این سخن پایان ندارد باز گرد ** تا چه شد احوال گرگ اندر نبرد

ادب کردن شیر گرگ را که در قسمت بی‌‌ادبی کرده بود

گرگ را بر کند سر آن سر فراز ** تا نماند دو سری‌‌و امتیاز

فانتقمنا منهم است ای گرگ پیر ** چون نبودی مرده در پیش امیر

بعد از آن رو شیر با روباه کرد ** گفت این را بخش کن از بهر خورد

سجده کرد و گفت کاین گاو سمین ** چاشت خوردت باشد ای شاه گزین‌‌ 3105

و آن بز از بهر میان روز را ** یخنیی باشد شه پیروز را

و آن دگر خرگوش بهر شام هم ** شب چره‌‌ی این شاه با لطف و کرم‌‌

گفت ای روبه تو عدل افروختی ** این چنین قسمت ز کی آموختی‌‌

از کجا آموختی این ای بزرگ ** گفت ای شاه جهان از حال گرگ‌‌

گفت چون در عشق ما گشتی گرو ** هر سه را برگیر و بستان و برو 3110

روبها چون جملگی ما را شدی ** چونت آزاریم چون تو ما شدی‌‌

ما ترا و جمله اشکاران ترا ** پای بر گردون هفتم نه بر آ

چون گرفتی عبرت از گرگ دنی ** پس تو روبه نیستی شیر منی‌‌

عاقل آن باشد که عبرت گیرد از ** مرگ یاران در بلای محترز

روبه آن دم بر زبان صد شکر راند ** که مرا شیر از پی آن گرگ خواند 3115

گر مرا اول بفرمودی که تو ** بخش کن این را که بردی جان از او

پس سپاس او را که ما را در جهان ** کرد پیدا از پس پیشینیان‌‌

تا شنیدیم آن سیاستهای حق ** بر قرون ماضیه اندر سبق‌‌

تا که ما از حال آن گرگان پیش ** همچو روبه پاس خود داریم بیش‌‌

امت مرحومه زین رو خواندمان ** آن رسول حق و صادق در بیان‌‌ 3120

استخوان و پشم آن گرگان عیان ** بنگرید و پند گیرید ای مهان‌‌

عاقل از سر بنهد این هستی و باد ** چون شنید انجام فرعونان و عاد

ور بننهد دیگران از حال او ** عبرتی گیرند از اضلال او

تهدید کردن نوح علیه السلام مر قوم را که با من مپیچید که من رو پوشم در میان پس به حقیقت با خدای می‌‌پیچید ای مخذولان‌‌

گفت نوح ای سرکشان من من نی‌‌ام ** من ز جان مرده به جانان می‌‌زی‌‌ام‌‌

چون بمردم از حواس بو البشر ** حق مرا شد سمع و ادراک و بصر 3125

چون که من من نیستم این دم ز هوست ** پیش این دم هر که دم زد کافر اوست‌‌

هست اندر نقش این روباه شیر ** سوی این روبه نشاید شد دلیر

گر ز روی صورتش می‌‌نگروی ** غره‌‌ی شیران از او می‌‌نشنوی‌‌

گر نبودی نوح را از حق یدی ** پس جهانی را چرا بر هم زدی‌‌

صد هزاران شیر بود او در تنی ** او چو آتش بود و عالم خرمنی‌‌ 3130

چون که خرمن پاس عشر او نداشت ** او چنان شعله بر آن خرمن گماشت‌‌

هر که او در پیش این شیر نهان ** بی‌‌ادب چون گرگ بگشاید دهان‌‌

همچو گرگ آن شیر بردراندش ** فانتقمنا منهم بر خواندش‌‌

زخم یابد همچو گرگ از دست شیر ** پیش شیر ابله بود کاو شد دلیر

کاشکی آن زخم بر تن آمدی ** تا بدی کایمان و دل سالم بدی‌‌ 3135

قوتم بگسست چون اینجا رسید ** چون توانم کرد این سر را پدید

همچو آن روبه کم اشکم کنید ** پیش او روباه بازی کم کنید

جمله ما و من به پیش او نهید ** ملک ملک اوست ملک او را دهید

چون فقیر آیید اندر راه راست ** شیر و صید شیر خود آن شماست‌‌

ز آنکه او پاک است و سبحان وصف اوست ** بی‌‌نیاز است او ز نغز و مغز و پوست‌‌ 3140

هر شکار و هر کراماتی که هست ** از برای بندگان آن شه است‌‌

نیست شه را طمع بهر خلق ساخت ** این همه دولت خنک آن کاو شناخت‌‌

آن که دولت آفرید و دو سرا ** ملک دولتها چه کار آید و را

پیش سبحان بس نگه دارید دل ** تا نگردید از گمان بد خجل‌‌

کاو ببیند سر و فکر و جستجو ** همچو اندر شیر خالص تار مو 3145

آن که او بی‌‌نقش ساده سینه شد ** نقشهای غیب را آیینه شد

سر ما را بی‌‌گمان موقن شود ** ز آن که مومن آینه‌‌ی مومن شود

چون زند او نقد ما را بر محک ** پس یقین را باز داند او ز شک‌‌

چون شود جانش محک نقدها ** پس ببیند قلب را و قلب را

نشاندن پادشاهان صوفیان عارف را پیش روی خویش تا چشمشان بدیشان روشن شود

پادشاهان را چنان عادت بود ** این شنیده باشی ار یادت بود 3150