ظل او اندر زمین چون کوه قاف ** روح او سیمرغ بس عالی طواف‌‌

گر بگویم تا قیامت نعت او ** هیچ آن را مقطع و غایت مجو

در بشر رو پوش کرده ست آفتاب ** فهم کن و الله اعلم بالصواب‌‌

یا علی از جمله‌‌ی طاعات راه ** بر گزین تو سایه‌‌ی خاص اله‌‌ 2965

هر کسی در طاعتی بگریختند ** خویشتن را مخلصی انگیختند

تو برو در سایه‌ی عاقل گریز ** تا رهی ز آن دشمن پنهٱن ستیز

از همه طاعات اینت بهتر است ** سبق یابی بر هر آن سابق که هست‌‌

چون گرفتت پیر هین تسلیم شو ** همچو موسی زیر حکم خضر رو

صبر کن بر کار خضری بی‌‌نفاق ** تا نگوید خضر رو هذا فراق‌‌ 2970

گر چه کشتی بشکند تو دم مزن ** گر چه طفلی را کشد تو مو مکن‌‌

دست او را حق چو دست خویش خواند ** تا يد الله فوق أيدیهم براند

دست حق میراندش زنده‌‌ش کند ** زنده چه بود جان پاینده‌‌ش کند

هر که تنها نادرا این ره برید ** هم به عون همت پیران رسید

دست پیر از غایبان کوتاه نیست ** دست او جز قبضه‌‌ی الله نیست‌‌ 2975

غایبان را چون چنین خلعت دهند ** حاضران از غایبان لا شک بهند

غایبان را چون نواله می‌‌دهند ** پیش مهمان تا چه نعمتها نهند

کو کسی که پیش شه بندد کمر ** تا کسی که هست بیرون سوی در

چون گزیدی پیر نازک دل مباش ** سست و ریزیده چو آب و گل مباش‌‌

گر بهر زخمی تو پر کینه شوی ** پس کجا بی‌‌صیقل آیینه شوی‌‌ 2980

کبودی زدن قزوینی بر شانگاه صورت شیر و پشیمان شدن او به سبب زخم سوزن‌‌

این حکایت بشنو از صاحب بیان ** در طریق و عادت قزوینیان‌‌

بر تن و دست و کتفها بی‌‌گزند ** از سر سوزن کبودیها زنند

سوی دلاکی بشد قزوینیی ** که کبودم زن بکن شیرینیی‌‌

گفت چه صورت زنم ای پهلوان ** گفت بر زن صورت شیر ژیان‌‌

طالعم شیر است نقش شیر زن ** جهد کن رنگ کبودی سیر زن‌‌ 2985

گفت بر چه موضعت صورت زنم ** گفت بر شانه‌‌گهم زن آن رقم‌‌

چون که او سوزن فرو بردن گرفت ** درد آن در شانگه مسکن گرفت‌‌

پهلوان در ناله آمد کای سنی ** مر مرا کشتی چه صورت می‌‌زنی‌‌

گفت آخر شیر فرمودی مرا ** گفت از چه عضو کردی ابتدا

گفت از دمگاه آغازیده‌‌ام ** گفت دم بگذار ای دو دیده‌‌ام‌‌ 2990

از دم و دمگاه شیرم دم گرفت ** دمگه او دمگهم محکم گرفت‌‌

شیر بی‌‌دم باش گو ای شیر ساز ** که دلم سستی گرفت از زخم گاز

جانب دیگر گرفت آن شخص زخم ** بی‌‌محابا بی‌‌مواسا بی‌‌ز رحم‌‌

بانگ کرد او کاین چه اندام است از او ** گفت این گوش است ای مرد نکو

گفت تا گوشش نباشد ای حکیم ** گوش را بگذار و کوته کن گلیم‌‌ 2995

جانب دیگر خلش آغاز کرد ** باز قزوینی فغان را ساز کرد

کاین سوم جانب چه اندام است نیز ** گفت این است اشکم شیر ای عزیز

گفت تا اشکم نباشد شیر را ** چه شکم باید نگار سیر را

خیره شد دلاک و بس حیران بماند ** تا به دیر انگشت در دندان بماند

بر زمین زد سوزن از خشم اوستاد ** گفت در عالم کسی را این فتاد 3000

شیر بی‌‌دم و سر و اشکم که دید ** این چنین شیری خدا خود نافرید

ای برادر صبر کن بر درد نیش ** تا رهی از نیش نفس گبر خویش‌‌

کان گروهی که رهیدند از وجود ** چرخ و مهر و ماهشان آرد سجود

هر که مرد اندر تن او نفس گبر ** مر و را فرمان برد خورشید و ابر

چون دلش آموخت شمع افروختن ** آفتاب او را نیارد سوختن‌‌ 3005

گفت حق در آفتاب منتجم ** ذکر تزاور کذا عن کهفهم‌‌

خار جمله لطف چون گل می‌‌شود ** پیش جزوی کاو سوی کل می‌‌رود

چیست تعظیم خدا افراشتن ** خویشتن را خوار و خاکی داشتن‌‌

چیست توحید خدا آموختن ** خویشتن را پیش واحد سوختن‌‌

گر همی‌‌خواهی که بفروزی چو روز ** هستی همچون شب خود را بسوز 3010

هستی‌‌ات در هست آن هستی نواز ** همچو مس در کیمیا اندر گداز