چون که نامحرم در آید از درم ** پرده در پنهان شوند اهل حرم‌‌

ور در آید محرمی دور از گزند ** بر گشایند آن ستیران روی‌‌بند

هر چه را خوب و خوش و زیبا کنند ** از برای دیده‌‌ی بینا کنند

کی بود آواز چنگ و زیر و بم ** از برای گوش بی‌‌حس اصم‌‌

مشک را بی‌‌هوده حق خوش دم نکرد ** بهر حس کرد او پی اخشم نکرد 2385

حق زمین و آسمان بر ساخته ست ** در میان بس نار و نور افراخته ست‌‌

این زمین را از برای خاکیان ** آسمان را مسکن افلاکیان‌‌

مرد سفلی دشمن بالا بود ** مشتری هر مکان پیدا بود

ای ستیره هیچ تو برخاستی ** خویشتن را بهر کور آراستی‌‌

گر جهان را پر در مکنون کنم ** روزی تو چون نباشد چون کنم‌‌ 2390

ترک جنگ و ره زنی ای زن بگو ** ور نمی‌‌گویی به ترک من بگو

مر مرا چه جای جنگ نیک و بد ** کاین دلم از صلحها هم می‌‌رمد

گر خمش کردی و گرنه آن کنم ** که همین دم ترک خان و مان کنم‌‌

مراعات کردن زن شوهر را و استغفار کردن از گفته‌‌ی خویش‌‌

زن چو دید او را که تند و توسن است ** گشت گریان گریه خود دام زن است‌‌

گفت از تو کی چنین پنداشتم ** از تو من اومید دیگر داشتم‌‌ 2395

زن در آمد از طریق نیستی ** گفت من خاک شمایم نه ستی‌‌

جسم و جان و هر چه هستم آن تست ** حکم و فرمان جملگی فرمان تست‌‌

گر ز درویشی دلم از صبر جست ** بهر خویشم نیست آن بهر تو است‌‌

تو مرا در دردها بودی دوا ** من نمی‌‌خواهم که باشی بی‌‌نوا

جان تو کز بهر خویشم نیست این ** از برای تستم این ناله و حنین‌‌ 2400

خویش من و الله که بهر خویش تو ** هر نفس خواهد که میرد پیش تو

کاش جانت کش روان من فدی ** از ضمیر جان من واقف بدی‌‌

چون تو با من این چنین بودی به ظن ** هم ز جان بیزار گشتم هم ز تن‌‌

خاک را بر سیم و زر کردیم چون ** تو چنینی با من ای جان را سکون‌‌

تو که در جان و دلم جا می‌‌کنی ** زین قدر از من تبرا می‌‌کنی‌‌ 2405

تو تبرا کن که هستت دستگاه ** ای تبرای ترا جان عذر خواه‌‌

یاد می‌‌کن آن زمانی را که من ** چون صنم بودم تو بودی چون شمن‌‌

بنده بر وفق تو دل افروخته ست ** هر چه گویی پخت گوید سوخته ست‌‌

من سپاناخ تو با هر چم پزی ** یا ترش با یا که شیرین می‌‌سزی‌‌

کفر گفتم نک به ایمان آمدم ** پیش حکمت از سر جان آمدم‌‌ 2410

خوی شاهانه‌‌ی ترا نشناختم ** پیش تو گستاخ خر در تاختم‌‌

چون ز عفو تو چراغی ساختم ** توبه کردم اعتراض انداختم‌‌

می‌‌نهم پیش تو شمشیر و کفن ** می‌‌کشم پیش تو گردن را بزن‌‌

از فراق تلخ می‌‌گویی سخن ** هر چه خواهی کن و لیکن این مکن‌‌

در تو از من عذر خواهی هست سر ** با تو بی‌‌من او شفیعی مستمر 2415

عذر خواهم در درونت خلق تست ** ز اعتماد او دل من جرم جست‌‌

رحم کن پنهان ز خود ای خشمگین ** ای که خلقت به ز صد من انگبین‌‌

زین نسق می‌‌گفت با لطف و گشاد ** در میانه گریه‌‌ای بر وی فتاد

گریه چون از حد گذشت و های های ** زو که بی‌‌گریه بد او خود دل ربای‌‌

شد از آن باران یکی برقی پدید ** زد شراری در دل مرد وحید 2420

آن که بنده‌‌ی روی خوبش بود مرد ** چون بود چون بندگی آغاز کرد

آن که از کبرش دلت لرزان بود ** چون شوی چون پیش تو گریان شود

آن که از نازش دل و جان خون بود ** چون که آید در نیاز او چون بود

آن که در جور و جفایش دام ماست ** عذر ما چه بود چو او در عذر خاست‌‌

زين للناس حق آراسته ست ** ز آن چه حق آراست چون دانند جست‌‌ 2425

چون پی یسکن الیهاش آفرید ** کی تواند آدم از حوا برید

رستم زال ار بود وز حمزه بیش ** هست در فرمان اسیر زال خویش‌‌

آن که عالم مست گفتش آمدی ** کلمینی یا حمیراء می‌‌زدی‌‌

آب غالب شد بر آتش از نهیب ** آتشش جوشد چو باشد در حجاب‌‌

چون که دیگی حایل آید هر دو را ** نیست کرد آن آب را کردش هوا 2430