پس رهی را که ندیده ستی تو هیچ ** هین مرو تنها ز رهبر سر مپیچ‌‌

پس رهی را که ندیده ستی تو هیچ ** هین مرو تنها ز رهبر سر مپیچ‌‌ 2945

گر نباشد سایه‌‌ی او بر تو گول ** پس ترا سر گشته دارد بانگ غول‌‌

غولت از ره افکند اندر گزند ** از تو داهی‌‌تر در این ره بس بدند

از نبی بشنو ضلال رهروان ** که چشان کرد آن بلیس بد روان‌‌

صد هزاران ساله راه از جاده دور ** بردشان و کردشان ادبار و عور

استخوانهاشان ببین و مویشان ** عبرتی گیر و مران خر سویشان‌‌ 2950

گردن خر گیر و سوی راه کش ** سوی ره‌‌بانان و ره دانان خوش‌‌

هین مهل خر را و دست از وی مدار ** ز آن که عشق اوست سوی سبزه‌‌زار

گر یکی دم تو به غفلت واهلیش ** او رود فرسنگ‌‌ها سوی حشیش‌‌

دشمن راه است خر مست علف ** ای که بس خر بنده را کرد او تلف‌‌

گر ندانی ره هر آن چه خر بخواست ** عکس آن کن خود بود آن راه راست‌‌ 2955

شاوروهن پس آن گه خالفوا ** إن من لم یعصهن تالف‌‌

با هوا و آرزو کم باش دوست ** چون یضلک عن سبیل الله اوست‌‌

این هوا را نشکند اندر جهان ** هیچ چیزی همچو سایه‌‌ی همرهان‌‌

وصیت کردن رسول صلی الله علیه و اله و سلم علی را علیه السلام که چون هر کسی به نوع طاعتی تقرب جوید به حق تو تقرب جوی به نصیحت عاقل و بنده‌‌ی خاص تا از همه پیش قدم تر باشی‌‌

گفت پیغمبر علی را کای علی ** شیر حقی پهلوانی پر دلی‌‌

لیک بر شیری مکن هم اعتماد ** اندر آ در سایه‌‌ی نخل امید 2960

اندر آ در سایه‌‌ی آن عاقلی ** کش نداند برد از ره ناقلی‌‌

ظل او اندر زمین چون کوه قاف ** روح او سیمرغ بس عالی طواف‌‌

گر بگویم تا قیامت نعت او ** هیچ آن را مقطع و غایت مجو

در بشر رو پوش کرده ست آفتاب ** فهم کن و الله اعلم بالصواب‌‌

یا علی از جمله‌‌ی طاعات راه ** بر گزین تو سایه‌‌ی خاص اله‌‌ 2965

هر کسی در طاعتی بگریختند ** خویشتن را مخلصی انگیختند

تو برو در سایه‌ی عاقل گریز ** تا رهی ز آن دشمن پنهٱن ستیز

از همه طاعات اینت بهتر است ** سبق یابی بر هر آن سابق که هست‌‌

چون گرفتت پیر هین تسلیم شو ** همچو موسی زیر حکم خضر رو

صبر کن بر کار خضری بی‌‌نفاق ** تا نگوید خضر رو هذا فراق‌‌ 2970

گر چه کشتی بشکند تو دم مزن ** گر چه طفلی را کشد تو مو مکن‌‌

دست او را حق چو دست خویش خواند ** تا يد الله فوق أيدیهم براند

دست حق میراندش زنده‌‌ش کند ** زنده چه بود جان پاینده‌‌ش کند

هر که تنها نادرا این ره برید ** هم به عون همت پیران رسید

دست پیر از غایبان کوتاه نیست ** دست او جز قبضه‌‌ی الله نیست‌‌ 2975

غایبان را چون چنین خلعت دهند ** حاضران از غایبان لا شک بهند

غایبان را چون نواله می‌‌دهند ** پیش مهمان تا چه نعمتها نهند

کو کسی که پیش شه بندد کمر ** تا کسی که هست بیرون سوی در

چون گزیدی پیر نازک دل مباش ** سست و ریزیده چو آب و گل مباش‌‌

گر بهر زخمی تو پر کینه شوی ** پس کجا بی‌‌صیقل آیینه شوی‌‌ 2980

کبودی زدن قزوینی بر شانگاه صورت شیر و پشیمان شدن او به سبب زخم سوزن‌‌

این حکایت بشنو از صاحب بیان ** در طریق و عادت قزوینیان‌‌

بر تن و دست و کتفها بی‌‌گزند ** از سر سوزن کبودیها زنند

سوی دلاکی بشد قزوینیی ** که کبودم زن بکن شیرینیی‌‌

گفت چه صورت زنم ای پهلوان ** گفت بر زن صورت شیر ژیان‌‌

طالعم شیر است نقش شیر زن ** جهد کن رنگ کبودی سیر زن‌‌ 2985

گفت بر چه موضعت صورت زنم ** گفت بر شانه‌‌گهم زن آن رقم‌‌

چون که او سوزن فرو بردن گرفت ** درد آن در شانگه مسکن گرفت‌‌

پهلوان در ناله آمد کای سنی ** مر مرا کشتی چه صورت می‌‌زنی‌‌

گفت آخر شیر فرمودی مرا ** گفت از چه عضو کردی ابتدا

گفت از دمگاه آغازیده‌‌ام ** گفت دم بگذار ای دو دیده‌‌ام‌‌ 2990

از دم و دمگاه شیرم دم گرفت ** دمگه او دمگهم محکم گرفت‌‌

شیر بی‌‌دم باش گو ای شیر ساز ** که دلم سستی گرفت از زخم گاز

جانب دیگر گرفت آن شخص زخم ** بی‌‌محابا بی‌‌مواسا بی‌‌ز رحم‌‌

بانگ کرد او کاین چه اندام است از او ** گفت این گوش است ای مرد نکو