم تو ** من حواس و من رضا و خشم تو

Tanrı ona dedi ki: “Ben dilim, sen vücutsun. Ben senin hislerin, memnuniyet ve gazabınım,

رو که بی‌‌یسمع و بی‌‌یبصر تویی ** سر تویی چه جای صاحب سر تویی‌‌

Yürü! Benimle duyan, benimle gören sensin. Sır sahibi olmak da ne demek? Bizzat sır sensin.

چون شدی من کان لله از وله ** من ترا باشم که کان الله له‌‌

Sen mademki hayret âleminde “Lillâh” sırrına mazhar oldun, ben de senin olurum. Çünkü “Kim, Tanrı’nın olursa Tanrı onun olur.”

گه تویی گویم ترا گاهی منم ** هر چه گویم آفتاب روشنم‌‌ 1940

Sana bazen sensin derim, bazen de benim derim. Ne dersem diyeyim, ben aydın ve parlak bir güneşim.

هر کجا تابم ز مشکات دمی ** حل شد آن جا مشکلات عالمی‌‌

Her nerede bir çırağlıktan parlasan orada bütün âlemin müşkülleri hallolur.

ظلمتی را کافتابش بر نداشت ** از دم ما گردد آن ظلمت چو چاشت‌‌

Güneşin bile gideremediği, aydınlatamadığı karanlık, bizim nefsimizden kuşluk çağı gibi aydınlanır.

آدمی را او به خویش اسما نمود ** دیگران را ز آدم اسما می‌‌گشود

Âdem evlâdına esmasını bizzat gösterdi. ( Âdem’i, isimlerine mazhar etti); diğer mevcudata esma, Âdem’den açıldı.

خواه ز آدم گیر نورش خواه از او ** خواه از خم گیر می‌‌خواه از کدو

Nurunu, istersen Âdem’den al, istersen ondan şarabı, dilersen küpten al, dilersen testiden!

کاین کدو با خنب پیوسته ست سخت ** نی چو تو شاد آن کدوی نیک بخت‌‌ 1945

Çünkü bu testi, küple adamakıllı birleşmiştir; o iyi bahtlı testi, senin gibi (zahiri zevklerle şad değil, hakiki neşeyle neşelenmiş) tir.

گفت طوبی من رآنی مصطفا ** و الذی یبصر لمن وجهی رأی‌‌

Mustafa, “Beni görene benim yüzümü gören kişiyi görene ne mutlu” dedi.

چون چراغی نور شمعی را کشید ** هر که دید آن را یقین آن شمع دید

Bir mumdan yanmış olan çırağı gören, yakînen o mumu görmüştür.

همچنین تا صد چراغ ار نقل شد ** دیدن آخر لقای اصل شد

Bu tarzda o mumdan yakılan çırağdan başka bir çırağ, ondan da diğer bir mum yakılsa ve ta yüzüncü muma kadar, hep o ilk mumun nuru intikal etse, sonuncu mumu görmek, hepsinin aslı olan ilk mumu görmektir.

خواه از نور پسین بستان تو آن ** هیچ فرقی نیست خواه از شمع‌‌دان‌‌

İstersen o nuru, son çırağdan al, istersen ilk çırağdan hiç fark yok.

خواه بین نور از چراغ آخرین ** خواه بین نورش ز شمع غابرین‌‌ 1950

Nuru, dilersen son gelenlerin mumundan gör, dilersen geçmişlerin mumundan.

در بیان این حدیث که إن لربکم فی أیام دهرکم نفحات ألا فتعرضوا لها

“ Zamanınızdaki günlerde Rabbinizin güzel kokuları vardır. Kendinize gelin; o güzel kokuları almaya çalışın “ hadisinin tefsiri

گفت پیغمبر که نفحتهای حق ** اندر این ایام می‌‌آرد سبق‌‌

Peygamber, “Hakkın güzel ve temiz kokuları, bu günlerde esecek,

گوش و هش دارید این اوقات را ** در ربایید این چنین نفحات را

O vakitlere kulak verin, aklınız o vakitlerde olsun ki, bu çeşit güzel kokuları alasınız, bu fırsatı kaçırmayınız dedi.

نفحه آمد مر شما را دید و رفت ** هر که را که خواست جان بخشید و رفت‌‌

Güzel koku geldi, sizin haberiniz yokken esip, esip gitti... Dilediğine can bağışlayıp geçti.

نفحه‌‌ی دیگر رسید آگاه باش ** تا از این هم وانمانی خواجه‌‌تاش‌‌

Başka bir koku daha erişti; uyanık ol ey arkadaş, uyanık ol ki bundan da mahrum kalmayasın.

جان ناری یافت از وی انطفا ** مرده پوشید از بقای او قبا 1955

Ateş meşrepli olan can, ondan ateş söndürme kabiliyetini kazandı. Hoş olmayan can, onun lûtfu ile hoş bir hale geldi.

تازگی و جنبش طوبی است این ** همچو جنبشهای حیوان نیست این‌‌

Bu tazelik, Tûbâ ağacının tazeliği; bu hareket, Tûbâ ağacının hareketidir. Halkın hareketlerine benzemez.

گر در افتد در زمین و آسمان ** زهره‌‌هاشان آب گردد در زمان‌‌

Eğer bu ebedî nefha, yere göğe nazil olsa… yer ehliyle gök ehlinin ödleri su kesilirdi.

خود ز بیم این دم بی‌‌منتها ** باز خوان فأبين أن یحملنها

Esasen bu nihayeti olmayan nefhanın korkusundan, gökler, yeryüzü ve dağlar o emaneti yüklenmekten çekindiler. “Feebeyne en yahmilnehâ” ayetini oku da gör.

ور نه خود أشفقن منها چون بدی ** گرنه از بیمش دل که خون شدی‌‌

Korkusundan dağın yüreği kan olmasaydı “Eşfakne minhâ” denir miydi?

دوش دیگر لون این می‌‌داد دست ** لقمه‌‌ی چندی در آمد ره ببست‌‌ 1960

Bu Tanrı kokusu dün gece bize bir başka türlü zuhur etti, fakat birkaç lokma geldi, kapıyı kapadı.

بهر لقمه گشته لقمانی گرو ** وقت لقمان است ای لقمه برو

Lokma için bir Lokman, rehin oldu. Şimdi Lokman'ın sırası; ey lokma sen çekil.

از هوای لقمه‌‌ی این خار خار ** از کف لقمان همی‌‌جویید خار

Bu mihnet ve meşakkat lokması yüzünden Lokman'ın ayağına batan dikeni çıkarın.

در کف او خار و سایه‌‌ش نیز نیست ** لیکتان از حرص آن تمییز نیست‌‌

Onun ayağında diken değil, gölgesi bile yok. Fakat siz, hırstan onu fark edemiyorsunuz.

خار دان آن را که خرما دیده‌‌ای ** ز آن که بس نان کور و بس نادیده‌‌ای‌‌

Hurma olarak gördüğünü diken bil. Çünkü sen çok nankör, çok görgüsüzsün!

جان لقمان که گلستان خداست ** پای جانش خسته‌‌ی خاری چراست‌‌ 1965

Lokmanın canı, Tanrının bir gül bahçesindeyken neden can ayağı bir dikenden incinsin.

اشتر آمد این وجود خار خوار ** مصطفی زادی بر این اشتر سوار

Bu diken yiyen vücut, devedir. Mustafa’dan doğan da bu deveye binmiştir.

اشترا تنگ گلی بر پشت تست ** کز نسیمش در تو صد گلزار رست‌‌

Ey deve! Sırtında öyle bir gül dengi var ki kokusundan sende, yüzlerce gül bahçesi meydana gelmiştir.

میل تو سوی مغیلان است و ریگ ** تا چه گل چینی ز خار مرده‌‌ریگ‌‌

Hâlbuki sen, hâlâ mugeylân dikenine ve kumsala meylediyorsun. Bu arta kalası dikenden gülü nasıl toplayacaksın?

ای بگشته زین طلب از کو به کو ** چند گویی کین گلستان کو و کو

Ey bu arama yüzünden taraf taraf, bucak bucak dolaşıp duran! Ne vakte kadar “Nerede bu gül bahçesi” diyeceksin?

پیش از آن کین خار پا بیرون کنی ** چشم تاریک است جولان چون کنی‌‌ 1970

Ayağındaki bu dikeni çıkarmadıkça gözün görmez. Nasıl dönüp dolaşabilirsin?

آدمی کاو می‌‌نگنجد در جهان ** در سر خاری همی‌‌گردد نهان‌‌

Ne şaşılacak şey, cihana sığmayan Âdemoğlu, gizlice bir dikenin başında dolaşıp durmakta!

مصطفی آمد که سازد هم دمی ** کلمینی یا حمیراء کلمی‌‌

Mustafa bir hemdem elde etmek için geldi; “Kellimînî yâ Humeyrâ” dedi.

ای حمیراء آتش اندر نه تو نعل ** تا ز نعل تو شود این کوه لعل

“Ey Humeyrâ! Nalı ateşe koyda bu dağ, lâl haline gelsin” buyurdu.

این حمیراء لفظ تانیث است و جان ** نام تانیث‌‌اش نهند این تازیان‌‌

Humeyrâ kelimesi, müennestir, can da müennsi semâidir. Araplar cana müennes demişlerdir.

لیک از تانیث جان را باک نیست ** روح را با مرد و زن اشراک نیست‌‌ 1975

Fakat canın müenneslikten pervası yok. Çünkü ruhun ne erkekle bir alakası var, ne kadınla!