خواه بین نور از چراغ آخرین ** خواه بین نورش ز شمع غابرین‌‌

خواه بین نور از چراغ آخرین ** خواه بین نورش ز شمع غابرین‌‌ 1950

در بیان این حدیث که إن لربکم فی أیام دهرکم نفحات ألا فتعرضوا لها

گفت پیغمبر که نفحتهای حق ** اندر این ایام می‌‌آرد سبق‌‌

گوش و هش دارید این اوقات را ** در ربایید این چنین نفحات را

نفحه آمد مر شما را دید و رفت ** هر که را که خواست جان بخشید و رفت‌‌

نفحه‌‌ی دیگر رسید آگاه باش ** تا از این هم وانمانی خواجه‌‌تاش‌‌

جان ناری یافت از وی انطفا ** مرده پوشید از بقای او قبا 1955

تازگی و جنبش طوبی است این ** همچو جنبشهای حیوان نیست این‌‌

گر در افتد در زمین و آسمان ** زهره‌‌هاشان آب گردد در زمان‌‌

خود ز بیم این دم بی‌‌منتها ** باز خوان فأبين أن یحملنها

ور نه خود أشفقن منها چون بدی ** گرنه از بیمش دل که خون شدی‌‌

دوش دیگر لون این می‌‌داد دست ** لقمه‌‌ی چندی در آمد ره ببست‌‌ 1960

بهر لقمه گشته لقمانی گرو ** وقت لقمان است ای لقمه برو

از هوای لقمه‌‌ی این خار خار ** از کف لقمان همی‌‌جویید خار

در کف او خار و سایه‌‌ش نیز نیست ** لیکتان از حرص آن تمییز نیست‌‌

خار دان آن را که خرما دیده‌‌ای ** ز آن که بس نان کور و بس نادیده‌‌ای‌‌

جان لقمان که گلستان خداست ** پای جانش خسته‌‌ی خاری چراست‌‌ 1965

اشتر آمد این وجود خار خوار ** مصطفی زادی بر این اشتر سوار

اشترا تنگ گلی بر پشت تست ** کز نسیمش در تو صد گلزار رست‌‌

میل تو سوی مغیلان است و ریگ ** تا چه گل چینی ز خار مرده‌‌ریگ‌‌

ای بگشته زین طلب از کو به کو ** چند گویی کین گلستان کو و کو

پیش از آن کین خار پا بیرون کنی ** چشم تاریک است جولان چون کنی‌‌ 1970

آدمی کاو می‌‌نگنجد در جهان ** در سر خاری همی‌‌گردد نهان‌‌

مصطفی آمد که سازد هم دمی ** کلمینی یا حمیراء کلمی‌‌

ای حمیراء آتش اندر نه تو نعل ** تا ز نعل تو شود این کوه لعل

این حمیراء لفظ تانیث است و جان ** نام تانیث‌‌اش نهند این تازیان‌‌

لیک از تانیث جان را باک نیست ** روح را با مرد و زن اشراک نیست‌‌ 1975

از مونث وز مذکر برتر است ** این نه آن جان است کز خشک و تر است‌‌

این نه آن جان است کافزاید ز نان ** یا گهی باشد چنین گاهی چنان‌‌

خوش کننده ست و خوش و عین خوشی ** بی‌‌خوشی نبود خوشی ای مرتشی‌‌

چون تو شیرین از شکر باشی بود ** کان شکر گاهی ز تو غایب شود

چون شکر گردی ز تاثیر وفا ** پس شکر کی از شکر باشد جدا 1980

عاشق از خود چون غذا یابد رحیق ** عقل آن جا گم شود گم ای رفیق‌‌

عقل جزوی عشق را منکر بود ** گر چه بنماید که صاحب سر بود

زیرک و داناست اما نیست نیست ** تا فرشته لا نشد اهریمنی است‌‌

او به قول و فعل یار ما بود ** چون به حکم حال آیی لا بود

لا بود چون او نشد از هست نیست ** چون که طوعا لا نشد کرها بسی است‌‌ 1985

جان کمال است و ندای او کمال ** مصطفی گویان ارحنا یا بلال‌‌

ای بلال افراز بانگ سلسلت ** ز آن دمی کاندر دمیدم در دلت‌‌

ز آن دمی کادم از آن مدهوش گشت ** هوش اهل آسمان بی‌‌هوش گشت‌‌

مصطفی بی‌‌خویش شد ز آن خوب صوت ** شد نمازش از شب تعریس فوت‌‌

سر از آن خواب مبارک بر نداشت ** تا نماز صبحدم آمد به چاشت‌‌ 1990

در شب تعریس پیش آن عروس ** یافت جان پاک ایشان دستبوس‌‌

عشق و جان هر دو نهانند و ستیر ** گر عروسش خوانده‌‌ام عیبی مگیر

از ملولی یار خامش کردمی ** گر همو مهلت بدادی یک دمی‌‌

لیک می‌‌گوید بگو هین عیب نیست ** جز تقاضای قضای غیب نیست‌‌

عیب باشد کاو نبیند جز که عیب ** عیب کی بیند روان پاک غیب‌‌ 1995

عیب شد نسبت به مخلوق جهول ** نی به نسبت با خداوند قبول‌‌

کفر هم نسبت به خالق حکمت است ** چون به ما نسبت کنی کفر آفت است‌‌

ور یکی عیبی بود با صد حیات ** بر مثال چوب باشد در نبات‌‌

در ترازو هر دو را یکسان کشند ** ز آن که آن هر دو چو جسم و جان خوشند